«Μια αβέβαιη και απαιτητική καθημερινότητα επικράτησε για τους πολίτες της Ελλάδας μετά την υπογραφή του μνημονίου, ως αποτέλεσμα της ακραίας λιτότητας που επιβλήθηκε.
Η ύφεση, η ανεργία, οι μειώσεις και οι περικοπές των μισθών, η αυξανόμενη φορολογία και η συρρίκνωση του κράτους πρόνοιας, η διόγκωση της φτώχειας, επιδείνωσαν τις συνθήκες διαβίωσης, ενέτειναν τα προβλήματα σωματικής και ψυχικής υγείας, αύξησαν τα ποσοστά των αυτοκτονιών και της θνησιμότητας. Παράλληλα άρχισαν να κερδίζουν έδαφος εντεινόμενες πολιτικές και πρακτικές καταστολής, παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κοινωνικά αδύναμων ομάδων, ο ρατσισμός, η βία και ο φασισμός, δημιουργώντας κλίμα φόβου και ανασφάλειας.
Το βιβλίο επιχειρεί μια σφαιρική κριτική και τεκμηριωμένη ανάλυση των επιπτώσεων της οικονομικής κρίσης στη ζωή των πολιτών, ανάλυση που αναδεικνύει την κοινωνική συνοχή ως το μεγάλο θύμα της κρίσης. Κεντρική θέση στην ανάλυση κατέχει η παρουσίαση μηχανισμών χειραγώγησης της κοινωνίας και διαδικασιών κοινωνικού αποκλεισμού, όπως η κατασκευή ενόχων, ενοχών και αποδιοπομπαίων τράγων και η ποινικοποίηση της ασθένειας και της διαφορετικότητας.
Παράλληλα, αναζητεί λύσεις για την αντιμετώπιση των κοινωνικών προβλημάτων που έχουν οξυνθεί μέσα από την ενίσχυση της δημοκρατικής συμμετοχής στη λήψη των αποφάσεων και τον σχεδιασμό, την υλοποίηση και την αξιολόγηση των παρεμβάσεων, με τη συμμετοχή των λειτουργών, φροντίδας και των ίδιων των εξυπηρετούμενων. Αναδεικνύει τη σημασία της κριτικής σκέψης και στάσης για τη διαμόρφωση ενός κινήματος αλληλεγγύης ενάντια στις πολιτικές που οδήγησαν τη χώρα στη σημερινή ανθρωπιστική κρίση και προτείνει το μοντέλο της κριτικής κοινωνικής εργασίας στην παροχή κοινωνικής φροντίδας» (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου).
«Οι άνθρωποι που βιώνουν προβλήματα σωματικής ή ψυχικής υγείας και εξάρτησης και χρήζουν αντίστοιχων υπηρεσιών αντιμετωπίζονται ως εμπόδια στην κοινωνική ευημερία και ενοχοποιούνται, καθώς η κατάστασή τους εμφανίζεται ως προσωπική ή οικογενειακή υπόθεση που οφείλεται σε κακές προσωπικές επιλογές, αμαρτίες και αποτυχίες.
Ως εκ τούτου, δεν μπορεί να αποτελούν προτεραιότητα, καθώς ζουν εις βάρος των άλλων και άρα οι όποιες κοινωνικές παροχές σε περιόδους κρίσης θα πρέπει να περιοριστούν τόσο για τη μείωση του κόστους των δημοσίων δαπανών, όσο και για τη δική τους συμμόρφωση. Με τη μέθοδο αυτή η ανθρωπιστική διακυβέρνηση και οι προσπάθειες ενίσχυσης της πρόνοιας και παροχής φροντίδας σε ευάλωτους πληθυσμούς στρέφονται μεν προς την ανακούφιση των πληθυσμών του τρίτου κόσμου, όμως στο εσωτερικό των ίδιων των κρατών που τις υποστηρίζουν αποτυγχάνουν να λειτουργήσουν προς όφελος των ευάλωτων ατόμων και ομάδων» (σελ. 120).
Πηγή:
Χ. Πουλόπουλος. 2014. Κρίση, φόβος και διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής. Εκδόσεις Τόπος.
Κουραβάνας Νικόλαος & Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγοι, MSc.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου