Της Ιζαμπέλ Φιλιόζα
«Είναι δυνατόν να υπάρχουν γονείς που μόνο οργίζονται με τα παιδιά τους; Μπορεί η υπερβολική αγάπη σε ένα παιδί, να είναι στην ουσία προβολή των ατελειών μας; Μπορεί μια μητέρα να μη νιώθει αγάπη για την κόρη της; Ή ακόμη χειρότερα, να νιώθει μίσος; Μήπως τελικά, μεγαλώνουμε τα παιδιά μας με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που οι γονείς μας μεγάλωναν εμάς, έστω κι αν δηλώνουμε ότι διαφωνούμε με τον τρόπο αυτόν; Γιατί δεν μπορούμε να απαλλαγούμε από τα "δεσμά" στα οποία μας έχουν τυλίξει οι γονείς μας; Κακοποιούμε τα παιδιά μας, γιατί κρύβουμε μέσα μας ένα κακοποιημένο παιδί. Θέλουμε ο γυιός μας και η κόρη μας να είναι πάση θυσία άριστοι και πρώτοι στο σχολείο, γιατί σ' αυτόν τον καταναγκασμό μας είχαν καταδικάσει κι εμάς οι δικοί μας γονείς. Είμαστε αυταρχικοί, γιατί κατά βάσιν κρύβουμε έναν πολύ ανασφαλή χαρακτήρα που υπέστη στο παρελθόν αυταρχικές συμπεριφορές από τους γονείς του...» (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου).
‘’«Θέλω τα παιδιά μου να με σέβονται’’, λέει για να δικαιολογήσει το ξύλο που δίνει στον γιό του. Όμως, ο γιος δεν σέβεται τον πατέρα τον, τον φοβάται! Αυτές οι δύο λέξεις είναι εκ διαμέτρου αντίθετες. Ωστόσο, ο φόβος και ο σεβασμός είναι δύο ξεχωριστά πράγματα. Ο πραγματικός σεβασμός αποτελεί καθαρό βλέμμα προς τον άλλο. Όμως, όταν κάποιον τον φοβόμαστε δεν τολμάμε καν να σηκώσουμε τα μάτια μας επάνω του. Στον σεβασμό υπάρχει ένα στοιχείο θαυμασμού, η παρατήρηση του άλλου να ζει τη ζωή του. ‘’Τον σέβομαι’’ λένε οι νέοι σήμερα όταν βγάζουν σε κάποιον το καπέλο. Όταν κάποιος δεν αισθάνεται άξιος σεβασμού, τότε προσπαθεί να επιβληθεί μέσω του φόβου. Λειτουργεί με αυταρχικό τρόπο, επειδή δεν διαθέτει φυσική εξουσία, δεν εκδηλώνει την εξουσία μέσω των ικανοτήτων του, δεν πιστεύει στον εαυτό του ή απλώς δε διαθέτει τις απαραίτητες ικανότητες. Η εξουσία επί του άλλου αποτελεί μια προσπάθεια αποφυγής του βλέμματός του» (σελ. 105).
«Μια γυναίκα που όλη της η ζωή αφορά τη δουλειά της σαν μητέρα, μπορεί να μην είναι έτοιμη να αφήσει αυτόν τον ρόλο. Κλωσά τα μικρά της χωρίς να συνειδητοποιεί ότι δεν είναι πλέον μωρά. Κάποια παιδιά αρέσκονται σε αυτό και τη γλυτώνουν, άλλα φεύγουν μακριά, άλλα πάλι θυσιάζονται και, σε ορισμένες περιπτώσεις, παραμένουν όλη τους τη ζωή κοντά στη μητέρα τους» (σελ. 266).
Ιζαμπέλ Φιλιόζα. 2011. Δεν υπάρχουν τέλειοι γονείς. Εκδόσεις Ενάλιος.
Νίκος Κουραβάνας & Ελένη Παπαδοπούλου, Ψυχολόγοι, MSc, MA.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου