Διαβάζοντας το παραμύθι: Τα συναρπαστικά Χριστούγεννα του Μίκυ

«Δύο υπέροχες ιστορίες με τον Μίκυ, τη Μίνι και όλη την αγαπημένη παρέα, που αναδεικνύουν τη μαγεία των Χριστουγέννων, αλλά και το αληθινό νόημα των γιορτινών ημερών» (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου).

 

Το πρώτο παραμύθι περιγράφει τις χριστουγεννιάτικες αναμνήσεις, όπου ο Μίκυ και η Μίνι ετοιμάζονται να γιορτάσουν τα Χριστούγεννα, ξεκινώντας από την επιλογή του τέλειου χριστουγεννιάτικου δέντρου. Όλοι μαζί στολίζουν το δέντρο και εκτός από στολίδια τοποθετούν και ζαχαρωτά, τα οποία ελπίζουν ότι θα παραμείνουν πάνω στο δέντρο.

Με τη βοήθεια των αγαπημένων φίλων, ο Μίκυ και η Μίνι ζουν μέσα στο πνεύμα των Χριστουγέννων. Όλες οι χριστουγεννιάτικες στιγμές τους παρουσιάζονται στο παραμύθι με πλούσια και ζωντανή εικονογράφηση.

Ο Μίκυ και η Μίνι μοιράζονται πολλές όμορφες στιγμές Χριστουγέννων… δίπλα στο τζάκι, κάτω από τα πολύχρωμα φώτα της πόλης, μέσα στο χιόνι και τις στολισμένες βιτρίνες των μαγαζιών.

Επίσης, υπάρχει και ένα δεύτερο παραμύθι που περιγράφει την μαγεία των Χριστουγέννων. Ο Ντόλναντ, η Νταίζη, ο Γκούφη και η Μίνι μαζεύτηκαν στο σπίτι του Μίκυ και καθισμένοι μπροστά στο αναμμένο τζάκι έπιναν τη ζεστή σοκολάτα τους και έτρωγαν μπισκότα, όταν ξαφνικά άκουσαν έναν θόρυβο… τι ήταν; Κάποια δώρα πεσμένα στον κήπο και ένας τάρανδος, που έτρωγε τα λουλούδια του κήπου… Τι έκανε το έλκηθρο χωρίς τον Άη Βασίλη;

 

Τα συναρπαστικά Χριστούγεννα του Μίκυ. 2021. Disney Enterprises. Εκδόσεις Μίνωας.

 

Νίκος Κουραβάνας & Ελένη Παπαδοπούλου, Ψυχολόγοι, MSc, MA.

Διαβάζοντας το βιβλίο: Ο θάνατος του Ιβάν Ιλίτς

Του Τολστόι

 

«Μια μυστηριώδης ασθένεια φέρνει τον Ιβάν Ιλίτς κοντά στο θάνατο. Καθώς το τέλος μοιάζει σιγά- σιγά να πλησιάζει, ο επιφανής δικαστικός δεν μπορεί πια να κρύβεται πίσω απ' τις ψευδαισθήσεις που όριζαν τη ζωή του κι αναγκάζεται να τη δει κατάματα, με νηφαλιότητα και ειλικρίνεια. Αυτό που σταδιακά ανακαλύπτει είναι οδυνηρό - υπάρχει άραγε ακόμα χρόνος να το αλλάξει; Με το "Θάνατο του Ιβάν Ιλίτς" ο μεγάλος Ρώσος κλασικός αποδεικνύει ότι είναι τεχνίτης και της μικρής φόρμας. Η νουβέλα αυτή, που αποτελεί το αδιαμφισβήτητο αριστούργημα της ύστερης δημιουργίας του, συγκινεί μέχρι σήμερα το αναγνωστικό κοινό, έχει προκαλέσει το θαυμασμό συγγραφέων όπως του Ρολλάν, του Κορτάσαρ και των υπαρξιστών κι αποτελεί πηγή έμπνευσης για σκηνοθέτες μεταξύ των οποίων συγκαταλέγεται και ο Κουροσάβα» (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου).

Η ανάγνωση του συγκεκριμένου βιβλίου εγείρει ερωτήματα για τη ζωή και τον θάνατο, για το δίκαιο και την ασθένεια. Περιγράφει τη ζωή του Ιβάν Ιλίτς, ο οποίος βλέπει ξαφνικά τη ζωή του να ανατρέπεται λόγω μιας ασθένειας, που διαρκώς τον κάνει όλο και πιο αδύναμο και τον οδηγεί στον θάνατο. Όλα ξεκίνησαν από έναν πόνο, που αρχικά φαινόταν προσωρινός και ασήμαντος, ενώ μέρα με τη μέρα έβλεπε ότι ο πόνος δεν εξαφανιζόταν και η σωματική του κατάσταση παρουσίαζε επιδείνωση. Όταν αρχίζει να συνειδητοποιεί τη σοβαρότητα της κατάστασής του αρχίζει να αναζητά βοήθεια, και ταυτόχρονα κάνει αναδρομή στη ζωή του, στις αξίες που είχε και στον κοινωνικό κόσμο με τον οποίο συναναστρεφόταν. 

Ο Ιβάν Ιλίτς μετατρέπεται από έναν αδιάφορο Ρώσο δικαστή, που έχει μια καθημερινότητα με τη δουλειά του και την οικογένειά του σε έναν άρρωστο, ο οποίος νιώθει εγκαταλελειμμένος από την οικογένεια και τους φίλους του. Ο μόνος πιστός φροντιστής που του έχει απομείνει είναι ο Γκεράσιμ, ο υπηρέτης του. Ο Ιβάν Ιλίτς λίγο πριν τον θάνατό του αξιολογεί τις σχέσεις του και συνειδητοποιεί πόσο ασήμαντη και εύθραυστη είναι η ανθρώπινη ύπαρξη και πόσο επιφανειακή ήταν η ζωή του.  

 

Τολστόι, Λ. (2014). Ο θάνατος του Ιβάν Ιλίτς. Εκδόσεις Ροές.

 

Νίκος Κουραβάνας & Ελένη Παπαδοπούλου, Ψυχολόγοι, MSc, MA.

Διαβάζοντας το βιβλίο: Μαθητευόμενος στωικός. Ένας οδηγός αυτοβελτίωσης

Του Γουόρντ Φάρνσγουορθ

 

 

 

 

«Ο Φάρνσγουορθ ενσωματώνει όμορφα τις δικές του παρατηρήσεις σε ένα πλήθος αποσπασμάτων από τον Επίκτητο, τον Σενέκα, τον Μονταίν και άλλους. Δεν είναι μόνο ένα βιβλίο για διάβασμα, είναι ένα βιβλίο επιστροφής, ένα βιβλίο που θα προσφέρει προοπτική και παρηγοριά σε εποχές απόγνωσης και δυστυχίας». (The Washington Post)

«Δες πιο καθαρά, ζήσε πιο σοφά και υπόμενε τα βάρη τούτης της ζωής με μεγαλύτερη ευκολία: αυτές είναι οι σπουδαιότερες επισημάνσεις των Στωικών, με τα δικά τους λόγια. Μέσα σε 12 μαθήματα, ο Γουόρντ Φάρνσγουορθ παρουσιάζει συστηματικά την ουσία της στωικής φιλοσοφίας, προσθέτοντας σχόλια που είναι ξεκάθαρα και περιεκτικά. Μια θεμελιώδης ιδέα του στωικισμού είναι ότι μοιάζουμε να περνάμε τη ζωή μας αντιδρώντας άμεσα στα γεγονότα. Αυτή η εικόνα είναι μια αυταπάτη. Αντιδρούμε στις δικές μας κρίσεις και γνώμες, στις δικές μας σκέψεις για τα πράγματα, όχι στα ίδια τα πράγματα. Οι Στωικοί προσπαθούν να γνωρίσουν αυτές τις κρίσεις, να ανακαλύψουν τον παραλογισμό τους και να τις επιλέξουν πιο προσεκτικά». (Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου).

«Μια αλλαγή προοπτικής δύναται κάποιες φορές να οδηγήσει κάποιον σε περισσότερα από ένα πορίσματα. Οι Στωικοί έχουν πολύ συγκεκριμένες ιδέες όσον αφορά το ποια μαθήματα θα αντλήσει κανείς στην εκάστοτε περίπτωση. Το να συνειδητοποιήσουμε πόσο σύντομος είναι ο βίος μας και πόσο ασήμαντες οι έγνοιες που μας βασανίζουν θα μπορούσε να φανεί μηδενιστικό και απελπιστικό, όμως ο Στωικός αντιδρά εντελώς διαφορετικά. Το να κοιτάμε τα πράγματα από απόσταση ωφελεί το ήθος. Θέτει φραγμούς στο εγώ, κι επίσης αποτελεί αντίδοτο στη ματαιοδοξία, την άμετρη φιλοδοξία και την απληστία» (σελ. 123).

«Ο θάνατος είναι πάντοτε διαθέσιμος ως δυνατότητα. Ο Στωικός βλέπει τον θάνατο περισσότερο ως μια επιλογή παρά ως κάτι τρομαχτικό. Και η δυνατότητα αυτής της επιλογής γίνεται, με τη σειρά της, πηγή από την οποία αντλεί θάρρος στη ζωή. Η δυνατότητα να θέσει κανείς τέρμα στη ζωή του αποτελεί επομένως μια πολύ σημαντική ελευθερία. Αν η ζωή είναι αφόρητη, τότε, όπως το θέτει ο Επίκτητος, ‘’η θύρα είναι ανοικτή’’» (σελ. 163).

