Περιμένοντας «τα δώρα» του Άη Βασίλη…

Όλοι υπήρξαμε παιδιά και κατά την παιδική μας ηλικία πιστέψαμε στον μύθο ή στην αλήθεια του Άη Βασίλη για περισσότερα ή λιγότερα χρόνια. Μπορεί σήμερα να έχουμε μια κατασταλαγμένη απάντηση για το αν υπάρχει ή δεν υπάρχει, όμως τι σημασία έχει αυτό; Μπορεί στην πορεία να μάθαμε ποιο πρόσωπο έπαιζε αυτόν τον ρόλο και μπορεί να απογοητευτήκαμε που δεν ίσχυαν όλα εκείνα τα σενάρια που κάναμε στο μυαλό μας ή συζητούσαμε με τα αδέρφια μας λίγο πριν την αλλαγή του χρόνου, κι ενώ ήμασταν γεμάτοι περιέργεια και ανυπομονησία για τα δώρα μας. Ταυτόχρονα, όμως, προσπαθούσαμε να βρισκόμαστε σε εγρήγορση, ώστε να τον αντιληφθούμε σε ποιο σημείο θα επέλεγε να αφήσει τα δώρα μας και αν θα μας έκανε φέτος την τιμή, δηλαδή αν θα προλάβαινε, να μας δει ή όχι. 

Ε, δεν έπρεπε να είμαστε και άπληστοι… δεν μπορούσε κάθε χρόνο να επισκέπτεται τα ίδια παιδιά και φυσικά δεν προλάβαινε να πάει αυτοπροσώπως σε όλα τα παιδιά… λόγια και επιχειρήματα αρκετά πιστευτά για ένα παιδί που έχει ανάγκη να πιστέψει στη μαγεία των Χριστουγέννων και γενικότερα των γιορτών… και στην ύπαρξη ενός καλοκάγαθου γερούλη που πάει δώρα σε όλη τη γη, σε όλα τα παιδιά του κόσμου.

Και δεν είχε τόση σημασία το δώρο αυτό καθαυτό, αλλά η όλη μαγεία… της προσμονής, της αναμονής και της ξαφνικής εμφάνισης των δώρων σε διαφορετικό κάθε φορά σημείο, καθώς έπρεπε με κάποιο τρόπο να δικαιολογηθεί η μη εμφάνισή του μπροστά μας… 

Και τα ερωτήματα ήταν πάντα πολλά: μήπως δεν έρχεται γιατί δεν έριξε χιόνι φέτος και το έλκηθρο μπορεί να τσουλήσει μόνο πάνω στο χιόνι; Μήπως δεν ήμασταν και τόσο καλά παιδιά και δε θα μας φέρει τίποτα; Μήπως θα προτιμήσει τα υπόλοιπα παιδιά και όχι εμάς; Μήπως θα μας ξεχάσει; Τελικά, τίποτα από όλα αυτά δε συνέβαινε και πάντα «εμφανιζόταν» μέσα από τα δώρα του και μόνο κάποιες φορές προτίμησε να μας έρθει αυτοπροσώπως. 

Αξίζει να πιστεύουν τα παιδιά σε ένα τέτοιο παραμύθι ή θα πρέπει να είμαστε ειλικρινείς; Αν σκεφτούμε πώς το βλέπαμε εμείς ως παιδιά ίσως και να αξίζει… Στα μάτια του παιδιού είναι κάτι μαγικό… είναι πολύ γλυκιά η αναμονή του Άη Βασίλη και δημιουργεί ένα μυστήριο, οξύνοντας τη φαντασία των παιδιών. 

Ας αναλογιστούμε… τι κακό έχει συμβεί σε όλους εμάς που πιστεύαμε στον Άη Βασίλη και μετέπειτα μάθαμε την αλήθεια; Πόσο βλαπτικό ήταν που πιστέψαμε σε αυτόν τον μύθο και γίναμε για λίγο συμμέτοχοί του;  

Και αν μείνουμε στα συναισθήματα που μας προκαλούσε τότε… που ήμασταν παιδιά η αναμονή του δώρου από τον Άγιο Βασίλη και η πιθανή παρουσία του ή όχι… τότε θα μπορούσαμε να πούμε σήμερα ότι ίσως αξίζει να πιστεύουμε σε κάποια παραμύθια… ως παιδιά έχουμε ανάγκη από παραμύθια και ως ενήλικες έχουμε ανάγκη να έχουμε κρατημένες μέσα στο μυαλό μας τέτοιου είδους γλυκές αναμνήσεις...