Μιλώντας για την αγάπη (ΙΙΙ), Μπουσκάλια

«Αν κάποιος θέλει ν’ αγαπά πρέπει ν’ αρχίσει να λέει ΝΑΙ στην αγάπη» (σελ. 121).

«Η υπεύθυνη αγάπη υψώνεται ακόμη πιο πέρα κι από την ελπίδα. Η ικανότητα να ελπίζουμε, βέβαια, είναι ένα από τα σπουδαιότερα σωστικά της ζωής φαινόμενα του ανθρώπου. Με την ελπίδα ο άνθρωπος φανερώνει ένα βαθύτατο σεβασμό και πίστη στην ικανότητα του ανθρώπου να αλλάζει, μια πίστη στην ‘ακεραιότητα του σύμπαντος’, στην καινούργια αρχή, στο γοητευτικό αύριο. Η ελπίδα είναι κάτι βασικό για τον άνθρωπο, γιατί ο άνθρωπος δεν είναι ακόμα αρκετά γενναίος, ώστε να υπάρχει χωρίς αυτήν. Το να ζει χωρίς ελπίδα θα ήταν καταστρεπτικό για αυτόν. Ο άνθρωπος δεν έχει ακόμη μάθει να εργάζεται για τη χαρά της εργασίας, να μαθαίνει για χάρη της ωρίμανσης, να δημιουργεί για να εκφραστεί και για να ενθουσιαστεί μ’ αυτό που δημιουργεί, ή δεν έχει μάθει ακόμη ν’ αγαπά απλά για την ευχαρίστηση που του προσφέρει η αγάπη, εξακολουθεί να απαιτεί ανταμοιβές» (σελ. 135).  

«Η αγάπη πάει πέρα από την ελπίδα. Η Ελπίδα είναι μια αρχή. Η Αγάπη είναι το παντοτινό» (σελ. 136).

«Στην αγάπη ο κάθε άνθρωπος έχει τη δική του, προσωπική πρόκληση» (σελ. 144).

«Το κάθε άτομο μπορεί να κρίνει για τον εαυτό του μόνο ποιος δρόμος έχει καρδιά για αυτόν. Εκεί όπου οι δρόμοι διασταυρώνονται υπάρχει ένωση, εκεί όπου τραβούν παράλληλοι υπάρχει γαλήνη, φτάνει ο κάθε δρόμος ν’ αγαπά και να τιμά τον άλλο. Η αγάπη δε δίνει ποτέ κατευθύνσεις, γιατί ξέρει πως το να οδηγήσεις έναν άνθρωπο έξω από το δρόμο του είναι σαν να τους προσφέρεις τον δικό σου δρόμο, που δεν θα είναι ποτέ πραγματικά σωστός για αυτόν και είναι σίγουρο ότι θα τον εξασθενίσει. Ο άλλος πρέπει να είναι ελεύθερος να ακολουθήσει τον δικό του δρόμο, με τον τρόπο που έχει επιλέξει και με τον ιδιαίτερο ρυθμό του. Πρέπει να είναι ελεύθερος να κάνει τα δικά του λάθη και να μαθαίνει από αυτά ότι μπορεί. Η αγάπη μας υπάρχει εκεί για να του προσφέρει υποστήριξη, και τη δύναμη να συνεχίσει την αναζήτησή του, με χαρά, προσφέροντάς του ακόμη και την καθημερινή ενθάρρυνση που χρειάζεται. Η όποια βοήθεια προσφέρουμε στρέφεται μόνο στο να βοηθήσει τον άλλο να ανακαλύψει τον εαυτό του που εδώ και πολύ καιρό αναζητά. Η αγάπη είναι ο οδηγός του, όχι ο ηγέτης του. 

Η αγάπη ακούσει τις ίδιες της τις ανάγκες. Η κοινωνία είναι παραφουσκωμένη με κανόνες, κανονισμούς και καθοδηγητικές γραμμές για να ανακαλύψεις την αγάπη και την κοινωνική αποδοχή. Συχνά ο άνθρωπος είναι τόσο πολύ απασχολημένος μ’ αυτά που οι άλλοι πιστεύουν, ή θα σκεφτούν ή λένε, ώστε σταματά να ακούει αυτά που εκείνος πιστεύει, σκέφτεται ή λέει» (σελ. 145-146).   

Μπουσκάλια, Λέο. (1989). Η Αγάπη. Αθήνα:  Γλάρος.