 

Πηγή:

Farnsworth, Ward. 2021. Μαθητευόμενος στωικός. Ένας οδηγός αυτοβελτίωσης. Εκδόσεις Κάκτος.

 

Νίκος Κουραβάνας & Ελένη Παπαδοπούλου, Ψυχολόγοι, MSc, MA.

Ο θάνατος κατά τους Στωικούς

Οι Στωικοί αποδίδουν δύο σημασίες στον θάνατο: από τη μία μπορεί να θεωρηθεί ως ένα ακόμη ανάμεσα στα ‘’εξωτερικά’’ και αδιάφορα, καθώς βρίσκεται έξω από τον δικό μας έλεγχο. Μπορούμε να επιταχύνουμε ή να καθυστερήσουμε τον θάνατό μας, αλλά δεν μπορούμε να εμποδίσουμε την τελική του έλευση. Αυτό είναι η πιο τρομακτική προοπτική που καλείται να αντιμετωπίσει ο ανθρώπινος νους. 

 

Οι Στωικοί ασχολούνται λεπτομερώς με το ζήτημα του θανάτου, καθώς θεωρούν ότι είναι δύσκολο να αντιμετωπίσουμε τον θάνατο με ψυχραιμία και νηφαλιότητα. Επίσης, είναι δύσκολο να τηρήσουν οι άνθρωποι μια ορθολογική στάση απέναντι στον θάνατο. Κανείς δεν γνωρίζει τι είναι στα αλήθεια ο θάνατος, δείχνοντας ότι αποτελεί μια κατάσταση ανώδυνη, που δεν μας φέρνει σε χειρότερη θέση από αυτήν όπου βρισκόμασταν προτού γεννηθούμε. 

Ο θάνατος δεν είναι παρά μια αλλαγή και αποτελεί μια διαρκή διαδικασία παρά ένα αιφνίδιο συμβάν: «πεθαίνουμε κάθε ημέρα καθώς περνά και χάνεται ο χρόνος μας επάνω στη γη».  Η υπέρβαση του φόβου αποτελεί για τους Στωικούς ένα από τα πιο σημαντικά φιλοσοφικά επιτεύγματα. «Ο στωικισμός αντιμετωπίζει τον θάνατο ως κάτι περισσότερο από απλώς ένα εξωτερικό το οποίο πρέπει να απογυμνώσουμε. Αποτελεί πηγή έμπνευσης και προοπτικής- μια πολύτιμη βοήθεια για εμάς, και όχι απλώς κάτι στο οποίο αντιδρούμε υπερβολικά. Η θνητότητα είναι το καθοριστικό γνώρισμα της ύπαρξής μας, οι Στωικοί θέλουν την καθημερινή τους ζωή να διαμορφώνεται από το αναπόφευκτο του θανάτου» (σελ. 144-145). Οι σκέψεις σχετικά με τον θάνατο μπορούν να ενθαρρύνουν την ταπεινότητα, την αφοβία, τη μετριοπάθεια και άλλες ακόμη αρετές.

Οι Στωικοί θεωρούν ότι ένας από τους κύριους στόχους της φιλοσοφίας είναι η απελευθέρωση στον φόβο του θανάτου. Ο άνθρωπος που έχει καταφέρει να απαλλαγεί από το αναπόφευκτο του θανάτου μπορεί να βαδίσει με πιο ανάλαφρο τρόπο στο μονοπάτι της ζωής. Ο άνθρωπος, δηλαδή, που έχει μάθει πώς να πεθαίνει γίνεται πιο απελευθερωμένος από κάθε φόβο που έχει. Οι Στωικοί χρησιμοποιούν τη λογική, για να μπορέσουν να δουν με διαύγεια το ζήτημα του θανάτου. Η διαδικασία του θανάτου είναι σύντομη, καθώς ο θάνατος έρχεται όχι για να μείνει, αλλά για πάρει αυτό που θέλει και να φύγει. Οι Στωικοί βλέπουν τον θάνατο περισσότερο ως μια επιλογή παρά ως κάτι τρομακτικό. Οι Στωικοί βρίσκουν παρηγοριά για το αναπόφευκτο του θανάτου με τη σκέψη ότι ο θάνατος είναι το κοινό πεπρωμένο όλων. Ο θάνατος καθιστά όλους τους ανθρώπους ίσους μεταξύ τους και αυτό μας βοηθά να είμαστε μεγαλόψυχοι στη ζωή.

«Γεννηθήκαμε άνισοι, όμως πεθαίνουμε ίσοι». Σενέκας.

 

Πηγή:

Farnsworth, Ward. 2021. Μαθητευόμενος στωικός. Ένας οδηγός αυτοβελτίωσης. Εκδόσεις Κάκτος.

 

Νίκος Κουραβάνας & Ελένη Παπαδοπούλου, Ψυχολόγοι, MSc, MA.

Διαβάζοντας το παραμύθι: Ο αδερφός του Τριγωνοψαρούλη

Του Βαγγέλη Ηλιόπουλου

 

«Τι μπελάς να έχεις αδερφό τον Τριγωνοψαρούλη, να του μοιάζεις και όλοι να σου το λένε!

Κι επιπλέον, να περιμένουν να είσαι σαν κι αυτόν, έξυπνος και καλός!

 

Κι όμως, ο Τριγωνομικρούλης διεκδίκησε να είναι ο εαυτός του κι όλοι να τον αναγνωρίζουν και να τον αγαπούν για αυτό που είναι, και το πέτυχε, με τη βοήθεια του Τριγωνοψαρούλη βέβαια!» (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου).

«Μοιάζουμε πολύ, έχουμε ίδιο σχήμα και ίδιο χρώμα, μόνο που εσύ είσαι μικρούλης», του είχε εξηγήσει ο αδερφός του. Όμως εκείνος έβλεπε κι άλλες, πολλές διαφορές.

Ο Τριγωνοψαρούλης ήταν σοφός, γενναίος και έξυπνος και είχε την αναγνώριση και από τους υπόλοιπους γύρω του. Ο Τριγωνομικρούλης ερχόταν διαρκώς αντιμέτωπος με τα χαρακτηριστικά που έφερε ο αδερφός του και του έλεγαν ότι θα πρέπει κι αυτός να φανεί αντάξιος του αδερφού του, αλλά του έλεγαν και πόσο θαύμαζαν τον αδερφό του. Και ο Τριγωνομικρούλης προσπαθούσε διαρκώς να δείξει σε όλους ότι είναι ένα διαφορετικό ψάρι και θέλει να το αντιμετωπίζουν με βάση τον δικό του χαρακτήρα. Έκανε πολλές προσπάθειες για να μην τον αναγνωρίσουν, αλλά μάταια, καθώς τον αναγνώριζαν και κατευθείαν του έλεγαν για τον αδερφό του.

«Εγώ είμαι εγώ!»

 

Βαγγέλης Ηλιόπουλος, 2011. Ο αδερφός του Τριγωνοψαρούλη. Εκδόσεις Πατάκη.

 

Νίκος Κουραβάνας & Ελένη Παπαδοπούλου, Ψυχολόγοι, MSc, MA.

Διαβάζοντας το βιβλίο: Οι Μύθοι του Αισώπου

Ένα βιβλίο με είκοσι μικρές ιστορίες από τους μύθους του Αισώπου.

«Γνωστοί και άγνωστοι μύθοι του Αισώπου, που διασκεδάζουν και διδάσκουν τα παιδιά, ζωντανεύουν μέσα από μοναδικά έργα ζωγραφικής. Ζώα και άνθρωποι μπλέκονται ιδανικά στις ιστορίες του μεγαλύτερου παραμυθά των αιώνων, μεταφέροντας πολύτιμα μηνύματα, αξίες ζωής» (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου). 

Ο Βοριάς και ο Ήλιος: μάλωναν… Ποιος είναι ο πιο δυνατός;

Η αλεπού και τα σταφύλια: μια πεινασμένη αλεπού τριγυρνά αναζητώντας τροφή. Εντόπισε κάτι σταφύλια, αλλά δεν μπορούσε να ανέβει στο δέντρο για να τα φτάσει. Μετά από πολλές προσπάθειες έβγαλε το συμπέρασμα ότι τα σταφύλια ήταν άγουρα, οπότε καλύτερα που δεν τα κατάφερε… ‘Οσα φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια!

Ο γεωργός και τα παιδιά του: όταν ο άρρωστος πατέρας πέθανε, οι δύο τεμπέληδες γιοι του άρχισαν να φροντίζουν τα αμπέλια του, γιατί τους είχε υποσχεθεί ότι τα βρουν έναν θησαυρό μέσα σε αυτά. Όταν έφτασε η ώρα του τρύγου κατάλαβαν τι εννοούσε ο πατέρας τους.

Το μεγάλο κατόρθωμα: ποιο είναι το μεγαλύτερο κατόρθωμα μιας αλογόμυγας, που ζούσε στη χαίτη ενός αλόγου;

Το λιοντάρι, ο κυνηγός και ο ξυλοκόπος: … Ήταν από εκείνους τους ανθρώπους που παριστάνουν τους γενναίους μόνο όταν δεν υπάρχει πραγματικός κίνδυνος.

Το καβούρι και η αλεπού: Το καβούρι αποφάσισε να φύγει από τη φωλιά του, μόλις όμως αντιλήφθηκε ότι κινδυνεύει, άρχισε να τρέχει για να βρεθεί και πάλι στην ασφάλεια της φωλιάς του.

Το παιδί που έκλεβε: Πώς κατάντησες έτσι του είπε η μητέρα του; Αν με μάλωνες όταν έκλεψα για πρώτη φορά εκείνη την τσάντα, σήμερα δε θα ήμουν κλεισμένος στη φυλακή.

Γάιδαρος για πούλημα: ο αγρότης αποφάσισε να μην αγοράσει τον γάιδαρο, γιατί από την πρώτη στιγμή έκανε παρέα με τον πιο τεμπέλη από όλους τους γαιδάρους.

Ο τσιγκούνης: πούλησε όλη του την περιουσία και αγόρασε έναν σβόλο χρυσάφι. Τον έθαψε κάπου και πήγαινε και τον έβλεπε, κάποια μέρα του τον έκλεψαν και λυπήθηκε πολύ. Ένας χωρικός του είπε: Μη στεναχωριέσαι καθόλου. Πάρε μια πέτρα, θάψε την στο ίδιο μέρος με τον σβόλο σου και κάνε πως είναι χρυσάφι. Έτσι κι αλλιώς, ότι και να ήταν, το ίδιο κάνει. Αν έχεις κάτι δικό σου και δεν το χρησιμοποιείς ποτέ, είναι σαν να μην το έχεις!

Το ποντίκι της πόλης και το ποντίκι της εξοχής: καλύτερα να τρώω φτωχικά και να είμαι ήρεμος παρά πλούσια και να καρδιοχτυπώ συνέχεια.

Το τζιτζίκι και το μυρμήγκι: Το τζιτζίκι είπε: τραγουδούσα όλη μέρα. Δεν πρόλαβα να μαζέψω φαγητό.  

Ο γάιδαρος και το σκυλάκι: δεν είναι όλοι πλασμένοι για τα ίδια πράγματα.

Η αλεπού και ο τράγος: Αν είχες μυαλό, έπρεπε πρώτα να βρεις τρόπο να βγεις από το πηγάδι και μετά να πηδήξεις μέσα, φώναξε η αλεπού κι έφυγε μακριά του.

Η αρκούδα και οι δύο φίλοι: Δύο φίλοι περπατούσαν μαζί σε άγνωστα βουνά κι άγνωστα μέρη. Όμως δε φοβόνταν γιατί είχαν ο ένας τον άλλο.

Ο λαγός και η χελώνα: ένας από τους πιο γνωστούς μύθους του Αισώπου. Ο λαγός κορόιδευε τη χελώνα για το πόσο αργά περπατούσε και αποφάσισαν να οργανώσουν έναν αγώνα δρόμου. Ο λαγός ήταν τόσο σίγουρος για τις ικανότητές του, που κοιμήθηκε μέχρι να προχωρήσει λίγο η χελώνα κι έτσι έχασε τον αγώνα…

Στο βιβλίο υπάρχουν πέντε ακόμα μύθοι του Αισώπου…

 

Οι Μύθοι του Αισώπου, Διασκευή: Ρένα Ρώσση- Ζαΐρη, Μεταίχμιο, 2010.

 

Νίκος Κουραβάνας & Ελένη Παπαδοπούλου, Ψυχολόγοι, MSc, MA.

Διαβάζοντας το παραμύθι: Αγκαλίτσα;

Κάποτε, υπήρχε ένα μέρος που οι κάτοικοί του δεν ήξεραν τι είναι… η αγκαλιά!

Ναι, εκεί οι άνθρωποι έδειχναν την αγάπη τους με άλλο τρόπο, όχι πάντως με αγκαλιές.

Ώσπου, δύο ξεχωριστά παιδιά, ο Τίτσο και η Λίτσα, γνωρίστηκαν κι άρχισαν να κάνουν παρέα…

Πώς νιώθει ένα παιδί που μεγαλώνοντας δεν έχει την προσοχή και τη φροντίδα των γονέων του;

Όλα τα παιδιά είχαν από έναν μαγικό χιτώνα, ο οποίος μεγάλωνε, με βάση την αγάπη που δέχονταν.

«Όσο πιο ευτυχισμένα ήταν τόσο πιο εντυπωσιακός γινόταν κι αυτός. Όσο πιο πολύ τ’ αγαπούσαν και τα καμάρωναν τόσο πλούτιζε και μάκραινε το ρούχο τους».

Πώς μπορεί να νιώθει το παιδί που δεν έχει μεγαλώσει ο χιτώνας του όπως και των άλλων παιδιών; Και η αγάπη που δεν κατάφερε να έχει μέσα στην οικογένειά του, θα μπορέσει να την καλύψει από κάποια άλλη πηγή;

 

Ελένη Δαμιανού. 2003. Αγκαλίτσα; Εκδόσεις Κάστωρ.

 

Νίκος Κουραβάνας & Ελένη Παπαδοπούλου, Ψυχολόγοι, MSc, MA.

Διαβάζοντας το βιβλίο: Καιρός για παραμύθια

Ένα βιβλίο με κλασικά παραμύθια, με τα οποία μεγαλώσαμε… και τα οποία μπορούν να μεγαλώσουν και τις επόμενες γενιές… Παραμύθια που μας ταξιδεύουν και μας οδηγούν σε έναν μαγευτικό- φανταστικό κόσμο. 

 

Κάποια από τα κλασικά παραμύθια του βιβλίου είναι: Ο Τζακ και η Φασολιά, Η Χιονάτη και οι εφτά νάνοι, Ο μαγικός αυλός, Χάνσελ και Γκρέτελ, κ.α.

Επίσης, στο βιβλίο έχει το παραμύθι: Η Χρυσομαλλούσα και οι τρεις αρκούδες: Ήταν κάποτε τρεις αρκούδες. Ο Μπαμπάς αρκούδος, η Μαμά αρκούδα και το μικρό τους αρκουδάκι. Και οι τρεις μαζί πήγαν μια βόλτα στο δάσος. Όσο έλειπαν επισκέφθηκε το σπίτι τους η Χρυσομαλλούσα, ένα μικρό κοριτσάκι που βρισκόταν μόνο του στο δάσος. Όταν επέστρεψε η οικογένεια των αρκούδων στο σπίτι βρήκε τη Χρυσομαλλούσα κοιμισμένη στο κρεβάτι τους. Το κοριτσάκι τρόμαξε και άρχισε να τρέχει φοβισμένο…

Ένα ακόμη παραμύθι του βιβλίου, που ανήκει στα κλασικά και πολύ γνωστά παραμύθια είναι: Η πριγκίπισσα και το μπιζέλι, το οποίο περιγράφει έναν Πρίγκιπα, που αναζητά μια αληθινή πριγκίπισσα για να παντρευτεί. Αφού ταξίδεψε σε όλα τα μέρη της γης και δεν μπόρεσε να βρει μια πραγματική πριγκίπισσα, τελικά τη συνάντησε μέσα στο παλάτι του.

Ένα επίσης γνωστό παραμύθι είναι: Τα τρία γουρουνάκια, που έμεναν μαζί στο ίδιο σπίτι. Όσο μεγάλωναν και το σπίτι πλέον δεν τα χωρούσε έπρεπε να χτίσουν ξεχωριστά σπιτάκια. Το πρώτο έχτισε ένα σπίτι από άχυρο, το δεύτερο από ξύλινες βέργες και το τρίτο από τούβλα.

«Γουρουνάκι, γουρουνάκι,

Άνοιξέ μου το πορτάκι».

«Δε σ’ αφήνω να περάσεις

Μένα δε θα ξεγελάσεις»

Είπε το γουρουνάκι.

«Τότε θα ρουφήξω, θα φυσήξω,

το σπιτάκι θα γκρεμίσω».

Σε αυτό το βιβλίο μπορεί κάποιος να διαβάσει ακόμη τα εξής παραμύθια:

Ο μολυβένιος στρατιώτης.

Τα ξωτικά και ο παπουτσής.

Ο πρίγκιπας βάτραχος.

Η μαγεμένη βασιλοπούλα.

Η χαζούλα κότα.

Η Σταχτοπούτα.

Στο παραμύθι: Η χαζούλα κότα, η οποία πίστευε ότι πέφτει ο ουρανός, γιατί της ήρθε κατακέφαλα ένα βελανίδι, ήθελε να πάει να το πει στον βασιλιά. Με μια παρέα ξεκίνησαν για το παλάτι και συνάντησαν την αλεπού που υποσχέθηκε να τους δείξει έναν πιο σύντομο δρόμο. 

 

Καιρός για παραμύθια. Εκδόσεις Ορφανίδη.

 

Νίκος Κουραβάνας & Ελένη Παπαδοπούλου, Ψυχολόγοι, MSc, MA.

Διαβάζοντας το παραμύθι: Ο Ρομέο το μικρό παπάκι

«Τα μικρά ζωάκια είναι πολύ περίεργα και θέλουν να εξερευνούν άγνωστα και παράξενα μέρη. Όταν το μικρό μας παπάκι ανακαλύψει έναν καθρέφτη, τα πάντα μπορούν να συμβούν…» (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου). 

Ένα παραμύθι με ωραία εικονογράφηση, που περιγράφει την οικογένεια του Ρομέο, που είναι ένα παπάκι. Στο παραμύθι παρουσιάζονται ο Ρομέο, τα αδέρφια του και η μαμά του.

Ζουν σε μια μεγάλη φάρμα με έναν κόκκινο φράχτη. Εκεί ζουν όλα τα ζώα της φάρμας σαν μια μεγάλη οικογένεια. Το μικρό παπάκι ήταν ιδιαίτερα περίεργο, για αυτό παρακολουθούσε τα υπόλοιπα ζώα της φάρμας.

Το παπάκι εκτός από τα ζώα της φάρμας αποφάσισε να εξερευνήσει και το εσωτερικό του σπιτιού της φάρμας, όπου είδε αντικείμενα που δεν είχε ξαναδεί και ενθουσιάστηκε. Ένα ενδιαφέρον σημείο του παραμυθιού είναι που το παπάκι αντικρίζει τον εαυτό του στον καθρέφτη και νομίζει ότι συναντάει ένα άλλο παπάκι. Από ποια ηλικία τα παιδιά αναγνωρίζουν ότι βλέπουν τον εαυτό τους στον καθρέφτη και δεν πρόκειται για κάποιο άλλο πρόσωπο;

 

Ο Ρομέο το μικρό παπάκι. Εικονογράφηση: Paola Migliari. Εκδόσεις Τζιαμπίρης Πυραμίδα, 2018.

 

Νίκος Κουραβάνας & Ελένη Παπαδοπούλου, Ψυχολόγοι, MSc, MA.

Διαβάζοντας το παραμύθι: Πώς αισθάνομαι;

Μια ιστορία φιλίας γεμάτη συναισθήματα

 

«Τα συναισθήματα πολλές φορές εναλλάσσονται μέσα μας και μας κατακλύζουν. Έχεις παρατηρήσει ότι μπορείς εύκολα να περάσεις από τη χαρά στη λύπη, από την έκπληξη στον θυμό, από το άγχος στην ηρεμία;

 

Αυτή είναι η ιστορία μιας μοναδικής φιλίας που θα σε βοηθήσει να γνωρίσεις τον πλούσιο κόσμο των συναισθημάτων, αλλά και να κατανοήσεις ότι όλοι ζούμε μέσα σε αυτόν και βιώνουμε τα ίδια ακριβώς συναισθήματα.

Δεν είναι κακό να τα νιώθουμε, αρκεί να ξέρουμε να τα εκφράζουμε σωστά. Όταν μάλιστα έχουμε κι έναν φίλο να τα μοιραστούμε, είμαστε πραγματικά τυχεροί!» (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου).

Το παραμύθι περιγράφει τον Πολύχρωμο, που είναι ένα μικρό και συμπαθητικό εξωγήινο πλασματάκι, που μόλις προσγειώθηκε στη Γη.

Ο Πολύχρωμος νιώθει διάφορα συναισθήματα και περιγράφει την κατάσταση που βιώνει κάθε φορά.

Άγχος. Όταν φτάνει στη Γη έρχεται αντιμέτωπος με το άγνωστο, οπότε νιώθει άγχος. Πώς νιώθει σωματικά;

Συγκίνηση. Μια γλυκιά ταραχή και ένα συναίσθημα χαράς πλημμυρίζει την καρδιά του.

Χαρά. Ο Πολύχρωμος διασκεδάζει και ο χρόνος περνά χωρίς να το καταλάβει…

Ζήλια. Όταν η κάμπια συναντά τη φίλη της την ακρίδα, ο Πολύχρωμος νιώθει ζήλια, γιατί είναι λίγο παραγκωνισμένος και ελπίζει ότι θα μπορούσε να γίνει κι αυτός φίλος με την ακρίδα.

Θυμός. Νιώθει θυμό απέναντι στη φίλη του την κάμπια και δεν μπορεί ούτε καν να την ακούσει.

Ντροπή. Συνειδητοποιεί τον τρόπο που φέρθηκε στη φίλη του την κάμπια, το πόσο αγενής ήταν και το μετανιώνει. Θα ήθελε να γυρίσει τον χρόνο πίσω και να αλλάξει τη συμπεριφορά του.

Λύπη. Νιώθει λύπη όταν η φίλη του η κάμπια του ανακοινώνει ότι θα πρέπει να αποχωριστούν ο ένας τον άλλο. Δεν έχει διάθεση και νιώθει ότι θέλει να βάλει τα κλάματα.

Φόβος. Δεν ξέρει τι να κάνει…

Έκπληξη. Η φίλη του η κάμπια μετατρέπεται σε πεταλούδα…

Ευτυχία… και καταλήγουν να είναι ευτυχισμένοι μαζί…

 

Πώς αισθάνομαι; Μια ιστορία φιλίας γεμάτη συναισθήματα. Εκδόσεις Susaeta, 2020.

 

Νίκος Κουραβάνας & Ελένη Παπαδοπούλου, Ψυχολόγοι, MSc, MA.

Διαβάζοντας το βιβλίο: Δεν υπάρχουν τέλειοι γονείς

Της Ιζαμπέλ Φιλιόζα

 

 

«Είναι δυνατόν να υπάρχουν γονείς που μόνο οργίζονται με τα παιδιά τους; Μπορεί η υπερβολική αγάπη σε ένα παιδί, να είναι στην ουσία προβολή των ατελειών μας; Μπορεί μια μητέρα να μη νιώθει αγάπη για την κόρη της; Ή ακόμη χειρότερα, να νιώθει μίσος; Μήπως τελικά, μεγαλώνουμε τα παιδιά μας με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που οι γονείς μας μεγάλωναν εμάς, έστω κι αν δηλώνουμε ότι διαφωνούμε με τον τρόπο αυτόν; Γιατί δεν μπορούμε να απαλλαγούμε από τα "δεσμά" στα οποία μας έχουν τυλίξει οι γονείς μας; Κακοποιούμε τα παιδιά μας, γιατί κρύβουμε μέσα μας ένα κακοποιημένο παιδί. Θέλουμε ο γυιός μας και η κόρη μας να είναι πάση θυσία άριστοι και πρώτοι στο σχολείο, γιατί σ' αυτόν τον καταναγκασμό μας είχαν καταδικάσει κι εμάς οι δικοί μας γονείς. Είμαστε αυταρχικοί, γιατί κατά βάσιν κρύβουμε έναν πολύ ανασφαλή χαρακτήρα που υπέστη στο παρελθόν αυταρχικές συμπεριφορές από τους γονείς του...» (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου).

‘’«Θέλω τα παιδιά μου να με σέβονται’’, λέει για να δικαιολογήσει το ξύλο που δίνει στον γιό του. Όμως, ο γιος δεν σέβεται τον πατέρα τον, τον φοβάται! Αυτές οι δύο λέξεις είναι εκ διαμέτρου αντίθετες. Ωστόσο, ο φόβος και ο σεβασμός είναι δύο ξεχωριστά πράγματα. Ο πραγματικός σεβασμός αποτελεί καθαρό βλέμμα προς τον άλλο. Όμως, όταν κάποιον τον φοβόμαστε δεν τολμάμε καν να σηκώσουμε τα μάτια μας επάνω του.  Στον σεβασμό υπάρχει ένα στοιχείο θαυμασμού, η παρατήρηση του άλλου να ζει τη ζωή του. ‘’Τον σέβομαι’’ λένε οι νέοι σήμερα όταν βγάζουν σε κάποιον το καπέλο. Όταν κάποιος δεν αισθάνεται άξιος σεβασμού, τότε προσπαθεί να επιβληθεί μέσω του φόβου. Λειτουργεί με αυταρχικό τρόπο, επειδή δεν διαθέτει φυσική εξουσία, δεν εκδηλώνει την εξουσία μέσω των ικανοτήτων του, δεν πιστεύει στον εαυτό του ή απλώς δε διαθέτει τις απαραίτητες ικανότητες. Η εξουσία επί του άλλου αποτελεί μια προσπάθεια αποφυγής του βλέμματός του» (σελ. 105).

«Μια γυναίκα που όλη της η ζωή αφορά τη δουλειά της σαν μητέρα, μπορεί να μην είναι έτοιμη να αφήσει αυτόν τον ρόλο. Κλωσά τα μικρά της χωρίς να συνειδητοποιεί ότι δεν είναι πλέον μωρά. Κάποια παιδιά αρέσκονται σε αυτό και τη γλυτώνουν, άλλα φεύγουν μακριά, άλλα πάλι θυσιάζονται και, σε ορισμένες περιπτώσεις, παραμένουν όλη τους τη ζωή κοντά στη μητέρα τους» (σελ. 266).

 

Ιζαμπέλ Φιλιόζα. 2011. Δεν υπάρχουν τέλειοι γονείς. Εκδόσεις Ενάλιος.

 

Νίκος Κουραβάνας & Ελένη Παπαδοπούλου, Ψυχολόγοι, MSc, MA.