Θετοί γονείς

Πολλές από τις φαντασιώσεις των θετών παιδιών έχουν ως θέμα τη θετή μητέρα. «Δυστυχώς, στις φαντασιώσεις μου πάντοτε έψαχνα κάποια άλλη για να πάρει τη θέση της. Και δεν έφταιγε εκείνη –προσπαθούσε πολύ να είναι καλή μητέρα. Έφταιγε ο τρόπος που, χωρίς να το θέλω, την αντιμετώπιζα» (σελ. 132). 

 

«Το παιδί αντιμετωπίζει τις γυναίκες με επιφυλακτικότητα, φοβάται μήπως το εγκαταλείψουν. Η ίδια επιφυλακτικότητα βλέπουμε να υπάρχει και στη σχέση του με τη θετή του μητέρα –σχέση που συχνά έχει προβλήματα». Επίσης, «η δυσκολία που έχει το υιοθετημένο παιδί να δημιουργήσει μια καλή σχέση με τη θετή του μητέρα δεν είναι τόσο ζήτημα εμπιστοσύνης στο πρόσωπό της, οφείλεται μάλλον στην αφοσίωσή του στην πρώτη μητέρα του» (σελ. 132-133).

Κάθε θετός γονιός θα πρέπει να έχει υπόψη του τα παραπάνω ζητήματα, ώστε να μην πληγώνεται από τη συμπεριφορά του παιδιού του, εκλαμβάνοντάς την ως απόρριψη. Ο θετός γονιός θα πρέπει να σταθεί στην πάλη που βιώνει μέσα του το παιδί και να μπορέσει να του απλώσει το χέρι και να το πλησιάσει, ώστε να αφουγκραστεί τα συναισθήματά του και να ακούσει τις σκέψεις του.

Συχνά τα υιοθετημένα παιδιά αναζητούν καθοδήγηση και συμβουλές από άλλους ανθρώπους γύρω τους, τους οποίους εξιδανικεύουν. Τότε τους τοποθετούν πάνω σε ένα βάθρο και έχουν υψηλές προσδοκίες από αυτούς. Όταν οι άνθρωποι αυτοί δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις προσδοκίες που τους έχουν αποδώσει, τότε απογοητεύονται μαζί τους και αρχίζουν να τους επικρίνουν. Η επικριτική στάση απέναντι στους άλλους ανθρώπους μπορεί να έχει σημαντικές επιπτώσεις στις σχέσεις του ατόμου. «Πολλά υιοθετημένα άτομα έχουν υπερβολικές απαιτήσεις από τον εαυτό τους, επειδή υποσυνείδητα πιστεύουν ότι είναι ή οφείλουν να είναι ‘ξεχωριστοί’ άνθρωποι» (σελ. 135).

Ένα ακόμη χαρακτηριστικό των υιοθετημένων ατόμων είναι ο φόβος απέναντι στα πρόσωπα της εξουσίας. «Ο φόβος για τα πρόσωπα που ασκούν εξουσία, είναι, μερικές φορές, η υποσυνείδητη αντίδραση του υιοθετημένου παιδιού στις προσδοκίες των θετών γονιών του –φοβάται μήπως οι θετοί γονείς του δεν τον θέλουν έτσι όπως είναι, μήπως δεν μπορέσει να ανταποκριθεί στις προσδοκίες τους» (σελ. 135).

Πώς μπορούν οι θετοί γονείς να προχωρήσουν σε μια γόνιμη συζήτηση;

Πρώτα, οι γονείς θα πρέπει να αντιμετωπίσουν τον μεγαλύτερο φόβο τους, την πιθανότητα απόρριψης από το παιδί.

Οι γονείς θα πρέπει να υπενθυμίζουν στα θετά παιδιά τους ότι μπορούν ελεύθερα να μιλάνε για τη φυσική τους οικογένεια. Τα παιδιά καταλαβαίνουν αν οι γονείς τους εγκρίνουν την επιθυμία τους να μάθουν για τη φυσική τους οικογένεια.

Οι θετοί γονείς θα πρέπει να αποδεχτούν ότι δεν είναι οι μοναδικοί γονείς του παιδιού, ακόμα κι αν δυσκολεύονται πολύ να συμφιλιωθούν με αυτή την αναγνώριση. Δεν είναι εφικτό να διαγραφεί το παρελθόν του παιδιού και να γίνει μια νέα αρχή.

 

Πηγή:

Sherrie Eldridge. Τι θα ήθελα να γνώριζαν οι γονείς μου όταν με υιοθέτησαν. Εκδόσεις Θυμάρι, 2004.

 

Κουραβάνας Νικόλαος & Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγοι, MSc.