Η Άννα Φρόυντ για πολλά χρόνια ζούσε και εργαζόταν κάτω από τη σκιά του πατέρα της. Ωστόσο, αναγνωρίστηκε και εδραιώθηκε ως ψυχαναλύτρια παιδιών, παρά το γεγονός ότι ο πατέρας της υποστήριζε ότι τα παιδιά δεν μπορούν να ψυχαναλυθούν. Η ίδια επέκτεινε το έργο του πατέρα της δίνοντας περισσότερη έμφαση στους μηχανισμούς άμυνας και στον τρόπο που προστατεύουν το Εγώ από το άγχος καθώς και με το Εγώ, σε σύγκριση με το ασυνείδητο. Ασχολήθηκε, δηλαδή, με την Ψυχολογία του Εγώ.
Ήταν το νεότερο από τα έξι παιδιά του Φρόυντ και μεγάλωσε εξαιρετικά κοντά με τον πατέρα της. Δεν ήταν τόσο δεμένη με τη μητέρα της και είχε τεταμένες σχέσεις με τα πέντε αδέλφια της. Φοίτησε σε ιδιωτικό σχολείο, αλλά αργότερα είπε ότι έμαθε ελάχιστο στο σχολείο. Το μεγαλύτερο μέρος της εκπαίδευσής της ήταν από διδασκαλίες φίλων και συνεργατών του πατέρα της.
Μετά το Γυμνάσιο, η Άννα εργάστηκε ως δασκάλα δημοτικού και άρχισε να μεταφράζει κάποια από τα έργα του πατέρα της στα γερμανικά, αυξάνοντας το ενδιαφέρον που είχε για την παιδική ψυχολογία και την ψυχανάλυση. Δεν έλαβε κάποιο ανώτερο πτυχίο, παρόλα αυτά άρχισε να ασχολείται με τον τομέα της ψυχολογίας και κυρίως ασκώντας την ψυχαναλυτική πρακτική σε παιδιά και έγινε και πρόεδρος της Ψυχοαναλυτικής Εταιρείας της Βιέννης. Κατά τη διάρκεια της παραμονής της στη Βιέννη άσκησε σημαντική επίδραση στον Έρικ Έρικσον, ο οποίος αργότερα έγινε επίσης ένας γνωστός θεραπευτής στον χώρο της ψυχανάλυσης και της ψυχολογίας του Εγώ.
Το 1938 ανακρίθηκε από την Γκεστάπο και κατέφυγε στο Λονδίνο μαζί με τον πατέρα της, ο οποίος πέθανε ένα χρόνο αργότερα. Οι εμπειρίες που είχε στο νηπιαγωγείο όπου εργάζονταν την οδήγησαν στη συγγραφή τριών έργων: Νέα παιδιά κατά την εποχή του πολέμου (1942), Παιδιά χωρίς Οικογένειες (1943) και Πόλεμος και Παιδιά (1943). Μετά το κλείσιμο του παιδικού σταθμού, η Άννα άνοιξε ένα δικό της θεραπευτικό κέντρο- κλινική στο Λονδίνο, στο οποίο ήταν διευθύντρια από το 1952 μέχρι το 1982, που πέθανε. Από τη δεκαετία του 1950 ταξίδευε συχνά στις ΗΠΑ και δίδασκε ψυχανάλυση και επισκεπτόταν φίλους της.
Η Άννα είχε αφιερώσει τη ζωή της στα παιδιά, ενώ διαφωνούσε επιστημονικά με τη Μέλανι Κλάιν, που βρισκόταν και αυτή στο Λονδίνο και η βασική της ενασχόληση ήταν η ψυχανάλυση των παιδιών. Για πολλά χρόνια ζούσε με τη στενή της φίλη, Dorothy Burlingham, η οποία γνωρίστηκε με την Άννα το 1925 όταν έφτασε στη Βιέννη αναζητώντας βοήθεια για τον 10χρονο γιο της, Μπομπ. Η Άννα δέχθηκε τον Μπομπ ως ασθενή της, μαζί με την 8χρονη αδερφή του, τη Μάμπι και η Ντόροθι ξεκίνησε θεραπεία με τον Ρέικ και αργότερα με τον Φρόυντ. Η θεραπευτική σχέση ανάμεσα στους Burlingham και την οικογένεια του Φρόυντ γρήγορα συμπληρώθηκε από μια προσωπική σχέση ανάμεσα στη Ντόροθι και την Άννα. Η ζωή που έζησαν μαζί ήταν ιδιαίτερα παραγωγική, αλλά γεμάτη από προκλήσεις, απογοητεύσεις και θριάμβους.
Πηγές:
Michael John Burlingham. (1991). The relationship of Anna Freud and Dorothy Burlingham. Psychodynamic Psychiatry, 19 (4), 612-619.
https://www.verywellmind.com/anna-freud-biography-1895-1982-2795536.
Κουραβάνας Νικόλαος- Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγοι, MSc.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου