Τα παιδιά με ειδικές ανάγκες έχουν συνήθως χαμηλότερη αυτοεκτίμηση. πως μπορούμε να τα βοηθήσουμε;
Στο σχολείο
Την ανάγκη ανάπτυξης της αυτοεκτίμησης, την έχουν όλοι οι μαθητές, περισσότερο όμως εκείνοι που παρουσιάζουν αδυναμίες που συνδέονται με προσωπικά χαρακτηριστικά και καταστάσεις (αναπηρίες κλπ), ή με το οικογενειακό τους περιβάλλον (απώλεια κλπ). Το σχολείο και οι εκπαιδευτικοί που εργάζονται σε αυτό, πρέπει να συζητήσουν τη συμβολή τους στην ολόπλευρη ανάπτυξη των μαθητών. Να διδάξουν στους μαθητές τις έννοιες της αυτοαξιολόγησης και της αυτεπίγνωσης για να αναγνωρίζουν τα ισχυρά και τα αδύνατα σημεία τους και για να βλέπουν τον εαυτό τους μέσα από ένα θετικό και ρεαλιστικό πρίσμα, αποφεύγοντα την παγίδα της υπεροψίας ή την ταπεινωτική κατάσταση της αυτολύπησης, που αποτελούν τα δύο άκρα.
Στην εφηβεία
Στην εφηβεία σημαντικό ρόλο παίζουν οι φίλοι, η γνώμη των οποίων μετράει. Αλλά σημαντικό ρόλο παίζει και ο τρόπος που βλέπουν τους εφήβους οι γονείς και οι καθηγητές τους και γενικότερα άτομα που έχουν σημαντική αξία για αυτούς. Οι άλλοι, οι σημαντικοί άλλοι, αποτελούν τον καθρέφτη μέσα στον οποίοι οι έφηβοι βλέπουν τον εαυτό τους. Η εκτίμηση των σημαντικών προσώπων συμβάλλει στη διαμόρφωση της αυτοεκτίμησης κατά τη διάρκεια της εφηβείας.
Η αυτοεκτίμηση εκφράζει την αρμονία ή τη δυσαρμονία που υπάρχει ανάμεσα στην εικόνα που έχει κανείς για τον εαυτό του και την ιδανική, επιθυμητή εικόνα. Η αυτοεκτίμηση των εφήβων είναι αρκετά εύθραυστη και ευάλωτη. Οι έφηβοι συχνά δεν νιώθουν σίγουροι για τον εαυτό τους, τις ικανότητές τους και την προσωπική τους αξία.
Η αναπηρία
Όσον αφορά τους μαθητές με ειδικές ανάγκες και τους μαθητές που έχουν μέλος της οικογένειας με ειδικές ανάγκες η αρνητική αυτοαντίληψή τους και η αδυναμία προβολής μιας θετικής εικόνας του εαυτού λειτουργούν ακυρωτικά για την αυτοεκτίμηση.
Οι έφηβοι που παρουσιάζουν κάποιας μορφής ‘αναπηρία’ –με την ευρύτερη έννοια του όρου- μπορεί στην πορεία για την κατάκτηση της αυτοεκτίμησης να συναντήσουν κάποιες πρόσθετες δυσκολίες. Ο βασικός λόγος είναι η ματαίωση του αισθήματος της παντοδυναμίας, αφού συνήθως ο έφηβος νιώθει τόσο δυνατός, ώστε θεωρεί τον εαυτό του ικανό να πετύχει τα πάντα, ακόμη και το ακατόρθωτο.
Επίσης στην ψυχή του εφήβου με αναπηρία διαλύεται η πεποίθηση της νεανικής τρωτότητας. Είναι μια αλλαγή που συντελείται βουβά και σιωπηλά, ωστόσο ιδιαίτερα ύπουλα και σταδιακά. Όταν ο έφηβος βλέπει ότι είναι διαφορετικός από τους άλλους αυτό επηρεάζει τον τρόπο που ο ίδιος βλέπει τον εαυτό του αλλά και τον τρόπο που θεωρεί ότι τον βλέπουν οι άλλοι. Το παιδί με κάποια αναπηρία επικεντρώνει την προσοχή του στο χαρακτηριστικό που το διαφοροποιεί από τα άλλα παιδιά. Το αίσθημα της διαφορετικότητας στην εφηβείας δεν είναι εύκολα αποδεκτό, καθώς η αυτοεκτίμηση στη φάση αυτή είναι ιδιαίτερα εύθραυστη και εξαρτάται πολύ από την γνώμη των άλλων, επηρεάζεται δηλαδή από εξωγενείς παράγοντες.
Η στάση απέναντι στο μέλλον, αλλά και απέναντι στην οποιαδήποτε ιδιαιτερότητα ή μειονεξία καθορίζει σε τελική ανάλυση και το πώς βλέπει κανείς τον εαυτό του και πόσο πιστεύει στην ικανότητά του να τα καταφέρει. Η σημασία της ενίσχυσης της αυτοεκτίμησης στους εφήβους με κάποια αναπηρία γίνεται πιο εμφανής, εάν αναλογισθεί κανείς την αδιαμφισβήτητη σχέση που υπάρχει μεταξύ της χαμηλής αυτοεκτίμησης και της εκδήλωσης κατάθλιψης, ακόμη και αρκετά αργότερα, δηλαδή στην ενήλικη ζωή. Για το λόγο αυτό η υποστήριξη των εφήβων που δυσκολεύονται να αποδεχθούν και να ενσωματώσουν στην εικόνα εαυτού την οποιαδήποτε ιδιαιτερότητά τους είναι σημαντική.
Στο σχολείο ή στη γειτονιά τα παιδιά θα πρέπει να παροτρύνονται και να ενθαρρύνονται να παίζουν και με παιδιά χωρίς ειδικές ανάγκες/ αναπηρία, έτσι ώστε να μην νιώθουν περιθωριοποιημένα και ανίκανα να αναπτύξουν σχέσεις με άλλα παιδιά. Αν δεν αφήνουμε το παιδί να παίξει με άλλα παιδιά που είναι ‘φυσιολογικά’ για να μην πληγωθεί ή να μην μπαίνει στη διαδικασία συγκρίσεων με αυτά δεν θα το βοηθήσουμε με αυτό τον τρόπο ούτε θα το προστατέψουμε.
Το παιδί θα πρέπει:
Να το εμπιστευόμαστε, σε όσα μπορεί να καταφέρει.
Να το ενθαρρύνουμε να εντάσσεται σε κοινωνικές ομάδες συνομηλίκων.
Να το βοηθήσουμε να αναπτύξει κοινωνικές δεξιότητες και δεξιότητες επικοινωνίας.
Να αλληλεπιδρά σε ικανοποιητικό βαθμό με άλλα άτομα σε διάφορους τομείς της ζωής του. Να αναπτύξει κοινωνικές δεξιότητες που θα του επιτρέψουν να έχει μεγαλύτερη αποδοχή από τους άλλους. Να κοινωνικοποιηθεί. Να τονίζουμε τα θετικά στοιχεία και χαρακτηριστικά του παιδιού.
Τα άτομα που δεν έχουν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους εξαρτώνται υπερβολικά από την αποδοχή και την έγκριση των άλλων για να νιώσουν καλά με τον εαυτό τους. Γενικά, δεν αναλαμβάνουν κινδύνους γιατί φοβούνται την αποτυχία, αλλά και δεν προσδοκούν ότι θα κάνουν κάτι επιτυχώς.
Η αυτοπεποίθηση είναι κάτι που το μαθαίνουμε ή που μας το μαθαίνουν οι άλλοι, οι οποίοι αν και θεωρούν ότι μας προστατεύουν, στην πραγματικότητα μας κληροδοτούν τις δικές τους αμφιβολίες και ανησυχίες. Αν και θέλουν δυνατούς, ικανούς και με αυτοπεποίθηση ανθρώπους, διδάσκουν μερικές φορές διαδικασίες και τρόπους σκέψεις και συμπεριφοράς που οδηγούν στο αντίθετο. Μέσα σ ένα ελεύθερο και δημιουργικό περιβάλλον, το παιδί μαθαίνει να εκτιμά αντικειμενικά την προσωπική του επίδοση και πρόοδο, γίνεται ευαίσθητο απέναντι στους ερεθισμούς του περιβάλλοντος και στα διάφορα προσωπικά, κοινωνικά και σχολικά προβλήματα, ευαίσθητα απέναντι, τόσο στο καθημερινό, όσο και απέναντι στο άγνωστο, στο αναπάντεχο.
Παπαδοπούλου Ελένη- Ψυχολόγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου