Νιώθεις ένα απέραντο κενό…

Ένα κενό… νιώθεις τόσο άδειος εκείνη τη στιγμή, τόσο παγωμένος που δεν μπορείς ούτε να κλάψεις… νιώθεις ότι αυτό δεν αρκεί για να εκφράσεις τη λύπη που νιώθεις, τη στεναχώρια που αισθάνεσαι, την απόγνωση που βιώνεις. Σκέφτεσαι γιατί, γιατί τώρα, γιατί σε εμάς, γιατί έτσι, γιατί, γιατί, γιατί… είναι πολλά τα γιατί και δεν έχει νόημα ούτε να τα εκφράσεις, δεν αξίζει ο κόπος ούτε να τα ψιθυρίσεις… έτσι τα κρατάς κι αυτά μέσα σου μαζί με τα δάκρυα που δεν έχουν τη δύναμη να βγούνε. Απλά, παγωμένα καθώς είναι πέφτουν πάνω στην ψυχή σου και την κάνουν να πονά ακόμη περισσότερο.

Και νιώθεις σαν να περπατάς σε ένα μακρύ και ατέλειωτο διάδρομο… λες και τον έχεις ανάγκη για να έχεις χρόνο να σκεφτείς… και συνειδητοποιείς ότι ο χρόνος σταματά… ο χρόνος έχει σταματήσει… κι εσύ έχεις σταματήσει έτσι όπως είσαι παγωμένος… δεν πονάς, δεν σκέφτεσαι… είναι όλα άδεια… είναι όλα ανούσια.. είναι όλα μακρινά…

Και απλά νιώθεις… ή μήπως δεν νιώθεις τίποτα; Νιώθεις ένα απέραντο κενό που καλύπτει τα πάντα…

Έτσι είναι η απώλεια… το έχεις ξανανιώσει. Αλλά αυτό που αλλάζει κάθε φορά είναι η ένταση, είναι ο βαθμός του κενού που νιώθεις… όμως πάντα το ίδιο άδειασμα αισθάνεσαι… το ίδιο μούδιασμα, την ίδια αίσθηση να θέλεις να τρέξεις μακριά, αλλά δεν σε κρατούν τα πόδια… κι εξάλλου, γρήγορα θα καταλάβαινες ότι όπου κι αν πας η απώλεια σ’ ακολουθεί, τα συναισθήματα θα είναι παρόντα… δεν μπορείς να ξεφύγεις από αυτά…

Μέσα στο μυαλό τριγυρίζουν πολλές σκέψεις…

Σκέφτεσαι πως πάντα σε δυσκόλευαν οι απώλειες… πάντα μισούσες τους αποχαιρετισμούς… και πόσο μάλλον όταν πρέπει να πείσεις τον εαυτό σου για αυτό το πάντα… τα πράγματα θα είναι έτσι για πάντα, σταμάτα να ελπίζεις, σταμάτα να πιστεύεις ότι θα υπάρξει επιστροφή… όχι, δεν υπάρχει στις απώλειες επιστροφή. Ξέρεις ότι αυτό σ’ ενοχλεί περισσότερο από όλα…

Δώσε ένα τέλος και στο μυαλό σου… γιατί μετά από μια απώλεια πάντα έμενες να ελπίζεις… να περιμένεις την αλλαγή προς τα πίσω…

Ίσως οι απώλειες σ’ εκπαιδεύσουν να ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙΣ να ζεις με αυταπάτες… ότι τελειώνει είναι οριστικό, όλα είναι οριστικά μετά το χωρισμό, όσο κι αν πονά, δεν έχει νόημα να ελπίζεις…

Να σταματήσεις να ελπίζεις ότι κάποτε όλα θα αλλάξουν και θα γίνουν όπως πριν… 

Τι ψέμα! Τι πλάνη! Τι αυταπάτη!!!

Για σκέψου λίγο εκείνο τον αποχαιρετισμό που σ’ έκανε να πονέσεις πιο πολύ. Το ήξερες από την αρχή… όλα τελείωσαν εκείνη την ημέρα που αυτός το αποφάσισε… το είδες να εκτυλίσσεται το σενάριο μπροστά στα μάτια σου… δεν άντεχες να παίζεις το ρόλο που έπρεπε κι απλά μετατράπηκες σε θεατή… σε ένα αμέτοχο, αποστασιοποιημένο θεατή… χωρίς συναίσθημα, χωρίς εμπλοκή, χωρίς προσδοκίες… κι όμως μέσα σου συνέχισες να ελπίζεις… κι ας ήξερες….

Ας ήξερες ότι όλα τελείωσαν…

Ναι, έπρεπε και τότε να συμβιβαστείς… μετά τον αποχαιρετισμό και παίρνοντας το δρόμο της επιστροφής, να προσπαθήσεις να το συνειδητοποιήσεις και να συμβιβαστείς, απλά να συμβιβαστείς… Να σταματήσεις να δίνεις απλά μια παράταση στον πόνο, να βιώνεις ένα παρατεταμένο άδειασμα… αυτό πονά και κοστίζει πολύ περισσότερο από ένα στιγμιαίο άδειασμα… και μετά κάθε φορά έρχεται η εξάντληση… η απόγνωση… η απαισιοδοξία…

Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγος- Κοινωνιολόγος, MSc.