Διαβάζοντας το βιβλίο: «Θεραπεύοντας το αναπτυξιακό τραύμα»

«Όλοι μας κινούμαστε αυθόρμητα προς τη σύνδεση, την υγεία και τη ζωντάνια. Δεν έχει σημασία πόσο έχουμε αποξενωθεί και απομονωθεί ή πόσο σοβαρό είναι το τραύμα που έχουμε βιώσει, στο βαθύτερο επίπεδο ο καθένας έχει μέσα του μια ορμή που τον ωθεί προς τη σύνδεση και την ίαση, όπως ένα φυτό που στρέφεται αυθόρμητα προς τον ήλιο. Αυτή η οργανισμική ορμή αποτελεί την καύσιμη ύλη του Νευροθυμικού Σχεσιακού Μοντέλου. 

 

Παρόλο που μπορεί να φαίνεται ότι οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν απειράριθμα συναισθηματικά προβλήματα και προκλήσεις, οι Heller και LaPiere υποστηρίζουν ότι τα περισσότερα από αυτά μπορούν να αναχθούν σε πέντε βιολογικά βασισμένες οργανωτικές αρχές ή ανάγκες για: σύνδεση, εναρμόνιση, εμπιστοσύνη, αυτονομία και αγάπη- έρωτα- σεξουαλικότητα. Οι συγγραφείς περιγράφουν πως το πρώιμο τραύμα υπονομεύει την ικανότητα για σύνδεση με τον εαυτό και τους άλλους και πως η επακόλουθη μείωση της ζωντάνιας είναι η κεκαλυμμένη διάσταση που αποτελεί τη βάση των περισσότερων ψυχολογικών και πολλών σωματικών προβλημάτων.

Οι Heller και LaPiere εισάγουν το ΝευροΘυμικό Σχεσιακό Μοντέλο (NARM), μια μέθοδο που συνθέτει τις ανοδικές και καθοδικές προσεγγίσεις για τη ρύθμιση του νευρικού συστήματος και την επίλυση των στρεβλώσεων της ταυτότητας, όπως η χαμηλή αυτοεκτίμηση, η ντροπή και οι χρόνιες αυτοεπικρίσεις, που είναι αποτέλεσμα του αναπτυξιακού και σχεσιακού τραύματος. Χωρίς να παραμελεί το παρελθόν του ατόμου, η προσέγγιση NARM δίνει έμφαση στη θεραπευτική εργασία που συντελείται στην παρούσα στιγμή, εστιάζοντας στις δυνάμεις, στους πόρους στήριξης και στην ανθεκτικότητά του. Έτσι, μέσω αυτής της διαδικασίας μπορεί να ενσωματωθεί η εμπειρία της σύνδεσης που εξασφαλίζει τη διαρκή ανάπτυξη της φυσιολογίας, της ψυχολογίας και της ικανότητας για δημιουργία υγιών σχέσεων» (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου).

Σύμφωνα με τους συγγραφείς η συναισθηματική υγεία καθορίζεται από την ικανότητα για σύνδεση, τόσο με τον εαυτό όσο και με τους άλλους. Η εκπλήρωση όλων των βασικών αναγκών οδηγεί σε επιτυχή ολοκλήρωση των διαπλαστικών σταδίων και συνεχίζει να παίζει σημαντικό ρόλο σε όλη την ενήλικη ζωή. «Στον βαθμό που οι βασικές ανάγκες τους αντιμετωπίζονται με εναρμονισμένη ανταπόκριση και ικανοποιούνται επαρκώς, τα παιδιά αισθάνονται ασφαλή, έχουν εμπιστοσύνη στον κόσμο και νιώθουν συνδεδεμένα με το σωματικό και συναισθηματικό εαυτό τους. μεγαλώνουν βιώνοντας μια αίσθηση ευεξίας, ρύθμισης και διεύρυνσης» (σελ. 47).

 

Πηγή:

Heller, L. & LaPierre, A. (2017). Θεραπεύοντας το αναπτυξιακό τραύμα. Εκδόσεις Π. Ασημάκης.

 

Κουραβάνας Νικόλαος & Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγοι, MSc.