Διαβάζοντας το βιβλίο: «Η τέχνη να είσαι γονιός»

Της Μυρτούς Γεωργίου- Νίλσεν

 

«Μέσα στη σιωπή και την ασφάλεια της μήτρας, ο άνθρωπος που θα γεννηθεί υφαίνει το νήμα της μελλοντικής του μνήμης…

Κάπως έτσι αρχίζει η ιστορία κάθε ανθρώπου.

 

Και από την πρώτη μέρα που θα έρθει στον κόσμο, οι γονείς του αναλαμβάνουν να τον φροντίσουν και να τον προφυλάξουν από κάθε ενδεχόμενο κίνδυνο. Με τον καιρό θα μεγαλώσει, θα ενηλικιωθεί και, ενώ ίσως ακόμα θα αποζητά για τον εαυτό του στήριγμα και προστασία, θα του συμβεί- ηθελημένα ή αθέλητα- να γίνει και ο ίδιος γονιός.

Πώς θα φροντίσεις τότε τα δικά του παιδιά; Τι θα κάνει όταν αυτά δεν θέλουν να πάνε για ύπνο; Όταν αρνούνται να φάνε ή δυσανασχετούν με το σχολείο και τα μαθήματά τους; Όταν ζηλεύουν το αδελφάκι τους ή φοβούνται τα κακά όνειρα; Κι ακόμα όταν, φτάνοντας στην εφηβεία, επαναστατήσουν απέναντι σε όλους και σε όλα;

Με αυτά και άλλα πολλά θέματα της καθημερινής οικογενειακής ζωής ασχολείται η ψυχολόγους Μυρτώ Γεωργίου- Νίλσεν σε ένα ευχάριστο αλλά και γεμάτο σοφία βιβλίο, που συνδυάζει την ψυχαναλυτική γνώση με την εμπειρική πρακτική.

Απευθύνεται σε όλους τους γονείς που προβληματίζονται γύρω από την ανατροφή των παιδιών τους από τη βρεφική ηλικία έως και την εφηβεία, λέγοντάς τους με απλό και καθησυχαστικό τόνο: ‘’Δεν είστε μόνοι…’’» (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου).

Όταν το άτομο βιώνει μια έντονη κατάσταση, μια αλλαγή, μια δυσκολία, όπως αυτές που βιώνουν οι γονείς κατά τη διάρκεια της ανατροφής των παιδιών τους είναι σημαντικό να ξέρει ότι δεν είναι μόνο και ότι δεν είναι το μόνο που περνάει όλα αυτά…

Ο τρόπος που οι γονείς συμπεριφέρονται συνδέεται άμεσα με τα δικά τους βιώματα και τις εμπειρίες που είχαν με τους δικούς τους γονείς. Οι διαπροσωπικές σχέσεις που είχαμε στην παιδική ηλικία αποτελούν πρότυπα και μας ακολουθούν στην υπόλοιπη ζωή μας. Το παιδί σε κάθε αναπτυξιακό στάδιο έχει διαφορετικές ανάγκες, που ο γονιός είναι το βασικό πρόσωπο που μπορεί να τις αφουγκραστεί, να τις καλύψει ή τουλάχιστον να καθησυχάσει το άτομο σε περίπτωση που δεν είναι εφικτή η επίτευξή τους.

Το περιβάλλον μέσα στο οποίο μεγαλώνει το παιδί είναι άμεσα συνδεδεμένο με τα πρόσωπα που το απαρτίζουν και τα βιώματα που οι ίδιοι έχουν. Όταν έρχεται το μωρό στη ζωή υπάρχει γύρω του ένα περιβάλλον από ανθρώπους που είναι έτοιμοι να το φροντίσουν και να το αγαπήσουν. Το μωρό αναπτύσσει σχέσεις με κάθε άτομο που είναι εκεί με ενδιαφέρον και παροχή φροντίδας και αγάπης. Ωστόσο, τα βασικά πρόσωπα στην ανατροφή ενός παιδιού είναι οι γονείς, που είναι κάθε στιγμή αυτοί που παίρνουν αποφάσεις για το μεγάλωμα του παιδιού, καθορίζουν τα όρια, καλύπτουν τις ανάγκες του και του παρέχουν ασφάλεια και σιγουριά. Οι γονείς είναι αυτοί που μιλούν το βρέφος από την πρώτη στιγμή και του δείχνουν αγάπη και αποδοχή. Οι γονείς είναι αυτοί που συμβάλλουν στη διαμόρφωση των πρώτων αναμνήσεων του παιδιού, που καθορίζουν τον εσωτερικό του κόσμο, που του δίνουν τις πρώτες εμπειρίες του…

Πηγή 

Γεωργίου- Νίλσεν, Μ. 2002. Η τέχνη να είσαι γονιός. Εκδόσεις Καστανιώτη.

 

Κουραβάνας Νικόλαος & Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγοι, MSc.

 

Η κατωτερότητα του άνδρα μέσα στο γάμο

Μια περίπτωση του Ρούντολφ Ντράικωρς

 

«Η ανταπόκριση είναι απόφαση δική μου…

Είναι ανθρώπινο να κατακρίνουμε τους άλλους όταν υποφέρουμε από τα μειονεκτήματά τους. Τότε μας ενδιαφέρουν τα λάθη των άλλων.

Συνήθως το φυσιολογικό κοινωνικό μας ενδιαφέρον, μας δίνει την ικανότητα να βλέπουμε και να χαιρόμαστε τα προτερήματα των συνανθρώπων μας. Όλοι έχουμε αρετές και ελαττώματα. Ανάλογο που βάζουμε την έμφαση στα ελαττώματα ή στα προτερήματα ενός ανθρώπου, φαίνεται η στάση που κρατάμε απέναντί του. Αυτό αφορά τους ανθρώπους και τη ζωή γενικά, και τα δύο είναι τόσο πλούσια και ζωηρά χρωματισμένα που μπορούμε να ξεχωρίσουμε από αυτά οτιδήποτε θελήσουμε. Το καλό ή το κακό.

Το ζήτημα δεν είναι αν οι ευχάριστες ή δυσάρεστες εμπειρίες είναι συχνότερες. Τα πλεονεκτήματα ή μειονεκτήματα που βρίσκουμε στη ζωή και στους ανθρώπους απλώς αντιφεγγίζουν τη δική μας στάση. Το ποσό εξαρτάται από μας, η παραδοχή ή η απόρριψη μας το δείχνει η παρακάτω περίπτωση:

Ένας ασθενής ζούσε έναν πολύ περίεργο γάμο. Δεν είχε σεξουαλικές σχέσεις με τη γυναίκα του για πολλά χρόνια, παρόλο που και οι δύο ήταν μάλλον νέοι. Έλεγε ότι δεν τον τραβούσε και δεν του άρεσε σωματικά. Δεν έκρυβε ότι είχε ερωμένες και καυχιόταν για τα δώρα τους και τις άλλες χαρές που του έδιναν.

Πώς έφτασαν σε αυτή την ισορροπία; Αυτός είχε μεγαλώσει σε ανταγωνισμό με μια μεγαλύτερη αδερφή, προσπαθώντας από την παιδική του ηλικία να αποδείξει την ανδρική του υπεροχή. Δυστυχώς, η επιθυμία του να αισθάνεται δυνατός άνδρας δεν είχε ποτέ ικανοποιηθεί. Ο κυρίαρχος πατέρας, τον οποίο δοκίμαζε να μιμηθεί, έκανε πιο φανερή τη δική του ανεπάρκεια.

Συνεπώς, ανέπτυξε ένα περίεργο σύστημα τυραννίας και γοητείας, για να κάνει τους άλλους να υποκύπτουν στις ιδιοτροπίες του, αποφεύγοντας προσεκτικά κάθε κατάσταση που θα φανέρωνε, όπως φοβόταν, την κατωτερότητά του.

Παντρεύτηκε μάλλον νέος, όταν βρήκε ένα κορίτσι που του αφοσιώθηκε βαθιά και δέχτηκε να ζήσει και να πεθάνει για αυτόν. Ήταν καταπληκτική νοικοκυρά και του παρείχε ένα άνετο ‘’ναό’’ όπου τον τοποθέτησε σε θρόνο σαν Θεό.

Μετά μερικά χρόνια όμως, άρχισε να δειλιάζει και να επαναστατεί. Σαν μεγάλη ιέρεια του ιερού, εξασκούσε επάνω του κάποια πίεση- για το καλό και συμφέρον του βέβαια- μα που του δημιουργούσε ένα αίσθημα καταπίεσης. Η φροντίδα της για την ευτυχία του τον απωθούσε.

Η ηθική της ανωτερότητα τον απειλούσε και μεγάλωνε τον φόβο του μήπως τον υποτάξει. Απότομα αποφάσισε να την εγκαταλείψει. Αυτή έγινε κυριολεκτικά υστερική, έπεσε στα γόνατα του, φιλούσε τα πόδια του, παρακαλώντας τον να την κρατήσει σκλάβα του.

Θα μπορούσε να κάνει ότι του αρέσει, αρκεί αυτή να ζούσε κοντά του και να τον υπηρετεί. Το αίσθημα της ανωτερότητάς του σώθηκε κι έμεινε.

Για να δοκιμάσει τη δύναμή του αδιαφορούσε για τους κόπους της, μπαίνοντας στο σπίτι με βρώμικα παπούτσια και παρόμοιες ταπεινώσεις. Πονούσε η καρδιά της, αλλά υπέφερες σιωπηλά. Έβγαινε με άλλες, λέγοντάς της για τις εμπειρίες και επιτυχίες του. Αναζητούσε την αγάπη και τη στοργή του και της αρνήθηκε και τα δύο.

Κατά την διάρκεια της θεραπείας κατάλαβε την λανθασμένη του αντίληψη περί ανωτερότητας και το μάταιο της προσπάθειάς του να αποφύγει κάθε πίεση από τον έξω κόσμο. Αυτά τα λάθη του έφεραν διάφορα νευρικά συμπτώματα που τον οδήγησαν στον γιατρό.

Μια μέρα ήρθε να μου πει κατάπληκτος για μια αναπάντεχη σεξουαλική συνάντηση που είχε με τη γυναίκα του την προηγούμενη νύχτα. Δεν μπορούσε να καταλάβει τον εαυτό του. Διότι για πολλά χρόνια την θεωρούσε δυσάρεστη και σεξουαλικά απωθητική.

Πώς μπορούσε λοιπόν ξαφνικά να αισθάνεται σεξουαλικά γοητευμένος; Μήπως αυτή είχε αλλάξει; Βεβαίως όχι. Αυτός είχε αλλάξει στάση όχι μόνο απέναντι της, αλλά και απέναντι στη ζωή γενικά.

Με αυτόν τον καινούριο τρόπο, την έβλεπε διαφορετικά και δέχθηκε ξανά να εκφραστεί γιατί δεν φοβόταν πια μην χάσει την αξία του.

Από τότε εξακολούθησαν να έχουν κανονικές σχέσεις. Εγκατέλειψε τις φίλες του, των οποίων ο θαυμασμός και τα δώρα δεν χρειάζονταν πια σαν απόδειξη της ανδρικής του ανωτερότητας» (σελ. 111-112).

Το παραπάνω κείμενο του Ντράικωρς προκαλεί ορισμένους προβληματισμούς και διαπιστώσεις. Ο τρόπος που μεγαλώνουμε είναι καθοριστικός για τις μετέπειτα σχέσεις μας. Αυτά που δεν έχουμε καταφέρει να καλύψουμε και όσα δεν μας έχουν αναγνωριστεί παλεύουμε σε όλη την υπόλοιπη ζωή μας να επιτευχθούν. Οι κοντινές οικογενειακές σχέσεις είναι ιδιαίτερα σημαντικές και μπορούν να έχουν αντίκτυπο σε όλη μας τη ζωή.

Οι συντροφικές- ερωτικές σχέσεις στηρίζονται στα βιώματα και τις εμπειρίες που έχουμε από τις κοντινές μας σχέσεις. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο άνδρας είχε βιώσει μια έντονα ανταγωνιστική σχέση με την αδερφή του, με αποτέλεσμα να έχει ανάγκη να επιβεβαιώνει διαρκώς την ανδρική του υπεροχή. Τα συμπλέγματα κατωτερότητας που ανέπτυξε τον εμπόδιζαν να έλθει κοντά με τη γυναίκα που επέλεξε και να αναπτύξει μια τρυφερή σχέση με συναισθηματική κοντινότητα.

Μέσα από τη θεραπεία, ο άνδρας κατάφερε να συνειδητοποιήσει τα συμπλέγματα που είχε και να βελτιώσει τη σχέση με τη σύζυγό του. Δεν είχε πλέον ανάγκη να επιβεβαιώσει την ανδρική του υπεροχή. 

 

Πηγή:

Ρούντολφ Ντράικωρς. 1974. Η πρόκληση του γάμου. Εκδόσεις Κέδρος.

 

Κουραβάνας Νικόλαος & Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγοι, MSc.

Ιδανικοί γονείς δεν υπάρχουν

Υπάρχουν γονείς που είναι καλοί, στον βαθμό που ακολουθούν κανόνες του ρόλου τους, χωρίς να φοβούνται να αναγνωρίσουν τις δυσκολίες, ίσως και τα λάθη που αναπόφευκτα θα κάνουν όλοι οι γονείς.

 

Ο πρώτος κανόνας αφορά τη διαχείριση της γονεϊκής εξουσίας. Η εξουσία των γονέων δεν θα πρέπει να περιλαμβάνει στοιχεία αυταρχισμού, δεσποτισμού και δικτατορίας. Είναι απλώς η κοινωνική οργάνωση μέσα από την οποία λειτουργεί η κάθε ομάδα σύμφωνα με τη δυναμική της, για την καλύτερη εξυπηρέτηση και ευημερία των μελών της.

Η καλή λειτουργία οποιασδήποτε ομάδας στηρίζεται στην ικανότητα της αρχής που έχει την εξουσία να παίρνει σωστές αποφάσεις και στη δυνατότητα που έχει το κάθε μέλος να εκφράζει τις δικές του απόψεις.

«Πως λειτουργούν όμως όλα αυτά στο πλαίσιο της οικογένειας; Πρέπει οι γονείς να είναι εξουσία; Μπορούν τα παιδιά να διεκδικούν κάποιο ρόλο στη λήψη των αποφάσεων;

Υπάρχουν οικογένειες στις οποίες αναρωτιέται κανείς ποιος ή ποιοι τελικά κρατούν τα ηνία της γονεϊκής εξουσίας.

Οι γονείς νομίζουν ότι είναι ένδειξη αγάπης για τα παιδιά τους το γεγονός ότι δεν θέλουν να τους χαλάσουν χατίρι, ενώ στην πραγματικότητα είναι απλώς μια ένδειξη της επιθυμίας τους να μη χαλάσουν τη δική τους διάθεση και ηρεμία...

Ένα είναι σίγουρο: Τα παιδιά που δεν μεγαλώνουν μέσα σε ένα πλαίσιο με καθορισμένα όρια, το οποίο προσδιορίζει σαφώς τι είναι επιτρεπτό και τι δεν είναι, γίνονται απαιτητικά, επιθετικά και δύσκολα, ενώ ενισχύεται ο εγωκεντρισμός τους και καθυστερεί η διαδικασία της κοινωνικοποίησής τους» (σελ. 184-185).

Ένας ακόμη κανόνας αφορά τη σταθερότητα αυτού του πλαισίου και τη σαφήνεια με την οποία δίνονται τα μηνύματα στα παιδιά. Αυτό που έχει σημασία δεν είναι τόσο αν οι γονείς είναι αυστηροί, αδιάλλακτοι και άκαμπτοι ή χαλαροί και ανεκτικοί, όσο το να υπάρχει μια συνέπεια στον χαρακτήρα και στη συμπεριφορά τους.

Η αβεβαιότητα εύκολα προξενεί στο παιδί απογοήτευση, θυμό και επιθετικότητα. Τα διφορούμενα μηνύματα δυσκολεύουν τις σχέσεις: ένα όχι μπορεί να ερμηνευτεί σαν ναι και ένα ναι μπορεί να εξελιχθεί στο ακριβώς αντίθετο.

Ένας ακόμη κανόνας έχει να κάνει «με το δικαίωμα που έχουν τα παιδιά όταν μεγαλώσουν, να ζήσουν τη δική τους ζωή και όχι τη ζωή που επιθυμούν για αυτά οι γονείς τους. Υπάρχουν γονείς που κρατούν στα χέρια τους τα απραγματοποίητα όνειρα και τις σκοτωμένες ελπίδες των νεότερων χρόνων τους και αισθάνονται ότι εκεί που οι ίδιοι αστόχησαν θα μπορέσουν τα παιδιά τους να πετύχουν. Συνειδητά ή ασυνείδητα, τους μεταβιβάζουν, από όταν είναι ακόμα μικρά, την επιθυμία τους να περπατήσουν στα δικά τους μονοπάτια, ελπίζοντας έτσι να διαψεύσουν τις δικές τους αποτυχίες. Κανένας όμως δεν μπορεί να ξαναζήσει τη ζωή ενός άλλου» (σελ. 186).

Το γεγονός ότι γίνεται κανείς γονιός δεν σημαίνει ότι εκεί τελειώνει η ζωή του. Η ύπαρξη του παιδιού προσφέρει στους γονείς ένα βαθύτερο νόημα για τη ζωή, στενεύει συνάμα και το φάσμα των δυνατοτήτων τους, κάτι που ισχύει ιδιαίτερα για τις γυναίκες.

Ένας ακόμη κανόνας στη διαμόρφωση ισορροπημένων σχέσεων στην οικογένεια είναι αυτός που στηρίζεται στην ικανότητα των γονιών να λειτουργήσουν σαν καλά και δημιουργικά πρότυπα για τα παιδιά τους.

«Μεγάλο μέρος της ταυτότητας κάθε ανθρώπου διαμορφώνεται μέσα από τις ταυτίσεις που κάνει, και επειδή οι γονείς αποτελούν τα πρώτα και τα πιο ισχυρά μοντέλα ταύτισης για τα παιδιά, δεν μπορεί κανείς να αγνοήσει τον μείζονα ρόλο που παίζει η προσωπικότητα των γονιών στη μακρόχρονη αναζήτηση και δόμηση της ταυτότητας των παιδιών» (σελ. 287).

 

Πηγή 

Γεωργίου- Νίλσεν, Μ. 2002. Η τέχνη να είσαι γονιός. Εκδόσεις Καστανιώτη. 

 

Κουραβάνας Νικόλαος & Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγοι, MSc.

Διαβάζοντας το βιβλίο: «Πλάσματα μιας μέρας»

Και άλλες ιστορίες ψυχοθεραπείας…

Του Irvin D. Yalom

 

Όλοι μας είμαστε πλάσματα μιας μέρας. 

 

Με τα λόγια αυτά ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Μάρκος Αυρήλιος υπενθυμίζει στον εαυτό του το εφήμερο της ζωής. Από αυτόν αντλεί ο 84χρονος Irvin Yalom τον τίτλο του νέου βιβλίου με ψυχοθεραπευτικές ιστορίες και μας προσκαλεί να ζήσουμε μαζί του τον αγώνα, τον πόνο και τη μαγεία της ζωής και της ψυχοθεραπείας.

Η σοφία του ηλικιωμένου θεραπευτή είναι φανερή στην αμεσότητα με την οποία προσεγγίζει τον άνθρωπο που έρχεται στο γραφείο του, στα καίρια σχόλιά του και στην άνεση του να μοιραστεί τις προσωπικές του αγωνίες, αν κάτι τέτοιο μπορεί να βοηθήσει τον θεραπευόμενο. Καθώς κλείνει ο κύκλος της ζωής του, η δεκτικότητα του Yalom αυξάνεται. Με ταπεινότητα και ειλικρίνεια ομολογεί ότι εξακολουθεί να εκπλήσσεται, να μαθαίνει από τους θεραπευόμενους και να θαυμάζει τη δυνατότητά τους να αξιοποιούμε το μοναδικό τους τρόπο τα πραγματικά συστατικά της ψυχοθεραπευτικής συνάντησης.

Σε αυτές τις σελίδες, θα συναντήσουμε μια νοσοκόμα, θυμωμένη και παραδομένη στη δυστυχία, χωρίς διέξοδο, η οποία έχασε τον γιο της μέσα στον κόσμο των ναρκωτικών και του εγκλήματος, και που όμως πρέπει να παρηγορεί τους προνομιούχους ασθενείς της στον δικό τους πόνο, έναν επιτυχημένο επιχειρηματία, ο οποίος στον απόηχο μιας αυτοκτονίας νιώθει απελπισμένος μπροστά στα χάσματα και στα μυστικά που μολύνουν κάθε σχέση, μια νεόκοπη ψυχοθεραπεύτρια, που η σπουδή της πάνω στην ανθρώπινη κατάσταση διαβρώνει τις αναμνήσεις της για μια χαμένη φιλία, και έναν άνδρα του οποίου η άρνηση για τη φιλοσοφία αναγκάζει ακόμα και τον Yalom να αμφιβάλλει για την εμπιστοσύνη τους αυτή. Οι άνθρωποι ετούτοι και οι ιστορίες τους θα μείνουν για πολύ καιρό ακόμη στο μυαλό μας, αφότου διαβάσουμε και την τελευταία σελίδα του βιβλίου» (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου).

«Το σημαντικότερο πράγμα που μπορώ να κάνω κι εγώ και κάθε θεραπευτής είναι να προσφέρουμε μια αυθεντική ιαματική σχέση από την οποία οι θεραπευόμενοι θα μπορούν να αντλήσουν ότι έχουν ανάγκη. Είναι αυταπάτη να νομίζουμε ότι μια πολύ συγκεκριμένη δική μας δράση, μια ερμηνεία ή μια υπόθεση, μια αναπλαισίωση ή υποστήριξη, είναι ο αποφασιστικός ιαματικός παράγοντας» (σελ. 235).

 

Yalom, I. 2023. Πλάσματα μιας μέρας. Και άλλες ιστορίες ψυχοθεραπείας… Εκδόσεις Άγρας.

 

Κουραβάνας Νικόλαος & Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγοι, MSc.

 

Διαβάζοντας το βιβλίο: «Ένα παιδί που το έλεγαν ‘’Αυτό’’»

Του Dave Pelzer

Μια συγκινητική ιστορία…  Η θέληση ενός παιδιού για να επιβιώσει…

 

Πρόκειται για τη συγκλονιστική αληθινή ιστορία μιας από τις σοβαρότερες περιπτώσεις παιδικής κακοποίησης. Για την ιστορία του μικρού Ντέιβ, τον οποίο η αλκοολική και ψυχωτική μητέρα θεωρούσε σκλάβο και όχι γιο της, ‘’Αυτό’’ και όχι παιδί της.

Το βιβλίο αποτελεί την περιεκτική καταγραφή της άθλιας ζωής που ήταν υποχρεωμένο το μικρό αγόρι να ζει, μέχρι τη στιγμή που οι δάσκαλοί του αντιλήφθηκαν τι συνέβαινε και αποφάσισαν να επέμβουν και να τον σώσουν από τον εφιάλτη.

Μέχρι τότε ο μικρός δεν είχε κανέναν στον οποίο να στηριχθεί, κανέναν για να τον προστατεύσει από την άγρια και παράλογη συμπεριφορά της μητέρας του.  Το όνειρο και η ελπίδα πως μια μέρα κάποιος θα τον αγαπήσει και θα τον φροντίσει, μαζί με την απόλυτη αποφασιστικότητά του να επιζήσει ήταν τα μόνα που τον κράτησαν ζωντανό» (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου).

Ο Ντέιβ Πέλτσερ, ο επιζών γράφει:

«Ως παιδί, ζώντας σε ένα σκοτεινό κόσμο, φοβόμουν για τη ζωή μου και νόμιζα πως ήμουν ο μόνος. Ως ενήλικος, ξέρω τώρα πως δεν ήμουν ο μόνος. Υπήρχαν και χιλιάδες άλλα κακοποιημένα παιδιά.

Οι πηγές των πληροφοριών ποικίλλουν, αλλά εκτιμάται πως ένα στα πέντε παιδιά στην Αμερική, κακοποιείται σωματικά, ψυχικά και σεξουαλικά. Δυστυχώς, υπάρχουν κάποιοι μέσα στο απληροφόρητο κοινό, που πιστεύουν πως οι περισσότερες περιπτώσεις κακοποίησης δεν είναι τίποτα άλλο παρά γονείς που ασκούν το ‘’δικαίωμά τους’’ να πειθαρχούν τα παιδιά τους, και το παρακάνουν λιγάκι. Οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι πιστεύουν όμως πως η υπερβολική πειθαρχία δεν πρόκειται να ακολουθήσει το παιδί και στην ενηλικίωση. Είναι όμως τραγικά παραπληροφορημένοι» (σελ. 137).

«Το ξεκίνημά μου ήταν πολύ ταραγμένο –λες και κάποιος με έσπρωχνε εδώ κι εκεί. Όσο πιο φριχτή γινόταν η κατάστασή μου, τόσο πιο πολύ ένιωθα ότι κάποια τεράστια δύναμη με ρουφούσε μέσα σε ένα γιγάντιο ρεύμα. Πάλεψα όσο πιο σκληρά μπορούσα, αλλά ο δρόμος δεν φαινόταν να έχει τέλος. Μέχρι που, εντελώς ξαφνικά, χωρίς την παραμικρή προειδοποίηση, βρέθηκα ελεύθερος» (σελ. 133).

 

Πηγή:

Dave Pelzer. 1995. Ένα παιδί που το έλεγαν ‘’Αυτό’’. Εκδόσεις Διόπτρα.

 

Κουραβάνας Νικόλαος & Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγοι, MSc.

Διαβάζοντας το βιβλίο: «Πάψε να ζεις με ψέματα»

Του David Lieberman

 

«Η ειλικρίνεια είναι ο θεμέλιος λίθος κάθε σχέσης, είτε προσωπικής, είτε επαγγελματικής. Είναι αναμφισβήτητα πολύτιμο να γνωρίζετε τις πραγματικές προθέσεις κάποιου, γιατί έτσι γλιτώνετε χρόνο, χρήμα, κόπο και απογοητεύσεις.

Όταν ξέρετε τις προθέσεις ενός ατόμου, έχετε τη δύναμη να ελέγξετε την κατάσταση και να την αξιοποιήσετε.

Χρησιμοποιώντας τη νέα επαναστατική τεχνική του Dr. Lieberman, θα μάθετε πώς να ξεχωρίζετε με ακρίβεια την αλήθεια από το ψέμα, αλλά και πώς να επηρεάζετε τους άλλους ώστε να λένε την αλήθεια μέσα σε λίγα μόλις λεπτά.

Το ‘’Πάψε να ζεις με ψέματα’’ παρουσιάζει χαρακτηριστικά παραδείγματα και περιπτώσεις που θα σας βοηθήσουν να κατανοήσετε τον μηχανισμό του ψεύδους και να αποκτήσετε ένα αδιαμφισβήτητο πλεονέκτημα στις επαγγελματικές και προσωπικές σας σχέσεις.

Έχεις νιώσει ποτέ εξαπατημένος από ψέματα κάποιου; Σε έχουν εκμεταλλευτεί ή κοροϊδέψει χρησιμοποιώντας το ψέμα;» (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου).

«Ο ψεύτης αποτραβιέται από τον κατήγορο στρεφόμενος συνήθως προς την πόρτα.

Αποφεύγει να κοιτάξει καταπρόσωπο τον κατήγορο και πολλές φορές αποστρέφει το πρόσωπο ή το σώμα.

Αυτός που λέει ψέματα συνήθως καμπουριάζει, δεν στέκεται στητός, με τα χέρια ανοιχτά ή απλωμένα.

Θα αποφύγει τη σωματική επαφή στη διάρκεια της προσπάθειάς του να σας πείσει.

Δεν θα τεντώσει το δάχτυλο στο άτομο που προσπαθεί να πείσει.

Ίσως τοποθετήσει διάφορα αντικείμενα ανάμεσα στον εαυτό του και τον κατήγορο» (σελ. 35).

 

Πηγή:

David Lieberman. 2004. Πάψε να ζεις με ψέματα. Εκδόσεις Διόπτρα.

 

Κουραβάνας Νικόλαος & Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγοι, MSc.