Είναι
αλήθεια. Η ζωή δεν είναι εύκολη… είναι όμως όμορφη, τόσο όμορφη που καταλήγει
να γίνεται εύκολη.
Όταν δίνω
χρόνο στον εαυτό μου σχεδόν πάντα συμβαίνει κάτι και ξάφνου, μέσα σε μια
στιγμή, ανακαλύπτω πως ένα ψιχουλάκι από όσα πήγαν στραβά μου είναι χρήσιμο,
κάτι από όλα αυτά με εμπλουτίζει, η όλη κατάσταση με βοηθά να αναπτυχθώ.
Ας υποθέσουμε
για μια στιγμή πως έχεις πράγματι κάνει ένα λάθος.
Και;
Τι πρόβλημα
έχεις με τα λάθη σου;
Ζεις τα
λάθη σου σαν σφάλματα.
Και «σφάλλω»
πάει να πει «αποτυγχάνω».
Το αποτυγχάνω
προϋποθέτει πως κάτι προσδοκούσα να πετύχω.
Μια προσδοκία
είναι μια προκατάληψη.
Μια προκατάληψη
θέτει όρους.
Και οι
όροι είναι πάντα μια πόρτα που κλείνω στον εαυτό μου.
Αν ζεις
τα λάθη σου σαν σφάλματα, κλείνεις πόρτες.
Το λάθος
είναι ένα μέρος της διαδικασίας της μάθησης.
Το να
κάνω λάθος είναι το αποτέλεσμα ενός νέου τρόπου δράσης, είναι ένας τρόπος
δημιουργίας. Όταν κάνω λάθος συνειδητοποιώ το θάρρος μου και μερικές φορές,
γιατί όχι, συνειδητοποιώ και τις ανόητες πλευρές μου.
Πίσω
από τον εκνευρισμό που μου δημιουργούν τα λάθη μου κρύβεται ένας και μόνο
ειλικρινής φόβος: ο φόβος της κριτικής. Μήπως οι άλλοι με κρίνουν και καταλάβουν
πως δεν είμαι τέλειος.
Η
πρώτη φορά που συνειδητοποιώ πως όταν κρίνω εσένα, στην πραγματικότητα κρίνω
εμένα τον ίδιο, είναι μαγική. Βλέπω να ανοίγεται ξαφνικά εμπρός μας ένας κόσμος
θαυμάτων που μας καλεί να τον εξερευνήσουμε.
Είναι
ο κόσμος των πραγμάτων που εναποθέτουμε στους άλλους και που κάποια στιγμή τα
βλέπουμε να επιστρέφουν, αποσαφηνισμένα και μεγαλοπρεπή. Στην συνάντηση με τον
άλλο προβάλλουμε, ενδοβάλλουμε, φανταζόμαστε, ταυτιζόμαστε, κριτικάρουμε και
χάρη σ’ όλα αυτά… αγαπάμε.
Η
απάντηση βρίσκεται πάντα σ’ εμάς τους ίδιους, αρκεί να θέλουμε να την ψάξουμε…
για να τη βρούμε…
Αφήγηση
από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι, Γράμματα στην Κλαούντια (2015), Αθήνα: Opera,
σελ. 77-82.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου