Γιατί κάποιες γυναίκες γίνονται το θύμα σε μια σχέση;

Χορεύουμε; Γυναίκες που αγαπούν πολύ…

«Πώς αποφάσισες να τον παντρευτείς;»

«Τι μπορείς να απαντήσεις σε μια τέτοια ερώτηση;

Πώς χαμήλωσε το κεφάλι σαν από ντροπή

Και τα μάτια σήκωσε δειλά σαν παιδί….

Πώς τον δρόμο του βρήκε για την καρδιά σου

Και γλυκά, τρυφερά, παιχνιδιάρικα είπε,

«αγάπη μου, είσαι τόσο δυνατή!»

Κι εγώ το πίστεψα.

Η ανόητη, το πίστεψα.

Marilyn French, The Bleeding Heart

Πώς γίνεται οι γυναίκες που αγαπούν πολύ να βρίσκουν ακριβώς τους άντρες εκείνους με τους οποίους θα μπορέσουν να διατηρήσουν τα λανθασμένα πρότυπα σχέσεων που δημιούργησαν στην παιδική τους ηλικία; Πώς, για παράδειγμα, μια γυναίκα της οποίας ο πατέρας ήταν συναισθηματικά απών βρίσκει έναν άντρα του οποίου την προσοχή και το ενδιαφέρον δεν καταφέρνει να κερδίσει ποτέ, παρά τις προσπάθειές της; Πώς μια γυναίκα που μεγάλωσε σε ένα βίαιο και σκληρό περιβάλλον σχετίζεται με έναν άντρα ο οποίος της φέρεται βίαια και τη χτυπά; Πώς μια γυναίκα που μεγάλωσε σε οικογένεια αλκοολικών βρίσκει έναν άντρα που είναι –ή γίνεται- αλκοολικός; Πώς μια γυναίκα της οποίας η μητέρα εξαρτιόταν από κείνη συναισθηματικά βρίσκει έναν άντρα ο οποίος χρειάζεται τη φροντίδα της;

Ανάμεσα σε όλους τους πιθανούς συντρόφους που συναντούν, ποιες σκοτεινές δυνάμεις, ποιες αιτίες οδηγούν αυτές τις γυναίκες κατευθείαν πάνω στους άντρες με τους οποίους μπορούν να εκτελέσουν τα βήματα του χορού που τόσο καλά έμαθαν στην παιδική τους ηλικία; Και πως αντιδρούν (ή δεν αντιδρούν) όταν συναντούν ένα φυσιολογικό άντρα, λιγότερο εξαρτημένο, ανώριμο ή βίαιο από ότι είχαν συνηθίσει, του οποίου όμως ο χορός δεν εναρμονίζεται πλήρως με τον δικό τους; (σελ 151-152).

Ο άνθρωπος που επιλέγουμε δε σημαίνει πως είναι ακριβώς η μαμά ή ο μπαμπάς, αλλά ότι μ’ αυτόν τον άνθρωπο θα μπορέσουμε να αισθανθούμε ξανά τα ίδια συναισθήματα και να αντιμετωπίσουμε τις ίδιες προκλήσεις, θα μπορέσουμε να ξαναδημιουργήσουμε το κλίμα μέσα στο οποίο μεγαλώσαμε  και γνωρίζουμε τόσο καλά και να χρησιμοποιήσουμε τις συμπεριφορές που μας είναι τόσο οικείες. Αισθανόμαστε άνετα, ‘καλά’, μόνο με κάποιον που κοντά του μπορούμε να επαναλάβουμε όλες τις γνωστές κινήσεις, να νιώσουμε όλα τα γνωστά συναισθήματα. Ακόμα κι αν οι κινήσεις ποτέ δεν έφεραν το επιθυμητό αποτέλεσμα και τα συναισθήματα ήταν δυσάρεστα, είναι ό,τι ξέρουμε να κάνουμε καλύτερα. Έχουμε εκείνο το ιδιαίτερο συναίσθημα της οικειότητας κοντά στον άντρα που μας επιτρέπει να χορέψουμε μαζί του τα βήματα που ήδη γνωρίζουμε. Και αποφασίζουμε για χάρη του να κάνουμε τα πάντα για να πετύχει η σχέση (σελ. 152-153). 

Συμπερασματικά, μέσα από την παρούσα αφήγηση ας κρατήσουμε τα εξής:

1. Ο άλλος δεν αλλάζει... Ακόμη κι αν τον λυπάσαι, κι αν θεωρείς ότι θα τον βοηθήσεις, όσο κι αν το θες, ο άλλος δεν αλλάζει και ποτέ δεν πρόκειται να εκτιμήσει τις προσπάθειές σου.

2. Ο άλλος δεν θα εκτιμήσει την αγάπη και την καλοσύνη σου.

3. Αυτός που θα βγει λαβωμένος και θα πληγωθεί μέσα από αυτή τη σχέση θα είσαι εσύ και όχι αυτός... Ο άλλος ίσως σε κάποιες περιπτώσεις θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει την καλοσύνη σου για να σε βλάψει...                                                                                                                                                

Απόσπασμα από το βιβλίο:

Robin Norwood. Γυναίκες που αγαπούν πολύ. Εκδόσεις Φυτράκη, σελ. 151-187.