Ο Carl Rogers, που ανέπτυξε την προσωποκεντρική προσέγγιση (πελατοκεντρική προσέγγιση), γεννήθηκε το 1902 στο Ιλινόις, σε ένα προάστιο του Σικάγο. Ήταν το τέταρτο στη σειρά γέννησης παιδί, μιας οικογένειας με έξι παιδιά. Προέρχονταν από ένα οικογενειακό περιβάλλον, όπου οι γονείς του είχαν αυστηρές θρησκευτικές αρχές και έδιναν έμφαση στην ηθική συμπεριφορά και στις αρετές της σκληρής εργασίας, ενώ δεν συμφωνούσαν με την εκδήλωση των συναισθημάτων. Ο Rogers μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον, στο οποίο έπρεπε να ζει με βάση τις αντιλήψεις των γονιών του, ενώ δεν έπρεπε να χορεύει, να παίζει χαρτιά, να καπνίζει, να πίνει ή να εκδηλώνει σεξουαλικό ενδιαφέρον. Η κοινωνική του ζωή ήταν περιορισμένη και επικεντρώνονταν κυρίως στην αλληλεπίδραση με την οικογένεια, με αποτέλεσμα να νιώσει έντονο ανταγωνισμό για τον μεγαλύτερο αδερφό του, που θεωρούσε ότι είχε ευνοϊκή μεταχείριση από τους γονείς.
«Ο Rogers μεγάλωσε με πικρές και δυσάρεστες αναμνήσεις, όντας ο περίγελος και ο αναπόφευκτος στόχος των αστείων του αδερφού του, την ίδια στιγμή που η μητέρα του του στερούσε τη χαρά» (Milton, 2002). Στην ηλικία των 12 ετών, η οικογένειά του μετακόμισε σε ένα αγρόκτημα έξω από το Σικάγο και ο Rogers άρχισε να αναπτύσσει ενδιαφέρον για τη γεωπονία, που ήταν σχετική με τις σπουδές των γονιών του και των αδερφών του. Όμως, μετά το δεύτερο έτος φοίτησης, ο Rogers εγκατέλειψε τη γεωπονία για να γίνει κληρικός. Η απόφαση αυτή προκάλεσε λύπη στους γονείς του, ενώ ο ίδιος ένιωσε συναισθηματικά και πνευματικά ελεύθερος και ανεξάρτητος.
Το 1924 ο Rogers παντρεύτηκε μια παιδική του φίλη για να μπορέσει να γίνει ιερωμένος. Ωστόσο, δύο χρόνια αργότερα αποφάσισε να σπουδάσει στο Παιδαγωγικό Κολέγιο, όπου επέλεξε σπουδές στην κλινική και εκπαιδευτική ψυχολογία. Το 1931 έλαβε διδακτορικό τίτλο πάνω στην ψυχολογία. Έπειτα, ασχολήθηκε με τη διάγνωση και τη θεραπεία παραβατικών και μη προνομιούχων παιδιών. Το 1940 διορίστηκε καθηγητής στο Κρατικό Πανεπιστήμιο του Ohio, όπου άρχισε να διαμορφώνει τις προσωποκεντρικές του απόψεις για τη συμβουλευτική ατόμων με συναισθηματικές διαταραχές. Τη δική του προσέγγιση την ανάπτυξε από το 1945 έως το 1957 ενώ βρισκόταν στο Πανεπιστήμιο του Chicago.
Ο Rogers κατέρρευσε όταν δεν κατάφερε να βοηθήσει έναν πελάτη με σοβαρή διαταραχή. Εμφάνισε νευρικό κλονισμό, ενώ καταστράφηκε τελείως η αυτοπεποίθησή του. Ένιωθε ανάξιος ως άτομο και ανεπαρκής ως θεραπευτής. Μετά από ένα εξάμηνο απομόνωσης στο εξοχικό του σπίτι μαζί με τη σύζυγό του, ανάρρωσε από τον νευρικό κλονισμό και επέστρεψε στους πελάτες του. Αυτό που συνειδητοποίησε ήταν ότι είχε βαθιά αισθήματα ανασφάλειας, ενώ πίστευε:
«Κανένας δε θα μπορούσε ποτέ να με αγαπήσει, έστω κι αν σε κάποιους μπορεί να αρέσουν αυτά που κάνω»
Από το 1957 έως και το 1963 δίδαξε στο Πανεπιστήμιο του Wisconsin, όπου δημοσίευσε πολλά άρθρα και βιβλία, μέσα από τα οποία το ευρύ κοινό γνώρισε τη θεωρία του για την προσωπικότητα και την προσωποκεντρική θεραπεία.
Πηγές:
Milton, J. (2002). The Road to Malpsychia: Humanistic Psychology and Our Discontents. Encounter Books.
Schultz, D.P. & Schultz, S.E. (2021). Ψυχολογικές Θεωρίες Προσωπικότητας. Πεδίο.
https://counsellingtutor.com/biography-of-carl-rogers/. Carl Rogers - Person Centred Therapy.
Κουραβάνας Νικόλαος- Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγοι, MSc.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου