Αποστασιοποιημένος…

Αποστασιοποιημένος… από όλους και από όλα, από την ίδια τη ζωή. Αποστασιοποιημένος… από τους ανθρώπους, από τα συναισθήματα, από τα βιώματα, από τη ζωή, από τον ίδιο τον εαυτό.

Αποστασιοποίηση… Μάλλον από φόβο… Φόβος… ένας διάχυτος φόβος απλώνεται γύρω μου και μέσα μου… δεν φοβάμαι ακριβώς τους ανθρώπους. Απλά, φοβάμαι ότι εγώ δεν έχω ΤΙΠΟΤΑ να δώσω στους άλλους ανθρώπους. Ναι, τίποτα δεν έχω… είμαι τόσο κενός εσωτερικά.

Πιστεύω ότι είμαι ένα βαρετό, εσωτερικά άδειο, κενό άτομο, που δεν έχει να προσφέρει τίποτα στους άλλους.

Ξέρεις κάτι; Πάντα έτσι ένιωθα και τώρα έτσι νιώθω. Διαρκώς έτσι νιώθω. Ίσως, μόνο με ελάχιστα πρόσωπα ένιωσα για λίγο διαφορετικά, όμως, δεν μπορούν αυτά να καθορίζουν τη ζωή μου. 

Τέλος πάντων, εγώ πάντα έτσι ήμουν και είμαι. Εσωτερικά και συναισθηματικά άδειος. Πάντα περίμενα τη στιγμή που κάποιος θα με βαρεθεί και θα φύγει… Ναι, θα φύγει, γιατί δεν έχει τίποτα να πάρει από εμένα, ούτε λίγα ψήγματα συναισθήματος, ενδιαφέροντος, ουσίας…

Ακόμη κι όταν βρέθηκαν κάποια άτομα που μ’ έκαναν να νιώσω διαφορετικά, να εκδηλώσω τα συναισθήματά μου, αυτό έγινε διστακτικά, σιγά- σιγά, με πολλά αμφίθυμα συναισθήματα προς το ίδιο το άτομο.

Ωστόσο, γενικά αυτό που επικρατεί είναι το κενό, είναι η στιγμή που οι άλλοι θα ανακαλύψουν πόσο φτωχό άτομο είμαι συναισθηματικά και γενικά εσωτερικά. 

Όταν κάποιος μου λέει το αντίθετο, εγώ κατευθείαν σκέφτομαι: Καλά, κάτσε να με γνωρίσεις και θα δεις ότι είμαι τελείως άδειος εσωτερικά. Και αυτός είναι και ο βασικός λόγος της απέραντης μοναξιάς στη ζωή μου. Μακριά από ανθρώπους, για να μην καταλάβουν πόσο κενό άτομο είμαι.

Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγος- Κοινωνιολόγος, MSc.