Πάλι μακριά…

Πάλι είμαστε μακριά… πέρασαν μήνες που είσαι μακριά κι εγώ απλά περιμένω. Τι περιμένω; Γιατί πάλι να περιμένω;

Υποτίθεται πως είχαμε αποφασίσει να ζήσουμε μαζί κι εσύ έφυγες.

Και τώρα; Μοναξιά και νοσταλγία. Λες και αυτή είναι η μοίρα της ζωής μου. Και σκέψου ότι δεν πιστεύω καθόλου σε μοίρες, τύχες και άλλα μεταφυσικά στοιχεία…

Δεν αντέχω άλλο να περιμένω, μακριά σου και μετά να έρθεις και να τρομάξω πάλι από την πίεση κι άντε πάλι να προσπαθώ να σε συνηθίσω. 

Ποιος από τους δύο τρομάζει περισσότερο από αυτή τη σχέση, απλά αναρωτιέμαι. Και μετά σκέφτομαι ότι ίσως έτσι είναι οι σχέσεις: λίγο κοντά- λίγο μακριά… 

Ξέρεις κάτι;

Τελικά, κάθε φορά που αποφασίζαμε να προχωρήσουμε, εσύ έφευγες… αποφάσιζες να πας αλλού να μείνεις για δουλειά… για μια καλύτερη ζωή… Αυτή η ζωή όμως δεν συμπεριελάμβανε κι εμένα… Επομένως, κάθε φορά που τα πράγματα ήταν καλά μεταξύ μας εσύ το έβαζες στα πόδια…  

Και για άλλη μια φορά μένω εδώ να αναρωτιέμαι γιατί… γιατί τα πράγματα να έρθουν έτσι, γιατί να ελπίζω σε κάτι που απλά είναι ένας φαύλος κύκλος; 

Ένας κύκλος που ξεκινά από το μαζί και φτάνει στο μακριά… και ίσως θα πρέπει να μείνει στο μακριά, αν θέλω για μια φορά να προστατεύσω τον εαυτό μου και να τον πείσω ότι ΟΧΙ δεν είναι έτσι όλες οι σχέσεις.

Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγος- Κοινωνιολόγος, MSc.