Σχέσεων… “απογραφή” και τελικά διαγραφή;

Σχέσεις που σταδιακά φθείρονται και χάνονται μέσα στη δίνη του χρόνου και στην αμείλικτη ένταση της καθημερινότητας. Σχέσεις που τις καταπίνει η διαρκής ροή της ρουτίνας και τις αλλοιώνει ο χρόνος ή απλά σχέσεις στις οποίες πλέον δε νιώθεις… Πόσες φορές αποφασίζουμε να τελειώσουμε μια φιλική σχέση λέγοντας «ξέρεις δεν μου είσαι αρκετός (μπορεί κι εγώ να μην σου είμαι, οπότε γιατί να το παλεύουμε;)» ή «ξέρεις δε νιώθω πλέον ότι έχουμε μια φιλική σχέση (και εν τέλει είχαμε ποτέ;)».

Είναι πιο βολικό να υποκρινόμαστε ότι ο χρόνος φθείρει τις «φιλικές» σχέσεις και όχι το ότι δεν υπάρχει νοιάξιμο, ενδιαφέρον, εγγύτητα και κοντινότητα, καλές προθέσεις, καλοσύνη και πολλά ακόμη.

Είναι πιο βολικό να μιλάμε Χριστούγεννα και Πάσχα και να λέμε «ναι, βρε θα κανονίσουμε σύντομα να τα πούμε» κι αυτό το σύντομα χάνεται μέσα στο ατελείωτο κάθε μέρα που περνά και ποτέ δεν τα λέμε… μέχρι να φτάσουν οι επόμενες γιορτές…  

  

Και τελικά μένεις να αναρωτιέσαι… ήταν μια σχέση που από την αρχή δεν είχε δυναμική εξέλιξης ή κάπου στην πορεία χάθηκε η επαφή; Μήπως ήταν διαφορετικά τα αρχικά ενδιαφέροντά μας, απλά δεν το είχαμε δει; Μήπως ποτέ δεν ταιριάζαμε και δεν είχαμε κοινά, αλλά είχαμε συμβιβαστεί σ’ αυτή τη σχέση; Μήπως ήταν μια ακόμη σχέση που κάλυπτε την αίσθηση της μοναξιάς που νιώθαμε ή την προσπάθειά μας να πείσουμε τον εαυτό μας ότι είμαστε κοινωνικοί και αγαπητοί; 

Και τελικά μένεις να αναρωτιέσαι… γιατί κάποιες σχέσεις χάνονται μέσα στον χρόνο; Γιατί κάποιοι άνθρωποι δεν είναι πλέον σημαντικοί Άλλοι για εμάς; Γιατί η ζωή αλλάζει και οι προτεραιότητες σου δείχνουν ποιοι άνθρωποι μπορούν να παραμείνουν στη ζωή σου και ποιοι δεν έχουν πλέον θέση στη ζωή σου; Γιατί σκέφτεσαι αν άξιζαν ή δεν άξιζαν όλα όσα έκανες για κάποιους ανθρώπους; Γιατί;;; Πολλά γιατί που δεν έχει και τόση σημασία πώς θα μπορούσαν να απαντηθούν και ίσως ποτέ δε θα πάρουν μια απάντηση, καθώς η ζωή είναι ένα διαρκές πάρε- δώσε… 

Και η ζωή συνεχίζεται… και θα συνεχίζεται, είτε με την παρουσία είτε με την απουσία αυτών των ανθρώπων στη ζωή μας… και εμείς μπορεί να παραμένουμε πάντα εδώ με την απορία: αυτές οι σχέσεις ήταν κάποτε σημαντικές και εξελίχθηκαν σε ασήμαντες ή όχι; Οι σχέσεις που κυρίως μας απασχολούν είναι οι σχέσεις αυτές για τις οποίες προσδοκούσαμε και προσδοκούμε να συνεχίσουν να υπάρχουν στη ζωή μας… και για αυτές τις σχέσεις αναρωτιόμαστε… πληγωνόμαστε και βιώνουμε το πένθος της απώλειας. Με αφορμή το τέλος κι αυτής της χρονιάς, για άλλη μια φορά ερχόμαστε αντιμέτωποι με έναν απολογισμό: ποιοι παρέμειναν κι αυτόν τον χρόνο στη ζωή μας και εμείς σε ποιων τη ζωή έχουμε παραμείνει; Και πόσους από αυτούς που έχουμε χάσει τους χάσαμε για πάντα; Και γιατί μας τρομάζει τόσο αυτό το πάντα και αφήνουμε σχέσεις σε αναμονή… σε αναμονή για μια επόμενη συνάντηση… σε αναμονή για βελτίωση… σε αναμονή να γίνουν τα πράγματα όπως παλιότερα ή και καλύτερα από παλιά… 

Σχέσεις σε αναμονή… ή τελειωμένες σχέσεις που θα τις αποχαιρετήσουμε με τον αποχαιρετισμό αυτού του έτους;