Κάποιες φορές νιώθεις βαθειά μέσα σου μια θλίψη, που δεν
τολμάς να ομολογήσεις ούτε στον ίδιο σου τον εαυτό… γιατί δεν ξέρεις τι να
κάνεις με τούτη… τι να πεις στον πονεμένο εαυτό σου, πώς να τον ενθαρρύνεις και
τι λόγια να βρεις για να τον στηρίξεις… Αυτή η θλίψη είναι ένας ατελείωτος
πόνος που σιγοκαίει και δεν υπάρχει κανείς να τη μοιραστείς…
Περιλαμβάνει τις
μεγαλύτερες αλήθειες της ζωής σου, που δεν είχες την τόλμη ποτέ να συζητήσεις
ούτε με τον ίδιο σου τον εαυτό.
Και τότε σκέφτεσαι πως το μόνο που σου απομένει είναι να
απευθυνθείς κατευθείαν σ’ αυτή… πρόσωπο με πρόσωπο… σε έναν αληθινό διάλογο…
Σε σένα μιλώ θλίψη… που φώλιασες εδώ και δε μ’ αφήνεις να χαρώ
τίποτα… δε μ’ αφήνεις να προχωρήσω… να κάνω όνειρα… να χαμογελάσω…
Σε σένα μιλώ θλίψη… που μένεις εδώ και με κοιτάς, σιωπηλή…
ήσυχη… απόμακρη… γεμάτη πόνο, αλλά χωρίς συμπόνια για τους άλλους γύρω σου…
Σε σένα μιλώ θλίψη… που με το παραμικρό κάνεις την εμφάνιση
και μου θυμίζεις ότι ποτέ δεν είχες φύγει… ποτέ δεν μ’ άφησες… ποτέ…
Και τώρα είμαι εδώ και σου μιλάω… μήπως και μου εξηγήσεις τι
κάνεις εδώ… τι θέλεις από μένα… τι περιμένεις… δεν έχω να σου δώσω τίποτα… παρά
μόνο να αφεθώ σε σένα και να σε αποδεχθώ…
Ξέρω ότι ποτέ δεν θα φύγεις από εδώ… κι εγώ ποτέ ξανά δε θα
αποκτήσω ξεγνοιασιά, ανεμελιά και αισιοδοξία… ποτέ ξανά δε θα δω τον κόσμο αθώα
και ήρεμα… ποτέ ξανά οι μέρες δεν θα είναι όπως πριν…
Και δεν έχω αποφασίσει αν θέλω τώρα να κάνω διάλογο μαζί σου…
αλλά μόνο εσύ μπορείς να καταλάβεις πώς νιώθω και ίσως να αφουγκραστείς γιατί
νιώθω έτσι… Μόνο εσύ θλίψη, μπορείς να καταλάβεις πως σιγά- σιγά αναπτύχθηκες
μέσα μου και επέλεξες να παραμείνεις, αφού βρήκες έναν φιλόξενο και θετικά
διακείμενο προς εσένα χώρο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου