Νυχτερινή ενούρηση στην παιδική ηλικία
«Όταν ακούμε για μια περίπτωση ενούρησης, μπορούμε να υποθέτουμε ότι πρόκειται για μια ενέργεια του παιδιού που έχει σκοπό να αποκαταστήσει επαφή με τη μητέρα, αν και με ακατάλληλο τρόπο. Το παιδί με ενούρηση είναι σαν να μιλούσε μια διάλεκτο της ουροδόχου κύστης. Η γλώσσα αυτή σημαίνει: ‘’δεν είμαι αρκετά μεγάλος ακόμα. Πρέπει να με προσέχουν και να με φροντίζουν ακόμα’’. Συνήθως η μητέρα είναι υποχρεωμένη να σηκώνεται δύο ή τρεις φορές τη νύχτα για να προσέξει το παιδί και να το ξυπνήσει. Το παιδί αυτό δίνει έτσι παραπάνω δουλειά στη μητέρα του».
Η νυχτερινή ενούρηση είναι ένα πρόβλημα όπου το παιδί μπορεί να ελέγξει την κύστη του κατά τη διάρκεια της ημέρας, αλλά δεν μπορεί να την ελέγξει κατά τη διάρκεια της νύχτας. «Ο λόγος είναι ότι το παιδί βρίσκεται σε κάποια ψυχική ένταση που δεν του επιτρέπει να συγκρατεί τα ούρα του. Από πού προέρχεται αυτή η ένταση; Ξέρουμε πως τα πεισματάρικα παιδιά επιμένουν στην ενούρησή τους. Αναζητούν μια επαφή, θέλουν να είναι κοντά σε κάποιον, να δίνουν παραπάνω δουλειά σε κάποιον. Αυτός είναι ο χαρακτηριστικός τύπος του παραχαϊδεμένου παιδιού. Όταν βλέπουμε μια τέτοια προσπάθεια για παραχάιδεμα, καταλαβαίνουμε ότι το παιδί αντιμετώπισε κάποια δυσκολία στη διατήρηση της επαφής του»
Ο Άντλερ χαρακτηρίζει τη νυχτερινή ενούρηση ως μια μορφή επίθεσης που προέρχεται από μια επαναστατική στάση που υιοθετεί το παιδί για να πετύχει την προσκόλλησή του σε κάποιον μεγάλο. Στην κατηγορία αυτή ανήκουν και τα παιδιά που είναι συνεχώς ανήσυχα στον ύπνο τους, που φωνάζουν τη νύχτα και που προσπαθούν να αποκαταστήσουν επαφή με τους άλλους διά μέσω του θορύβου. Ο Άντλερ αναφέρει πως ήταν ο πρώτος που παρατήρησε ότι τα ενουρητικά άτομα έχουν αδυναμία του οσφυϊκού τμήματος. Υπάρχει επίσης κάποια σχέση ανάμεσα στην ενούρηση και στην spina bifida ή κάποιο νεύρο αυτής της περιοχής.
«Το φαινόμενο αυτό το συναντούμε κυρίως σε παιδιά που η προσοχή τους έχει στραφεί από άλλους προς τη σπουδαιότητα της λειτουργίας αυτής, και που η μητέρα τους έχει κάνει ιδιαίτερη προσπάθεια για να μην ενουρούν τη νύχτα τονίζοντας υπερβολικά την καθαριότητα αυτή. Έτσι το παιδί φτάνει αυτόματα στην εξής σκέψη: Κάτι μπορεί να γίνει εδώ, εδώ υπάρχει ένα σημείο επίθεσης. Θα διαπιστώσετε ότι σε όλα αυτά τα παιδιά βρίσκουμε πάντα τα συμπτώματα του παραχαϊδέματος» (σελ. 230).
Μέσα από μια περίπτωση που αναλύει ο Άντλερ αναφέρει ότι ο δωδεκάχρονος στον οποίο η ενούρηση επιμένει, νιώθει ότι δεν του δίνουν αρκετή αγάπη. Ίσως έχει κάποιο ή κάποια μικρότερα αδέλφια και ως παραχαϊδεμένο νιώθει ότι δεν το παραχαϊδεύουν αρκετά πλέον. Τον έχουν εκτοπίσει από τη θέση του και δεν έχει την προσοχή που είχε στο παρελθόν. Θέλει να συνεχίσουν να το παραχαϊδεύουν, να έχει κάποιον στις διαταγές του.
Για τον Άντλερ είναι σημαντικό να πείσουμε τους γονείς να έχουν μια πιο ευνοϊκή στάση απέναντι στο παιδί, να ενθαρρύνουμε το παιδί και να το κάνουμε να νιώσει τη σημασία της εργασίας και του επαγγέλματος. Αν μιλάμε στο παιδί για τα λάθη του δεν το ενθαρρύνουμε.
Πηγή:
Άλφρεντ Άντλερ. 1974. Τα προβληματικά παιδιά. Εκδόσεις Μπουκουμάνη.
Κουραβάνας Νικόλαος & Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγοι, MSc.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου