«Η Kitty Genovese, μια νεαρή γυναίκα που επέστρεφε στο διαμέρισμά της αργά μια νύχτα του 1964, σκοτώθηκε βίαια σε μια επίθεση που διήρκεσε 45 λεπτά.
Οι New York Times ανέφεραν ότι 38 κάτοικοι είτε είδαν την επίθεση από τα παράθυρα των διαμερισμάτων τους, είτε άκουσαν τις κραυγές της Genovese, και ότι κανείς δεν προσπάθησε να την βοηθήσει ούτε καν καλώντας την αστυνομία. Αν και πλέον γνωρίζουμε ότι οι Times υπερέβαλαν σχετικά με τον αριθμό των αυτοπτών μαρτύρων που δεν έκαναν τίποτα (Cook, 2014﮲ Polonero, 2014), η ιστορία αποτύπωσε τον φόβο του κοινού και, για την εποχή της, διαδόθηκε ευρέως.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι παρευρισκόμενοι παρατηρητές συχνά αποτυγχάνουν να βοηθήσουν σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, και η δολοφονία της Genovese προκάλεσε μεγάλη περισυλλογή σχετικά με το γιατί. Κάποιοι κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η ζωή σε μια μητρόπολη μας απανθρωποποιεί και οδηγεί αναπόφευκτα στην απάθεια, την αδιαφορία για τον ανθρώπινο πόνο και την έλλειψη φροντίδας.
Οι Bibb Latané και John Darley, δύο κοινωνικοί ψυχολόγοι που δίδασκαν σε πανεπιστήμια της Νέας Υόρκης, είχαν μια άλλη θεώρηση. Αντί να επικεντρωθούν στο «τι πήγαινε στραβά με τους Νεοϋρκέζους», οι Latané και Darley σκέφτηκαν ότι θα ήταν πιο ενδιαφέρον και σημαντικό να εξεταστεί η κοινωνική κατάσταση στην οποία βρέθηκαν οι γείτονες της Genovese. Σκέφτηκαν ότι, ίσως, όσο περισσότεροι άνθρωποι γίνονται μάρτυρες μιας έκτακτης ανάγκης, τόσο λιγότερο πιθανό είναι να παρέμβει ένα συγκεκριμένο άτομο. Οι γείτονες της Genovese είναι πιθανόν να υπέθεσαν ότι κάποιος άλλος είχε καλέσει την αστυνομία, ένα φαινόμενο που οι Latané και Darley (1968) αποκάλεσαν διάχυση ευθύνης. Ίσως, οι παρευρισκόμενοι παρατηρητές να ήταν πιο πιθανό να βοηθήσουν, αν ο καθένας/ η καθεμία εξ αυτών είχε σκεφτεί ότι αυτός ή αυτή είναι ο μόνος/ η μόνη μάρτυρας της δολοφονίας» (Aronson et al, 2020:33).
Πηγή:
E. Aronson, T. D. Wilson, S. R. Sommers, 2020, Κοινωνική Ψυχολογία, Τζιόλα, Αθήνα.
Κουραβάνας Νικόλαος- Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγος, MSc.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου