"Θα προτιμούσα να μην είχα γεννηθεί…"

Ίσως, αυτή τη φράση να την έχετε ακούσει από ένα κοντινό σας πρόσωπο. Ίσως, κάποτε να την είπατε κι εσείς σε κάποιον άλλον ή και στον ίδιο σας τον εαυτό. Ίσως να την πιστεύετε ακόμη και σιωπηρά ή φωναχτά να την επαναλαμβάνετε μέσα σας ή στους άλλους γύρω σας…

 

Πίσω από αυτή τη φράση, πίσω από αυτές τις λέξεις, κρύβονται σκέψεις. Σκέψεις αρνητικές, σκοτεινές, απαισιόδοξες και μίζερες. Επαναλαμβάνοντας αυτή τη φράση, επαναλαμβάνετε αυτές τις σκέψεις, τους δίνετε δύναμη, αξία, βαρύτητα, τις καλλιεργείτε, τις μεγεθύνετε, τις παγιώνετε, τις συνηθίζετε, τις «αγαπάτε», τις αποζητάτε, δεν κάνετε χωρίς αυτές. 

Προφανώς, κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να είναι σε θέση να επιλέξει σχετικά με το αν θα γεννηθεί ή όχι. Δεν είναι στο χέρι μας να αποφασίσουμε για κάτι τέτοιο. Για να φτάσουμε όμως στο να εκφράσουμε αυτή τη σκέψη, τότε η αξιολόγηση της ζωής μας δεν έχει θετικό πρόσημο. Τα αρνητικά είναι περισσότερα από τα θετικά.

Είναι όμως έτσι ή εμείς έχουμε προβεί σε μια πολύ αυστηρή αξιολόγηση του εαυτού μας και κατ’ επέκταση όλης μας της ζωής; Επιπλέον, έχει σημασία η ηλικία στην οποία θα εκφράσουμε αυτή την σκέψη; Ίσως, και να έχει σημασία, διότι αν είμαστε πολύ νέοι, τότε έχουμε χρόνο να μετατρέψουμε το πρόσημο από πλην (-) σε συν (+). Αν πάλι τα χρόνια της νιότης έχουν παρέλθει και το πρόσημο δεν μπορεί να αντιστραφεί, τότε γιατί να μην χρησιμοποιήσουμε αυτή τη σοφία που αποκτήσαμε, προκειμένου να βοηθήσουμε άλλους ανθρώπους να αποφύγουν τους δρόμους που πήραμε;

Τι πιο σημαντικό από αυτό; Από το να παραδεχτείς ότι έσφαλες, ότι έχεις κάνει λάθη κι ότι η ζωή σου δεν ήταν τέλεια. Όμως αναρωτήσου: ποιανού η ζωή ήταν ή είναι τέλεια; Υπάρχουν τέλειες κι αλάνθαστες ζωές; Υπάρχουν τέλειοι κι αλάνθαστοι άνθρωποι; Αν όχι, τότε μήπως απλά κάποιοι βλέπουν τα λάθη τους, ενώ κάποιοι όχι; Μήπως κάποιοι δεν έχουν το θάρρος να αντιμετωπίσουν την αλήθεια κατάματα και να παραδεχθούν τα λάθη τους; 

 

Αν όντως κάτι τέτοιο συμβαίνει, τότε ποιος είναι πιο αληθινός κι αυθεντικός άνθρωπος; Αυτός που βλέπει την αλήθεια ή αυτός που την σκεπάζει με ένα πέπλο που είναι βουτηγμένο στο ψέμα, στην αποσιώπηση, στην ωραιοποίηση; Ποιος λοιπόν, από τους δύο βρίσκεται σε καλύτερη θέση; Αυτός που ζει μέσα στην αλήθεια ή αυτός που ζει μέσα στο ψέμα επειδή δεν αντέχει την αλήθεια;

Και ποιος από τους δυο πιστεύετε ότι μπορεί να αλλάξει; Αυτός που έχει δει και έχει παραδεχθεί τα λάθη του ή αυτός που τα κρύβει και που προσποιείται ότι δεν έχει κάνει λάθη;

Ας επανέλθουμε όμως στην αρχική μας φράση: «Θα προτιμούσα να μην είχα γεννηθεί…» Γιατί; Γιατί σου είπαν ότι οι άνθρωποι έρχονται στη ζωή χωρίς να κάνουν λάθη; Ή μήπως γιατί η ζωή θα πρέπει να είναι εύκολη, χωρίς εναλλαγές ανάμεσα στη χαρά και στον πόνο; Κι αν δεν υπήρχε πόνος… αν δεν υπήρχε θλίψη, αν δεν υπήρχαν αποτυχίες, αν δεν υπήρχαν δυσκολίες, αν δεν υπήρχε κλάμα, δυστυχία κοκ, τότε πώς θα μπορούσε κανείς να εκτιμήσει τη χαρά, την επιτυχία, τις ευκολίες, το γέλιο, την ευτυχία;

Γιατί θα πρέπει να πιστεύουμε ότι μονάχα αν μας πάνε όλα καλά και μόνο τότε, θα έχουμε το δικαίωμα στη χαρά, στην ικανοποίηση, στην ευτυχία; Γιατί να μην μπορούμε να πάρουμε χαρά και ικανοποίηση από τα μικρά πραγματάκια που καταφέρνουμε να επιτύχουμε κάθε μέρα; Τόσο δα μικρά όπως ένα νόστιμο φαγητό που γευθήκαμε, μια βολτούλα στη λιακάδα, μια όμορφη συζήτηση με ένα αγαπημένο μας πρόσωπο κοκ. Οι μικρές απολαύσεις της καθημερινότητας, συμπληρώνουν ένα παζλ από στιγμές, που είναι ανεπανάληπτες και γι’ αυτό μοναδικές κι απαράμιλλες. Εντοπίστε αυτές τις στιγμές και δώστε τους αξία! Αν για εσάς αυτές οι στιγμές είναι αυτονόητες και δεδομένες, για κάποιους άλλους αποτελούν έναν θησαυρό στον οποίο δεν έχουν πρόσβαση. Εκτιμήστε τα δώρα που σας δίνονται καθημερινά, γιατί μόνο έτσι η ζωή αποκτά νόημα κι αξία.

 

Κουραβάνας Νικόλαος & Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγοι, MSc.