Του Ράντυ Πάους
«Δεν μπορούμε να αλλάξουμε τα χαρτιά που μας μοιράζουν, μπορούμε όμως να παίξουμε το παιχνίδι με το δικό μας τρόπο.
Τι θα αφήναμε πίσω μας αν ξέραμε ότι πολύ σύντομα θα πεθάνουμε; Αν αύριο χανόμασταν, ποια θα θέλαμε να είναι η κληρονομιά μας;
Ο θεσμός της ‘’Τελευταίας διάλεξης’’, διαδεδομένος στις ΗΠΑ, απευθύνεται σε προσωπικότητες της επιστήμης και της τέχνης, που καλούνται να αναλογιστούν γύρω από τα σημαντικά γεγονότα της ζωής, καθώς και σε ότι αποκόμισαν, σε ότι έμαθαν από την πείρα τους. Όταν ζητήθηκε από τον Ράντυ Πάους, καθηγητή πληροφορικής στο Κάρνεγκι Μέλλον, να δώσει μια τέτοια διάλεξη, δεν χρειάστηκε να φανταστεί ότι θα ήταν η τελευταία του, καθώς λίγο καιρό πριν του είχε διαγνωστεί ανίατος καρκίνος.
Όμως η διάλεξη που έδωσε (Πραγματοποιώντας τα παιδικά σου όνειρα) δεν αφορούσε τον θάνατο. Αφορούσε τη σημασία του να ξεπερνάς τα εμπόδια, να εκπληρώνεις τα δικά σου όνειρα, αλλά και να βοηθάς να γίνουν πραγματικότητα τα όνειρα των άλλων, να αξιοποιείς την κάθε στιγμή (γιατί ο χρόνος είναι το μόνο που έχουμε. Και ίσως μια μέρα ανακαλύψουμε ότι έχουμε λιγότερο από όσο νομίζουμε). Αφορούσε τη ζωή.
Στο βιβλίο αυτό ο Ράντυ Πάους συνδυάζει τη σοφία, την έμπνευση και το χιούμορ, δίνοντας ένα σπουδαίο μάθημα ζωής, γραμμένο με ανεξίτηλο μελάνι… (από το εξώφυλλο του βιβλίου).
«Ο Ράντυ Πάους έχασε τη μάχη με τον καρκίνο στις 25/07/2008. Ζούσε στη Βιρτζίνια των ΗΠΑ, με τη γυναίκα του και τα τρία παιδιά τους. Ήταν καθηγητής Επιστήμης Υπολογιστών στο Πανεπιστήμιο Carnegie Mellon. Από το 1988 ως το 1997 δίδαξε στο πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια. Bραβευμένος καθηγητής και ερευνητής. Υπήρξε από τους πρωτεργάτες του Alice Project, ενός πρωτοποριακού τρόπου εισαγωγής των εφήβων στην επιστήμη των υπολογιστών» (από το εξώφυλλο του βιβλίου).
«Όσο άσχημα και αν είναι τα πράγματα πάντα μπορείς να τα κάνεις χειρότερα. Ταυτόχρονα είναι συχνά στο χέρι σου να τα κάνεις καλύτερα».
«Αναρωτήσου: Αφιερώνεις το χρόνο σου στα σωστά πράγματα; Μπορεί να έχεις κίνητρα, στόχους, ενδιαφέροντα, αξίζει όμως τον κόπο να τα κυνηγήσεις; Για καιρό είχα κρατήσει το απόκομμα μιας εφημερίδας από το Ροανόκι της Βιρτζίνια. Έδειχνε τη φωτογραφία μιας εγκύου γυναίκας που είχε ξεκινήσει διαμαρτυρία ενάντια σε ένα τοπικό εργοτάξιο.
Ανησυχούσε ότι ο θόρυβος των κομπρεσέρ έβλαπτε το αγέννητο μωρό της. Προσέξτε όπως αυτό: στη φωτογραφία η γυναίκα κρατάει τσιγάρο. Αν νοιαζόταν για το αγέννητο παιδί της, τον χρόνο που ξόδευε διαμαρτυρόμενη ενάντια στα κομπρεσέρ θα μπορούσε να τον αφιερώσει στο να σβήσει αυτό το τσιγάρο».
«Ανέπτυξε, αναπτύξει ένα καλό σύστημα αρχειοθέτησης.
Όταν είπαν στην Τζέι ότι ήθελα ένα μέρος στο σπίτι όπου θα αρχειοθετούσαμε τα πάντα με αλφαβητική σειρά, μου απάντησε ότι ακουγόμουν υπερβολικά ψυχαναγκαστικός για τα γούστα της. Της είπα: ‘’Το να αρχειοθετείς με αλφαβητική σειρά είναι καλύτερο από το να τριγυρνάς στο σπίτι λέγοντας: ‘’Ξέρω ότι ήταν μπλε και θυμάμαι ότι κάτι έτρωγα όταν το είχα’’» (σε. 153-154).
Ράντυ Πάους. 2009. Η τελευταία διάλεξη. Εκδόσεις Πατάκη.
Κουραβάνας Νικόλαος & Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγοι, MSc.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου