Μια συγκινητική ιστορία…
Λίγα χρόνια πριν, μια μητέρα είχε ένα γιο έξι ετών, ο οποίος έπασχε από καρκίνο σε τελευταίο στάδιο. Η μητέρα ήξερε ότι αυτή ήταν μια ανίατη ασθένεια, αλλά όπως κάθε γονιός, έτσι κι εκείνη ήθελε ο γιος της να πραγματοποιήσει κάποια από τα όνειρά του. Η καρδιά της πονούσε, γιατί ήξερε ότι ο καρκίνος δεν θα επέτρεπε να πραγματοποιήσει τα όνειρά του. Ωστόσο, κάτι μέσα της, της έλεγε ότι θα κατάφερνε ο γιος της έστω κι έτσι να πραγματοποιήσει το μεγαλύτερό του όνειρο. Έπιασε απαλά το χεράκι του γιου της και τον ρώτησε: «Μπόμπσυ, σκέφτηκες ποτέ τι θα ήθελες να γίνεις όταν θα μεγαλώσεις; Ποιο θα ήταν το όνειρό σου;»
«Ναι μαμά», απάντησε εκείνος. «Έχω σκεφτεί τι θα ήθελα να γίνω όταν θα μεγαλώσω… από πάντα ήθελα να γίνω πυροσβέστης».
Η μαμά του, χαμογέλασε με νόημα και του είπε: «Ωραία! Για να δούμε τώρα αν θα μπορέσουμε να κάνουμε το όνειρό σου πραγματικότητα…»
Την ίδια κιόλας μέρα πέρασε από την πυροσβεστική υπηρεσία, βρήκε τον διοικητή και τον ρώτησε αν θα ήταν δυνατό να φέρει τον εξάχρονο γιο της για να τον πάνε με το πυροσβεστικό όχημα μια βόλτα γύρω από το τετράγωνο. Ο διοικητής που την άκουσε είχε πολύ μεγάλη καρδιά και της είπε: «Νομίζω ότι μπορούμε να κάνουμε κάτι πολύ καλύτερο από αυτό! Θα έρθουμε για να πάρουμε τον γιο σας και θα τον κάνουμε επίτιμο πυροσβέστη για μια ολόκληρη μέρα!»
Έτσι κι έγινε. Πήραν τον γιο της από το νοσοκομείο και μάλιστα, ύστερα από συνεννόηση με τη μητέρα του, του είχαν ράψει μια κανονική στολή, του είχαν ετοιμάσει ακόμη κι ένα αληθινό μεταλλικό κράνος σαν το δικό τους, αλλά επίσης και λαστιχένιες μπότες! Τον κράτησαν στο κτίριο της πυροσβεστικής υπηρεσίας κι έφαγαν όλοι μαζί και σε κάθε κλήση για πυρόσβεση τον έπαιρναν μαζί τους και τον άφηναν να κρατάει κι αυτός το τιμόνι και να το στρίβει μαζί με τον οδηγό όποτε χρειαζόταν. Ο Μπόμπσυ πετούσε από την χαρά του. Το όνειρό του είχε γίνει πραγματικότητα! Εκείνη την ημέρα είχε μπει σε όλα τα οχήματα της πυροσβεστικής, ακόμη και σε εκείνο του διοικητή. Ήρθαν μέχρι κι από την τηλεόραση και τον έδειξαν στις ειδήσεις σε ένα τοπικό κανάλι.
Το όνειρό του είχε γίνει πραγματικότητα και η αγάπη που ο Μπόμπσυ έλαβε από τους πυροσβέστες του έδωσαν τόση χαρά που η ζωή του παρατάθηκε για κάποιους μήνες ακόμη από αυτό που είχαν προβλέψει οι γιατροί. Κάποιο βράδυ οι δυνάμεις του άρχισαν να τον εγκαταλείπουν και οι ζωτικές του λειτουργίες άρχισαν να πέφτουν, αλλά διατηρούσε τις αισθήσεις του και είχε ακόμη επαφή με το περιβάλλον. Η προϊσταμένη αδελφή πίστευε ότι κανείς δεν πρέπει να πεθαίνει μόνος και κάλεσε εσπευσμένα τη μητέρα του για να έρθει το συντομότερο δυνατό στο νοσοκομείο. Η μητέρα του τηλεφώνησε στον διοικητή του Πυροσβεστικού Σώματος και τον ρώτησε αν ήταν εύκολο να στείλει έναν από τους πυροσβέστες του ντυμένο με τη στολή και το χρυσαφένιο κράνος στο νοσοκομείο για να μείνει δίπλα στον Μπόμπσυ μέχρι την στιγμή που θα άφηνε την τελευταία του πνοή. Ο διοικητής της Πυροσβεστικής απάντησε στη μητέρα λέγοντάς της: «Μπορούμε να κάνουμε κάτι καλύτερο από αυτό! Σε 10 λεπτά θα είμαστε εκεί. Όμως κάντε μου μια χάρη και ενημερώστε το προσωπικό ότι θα έρθουμε με ένα πυροσβεστικό όχημα, με τις σειρήνες στη διαπασών και τα φώτα ν’ αναβοσβήνουν. Πείτε τους να βγάλουν ανακοίνωση ότι δεν έπιασε φωτιά, αλλά ότι ερχόμαστε για να δούμε ένα από τα καλύτερα μέλη του Πυροσβεστικού Σώματος».
Μετά από 10 λεπτά, πράγματι ένα όχημα της Πυροσβεστικής έφτασε στο νοσοκομείο και ρίχνοντας τη σκάλα με το γάντζο, ανέβηκαν από το ανοιχτό παράθυρο κάποιοι πυροσβέστες στο δωμάτιο του Μπόμπσυ. Ζήτησαν την άδεια από τη μητέρα του και τον αγκάλιασαν λέγοντάς του πόσο τον αγαπούσαν. Ο Μπόμπσυ γύρισε τότε το βλέμμα του στον διοικητή και τον ρώτησε: «είμαι στα αλήθεια πυροσβέστης τώρα;»
«Ναι, είσαι αληθινός πυροσβέστης Μπόμπσυ!», του απάντησε ο διοικητής. Ακούγοντας αυτά τα λόγια ο Μπόμπσυ χαμογέλασε κι έκλεισε τα μάτια, αφήνοντας την τελευταία του πνοή…
Πηγή:
Κουραβάνας Νικόλαος- Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγος, MSc.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου