«Ορισμένες φορές ο εκφοβισμός
φαίνεται να εξυπηρετεί τη διατήρηση της συνοχής της ομάδας, όχι μόνον στο
σχολείο αλλά και σε εργασιακούς χώρους, φυλακές κ.α. Επιπλέον, η ομάδα, συχνά,
πολλαπλασιάζει το φαινόμενο του εκφοβισμού γιατί οι ευθύνες διαχέονται και
κάποια άτομα αισθάνονται ελεύθερα να εκφράσουν την επιθετική συμπεριφορά χωρίς
αίσθημα ατομικής ευθύνης. Επιπρόσθετα, η ομαδική δυναμική ωθεί κάποια άτομα να
ταυτίζονται με αρνητικά πρότυπα και να μιμούνται τις αρνητικές ενέργειες τους,
επίσης, επιτρέπει σε άλλα άτομα να μειώνουν την αίσθηση της ατομικής τους
ευθύνης και κατ’ επέκταση να δικαιολογούν τις επιθετικές τους συμπεριφορές σε
περιστάσεις εκφοβισμού» (σελ. 130).
«Το γενικό συμπέρασμα που βγαίνει
από συσσωρευμένη παιδαγωγική εμπειρία είναι ότι η βία των παιδιών και των νέων
μέσα στο σχολείο και έξω από αυτό έχει βεβαίως κοινωνικές αιτίες, όμως η
εμφάνισή της δεν είναι σε καμιά περίπτωση προδιαγραμμένη. Αντίθετα, στη
συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων είναι δυνατή η πρόληψη και η
αντιμετώπισή της. Για το σκοπό αυτό είναι απαραίτητες προσεκτικά σχεδιασμένες
παρεμβάσεις που πρέπει να στηρίζονται στην κατάλληλη παιδαγωγική τεχνογνωσία»
(σελ. 136).
Απόσπασμα από το βιβλίο
«Επικίνδυνα παιδιά ή σε παιδιά σε κίνδυνο; Πρωταγωνιστές και θύματα της
νεανικής εγκληματικότητας, του Γ. Πανούση (Επιμ.). Εκδόσεις Lector, σελ.
127-137).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου