«Για γενιές ολόκληρες οι μητέρες και οι κόρες τους προσπαθούν να πουν αυτά που πρέπει, ή μερικές φορές δεν λένε απολύτως τίποτα, όταν έρθει η ώρα να συζητήσουν για την αγάπη και το σεξ.
Το βιβλίο αυτό προσφέρει βοήθεια στις μητέρες που τα χάνουν μπροστά σε ερωτήσεις όπως: ‘’μαμά τι είναι το γαλλικό φιλί’’; Κάθε μητέρα νιώθει άγχος, μόλις η κόρη της αρχίσει να ενδιαφέρεται για τα αγόρια.
Σε αυτές τις σελίδες η Nathalie Bartle, με την πολύχρονη επιστημονική της εμπειρία, την απλότητα, την καθαρή της σκέψης και το χιούμορ της καταπιάνεται με μερικά από τα πιο δύσκολα θέματα της σεξουαλικής εκπαίδευσης.
Τι ξέρουν τα κορίτσια μας για το σεξ;
Πότε είναι η κατάλληλη στιγμή να αρχίσουμε να μιλάμε μαζί τους για αυτό το θέμα;
Με ποιον τρόπο θα ανοίξουμε τέτοιες συζητήσεις;
Σήμερα οι έφηβοι δέχονται μεγάλη πίεση να γίνουν σεξουαλικά δραστήριοι. Στην ηλικία των 19, περισσότερα από το 50% των κοριτσιών στις ΗΠΑ έχουν ήδη σεξουαλικές σχέσεις. Διαφήμιση, περιοδικά, κινηματογράφος, τηλεόραση μέχρι και το Ίντερνετ μας κατακλύζουν καθημερινά με παραστάσεις που έχουν σχέση με το σεξ. Οι γονείς πιστεύουν ότι τα παιδιά τους σήμερα έχουν αρκετές γνώσεις πάνω σε αυτό το θέμα.
Οι έρευνες όμως έδειξα ότι οι γνώσεις τους, στη μεγάλη πλειοψηφία των εφήβων, είναι δυστυχώς ανακριβείς. Πολλές κοπέλες πιστεύουν ότι το AIDS είναι το μόνο σεξουαλικά μεταδιδόμενο νόσημα. Άλλες νομίζουν ότι δεν μπορούν να μείνουν έγκυες την πρώτη φορά. Και βέβαια η ευθύνη για τη σωστή ενημέρωση των εφήβων ανήκει στους γονείς και στους κοινωνικούς φορείς που προσφέρουν πληροφορίες και συμβουλές» (από το οπισθόφυλλο).
Τα μικρά κορίτσια γίνονται νεαρές Αφροδίτες
«Λίγο πριν κλείσει η κόρη μου τα έντεκα, η οικογένειά μας μετακόμισε από το Νιούτον της Μασαχουσέτης στο Γκάλβεστον του Τέξας. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να πάει η Κατερίνα στην έκτη τάξη ενός άλλου σχολείου, που ήταν πολύ διαφορετικό από το μικρό, γνώριμο δημοτικό σχολείο της παλιάς γειτονιάς μας. Όταν φτάσαμε με τ’ αυτοκίνητο στο καινούριο της σχολείο, την πρώτη μέρα, έμεινα κατάπληκτη όταν είδα πόσο μεγάλοι φαίνονταν οι μαθητές εκεί. Θυμάμαι ότι σκέφτηκα πως όλα τα κορίτσια φαίνονταν πολύ ώριμα σωματικά- σίγουρα πολύ πιο ώριμα από το εντεκάχρονο κοριτσάκι μου, που φορούσε την αγαπημένη της τζιν καμπάνα και ίσια παπούτσια.
Τις δύο πρώτες εβδομάδες, η Κατερίνα έκλαιγε σχεδόν κάθε πρωί, παρακαλώντας να μην πάει σχολείο και μερικές φορές κάνοντας εμετό. Συναντηθήκαμε με τους συμβούλους και τον διευθυντή του σχολείου, για να βρούμε τρόπους να τη στηρίξουμε ψυχολογικά και να τη βοηθήσουμε να νιώσει πιο άνετα. Είπε πως την τρόμαζαν οι μετακινήσεις από αίθουσα σε αίθουσα μεταξύ των μαθημάτων και ότι φοβόταν πως δεν θα κατάφερνε να βρει τη σωστή αίθουσα πριν χτυπήσει το κουδούνι. Και πώς ίσως χρειαζόταν να πάει στην τουαλέτα και να αργούσε στο μάθημα.
Για κάποιες ημέρες στα διαλείμματα περιφερόμουν στους διαδρόμους με γυαλιά και μαντίλι στο κεφάλι, ακολουθώντας σαν σκιά την Κατερίνα που κυκλοφορούσε ανάμεσα στα μεγαλύτερα παιδιά, ευγνωμονώντας με για τη συμπαράσταση, χωρίς ωστόσο σε καμία περίπτωση να δείξει ότι αντιλαμβάνεται την παρουσία μου.
Σιγά- σιγά τα πράγματα καλυτέρευσαν για την κόρη μου στο καινούργιο της σχολείο. Τα ίσια παπούτσια και οι καμπάνες πετάχτηκαν στο πίσω μέρος της ντουλάπας και ο τρόπος ντυσίματός της άρχισε να μιμείται το ντύσιμο των πιο μεγάλων κοριτσιών. ‘Ομως, ενώ η Κατερίνα γινόταν όλο και πιο ευτυχισμένη, ανακάλυπτα πως κατά κάποιο περίεργο τρόπο, εγώ γινόμουν δυστυχής.
Σίγουρα χαιρόμουν που προσαρμοζόταν στο καινούριο της σχολείο και άρχισε να αισθάνεται πιο άνετα, όμως κάποια σημάδια που φαίνονταν να προμηνύουν το τέλος της παιδικής της ηλικίας της Κατερίνας, με άφηναν με ένα γλυκόπικρο συναίσθημα.
Όταν μια μητέρα ενός δεκατετράχρονου κοριτσιού από το Τζέφερσον μου είπε: ‘’εξακολουθώ να βλέπω μπροστά μου το μικρό κοριτσάκι μου κι όταν σκέφτομαι ότι έχει σεξουαλικότητα, μου φαίνεται πολύ παράξενο. Κατά κάποιο τρόπο είναι ακόμα ένα μικρό βρώμικο παιδάκι. Ούτε μπάνιο δεν κάνει πολλές φορές, αν δεν της το πώς εγώ, και κάποιες φορές παίζει ακόμα με τα παιχνίδια της. Και να βλέπεις πως έρχεται να με…’’. Είχε χάσει τον ειρμό της σκέψης της. Καταλάβαινα όμως ακριβώς πώς αισθανόταν.
Κάτι που πολλές μητέρες ανέφεραν ήταν πως τα μικρά κορίτσια μας μεγαλώνουν ξαφνικά και με πολύ γρήγορο ρυθμό. Η Μάρι Ρόμπινς για παράδειγμα, είπε πως η Βίκι απλά έμπαινε στην εφηβεία, στα δεκατρία της, αν και όλες οι φίλες της είναι ήδη εκεί, εδώ κι ένα ή δύο χρόνια. Εξακολουθεί να έχει παιδικό σώμα, αν και έχει ύψος ένα και εξήντα εφτά.
Η Βίκι, όπως πολλά κορίτσια του σχολείου της ταλαντευόταν γιατί ήταν στο μεταίχμιο, ανάμεσα στις χαρές της παιδικής ηλικίας και την προεφηβική συμπεριφορά. Αν τη βάλεις σε μια παρέα 10χρονων, 11χρονων και 12χρονων παιδιών ταιριάζει μια χαρά, εξήγησε η μητέρα της. Αν παίζουν με κούκλες δεν έχει κανένα πρόβλημα να παίξει. Και είκοσι20 λεπτά αργότερα, αν άλλαζε η σύνθεση της παρέας στο δωμάτιο και ήταν όλοι έφηβοι, θα ήταν μια χαρά και μαζί τους.
Αυτή η αμφιταλάντευση ανάμεσα στα παλιά παιδικά ενδιαφέροντα και τα παράφορα συναισθήματα της εφηβείας, μπορεί, δικαιολογημένα, να φέρει σε αμηχανία εμάς, τις μητέρες. Πώς μπορούμε να ξέρουμε, αν πρέπει να συζητήσουμε μαζί τους για κούκλες ή για ροκ συγκροτήματα; Κι αν η στενή σχέση που είχαμε με τα μικρά μας κορίτσια ήταν πολύτιμη για μας, μπορεί να μας είναι δυσκολότερο να τα βλέπουμε να συναναστρέφονται μεγαλύτερους εφήβους, να παρακολουθούμε τη ριζική αλλαγή στις γκαρνταρόμπες τους και να ακούμε την ομιλία τους να διανθίζεται με λέξεις της μόδας. Παρόλα αυτά, δεν χρειάζεται να ανησυχείτε, γιατί αυτή είναι η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων, ο τρόπος που τα κορίτσια προσαρμόζονται στην εφηβεία, όπως τον έχουν κατ’ επανάληψη περιγράψει οι μητέρες τους» (σελ. 71-72).
Πηγή:
Nathalie Bartle. 2002. Η Αφροδίτη με τζην. Εκδόσεις Θυμάρι.
Κουραβάνας Νικόλαος & Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγοι, MSc.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου