Κομματιασμένος εαυτός…
θρυμματισμένος εαυτός… δεν ξέρω πώς να τα μαζέψω αυτά τα κομμάτια, δεν ξέρω καν
που βρίσκονται… Πώς θα μπορέσω να τα συνδέσω, για να ξαναγίνω αυτό που ήμουν
πριν; Το θέλω όμως αυτό, μου αρκεί, με καλύπτει; Το επιζητώ ή το αποφεύγω όσο
μπορώ;
Μήπως να αφήσω τα κομμάτια
τριγύρω χωρίς καν να τα βλέπω; Μήπως να μείνω έτσι; Χωρίς συνοχή, χωρίς στόχο
και χωρίς σκοπό; Ασυνάρτητα τοποθετημένος σε διάφορα μέρη εδώ κι εκεί…;
Κάθε κομμάτι μπορείς να το
συναντήσεις και σε ένα διαφορετικό μέρος, χωρίς όμως να είναι σίγουρο ότι θα
καταφέρεις να αναγνωρίσεις ότι σου ανήκει. Είναι λες και σκόρπισες τα κομμάτια
για να μοιράσεις τη θλίψη, την απογοήτευση, την παραίτηση, τον πόνο… γιατί πόσο
θα μπορούσες να τα αντέξεις όλα αυτά μαζί ταυτόχρονα;
Κάθε φορά που επανέρχεσαι στην
πραγματικότητα και κοιτάζεις γύρω σου αναζητείς λίγα από τα κομμάτια σου για να
μπορέσεις να κάνεις αυτά που πρέπει… αυτά που θέλεις… για να πιαστείς από νέα
όνειρα και προσδοκίες… κι ας σου φαίνονται τόσο τρομαχτικά όλα αυτά τώρα…
Κομμάτια… παντού… θραύσματα μιας
περασμένης ευτυχίας… κι εσύ απλά χαμένος σε κάποιες στιγμές του παρελθόντος,
στα όνειρα που έκανες, στον ενθουσιασμό που ξαφνικά εξαφανίστηκε… στα λόγια που
πίστεψες… στις πληγές που συνεχίζουν να αιμορραγούν…
Παπαδοπούλου
Ελένη, Ψυχολόγος- Κοινωνιολόγος, MSc.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου