Το παράδοξο του έρωτα

«Επικίνδυνη δόση επιφυλακτικότητας και αφοσίωσης, απόστασης και λατρείας. Το όνειρο μιας ανθρώπινης που δεν ξεχειλίζει ποτέ: μ’ αρέσεις, σε παίρνω, με κουράζεις, σε παρατάω. Δοκιμάζουμε τους άλλους όπως τα προϊόντα».

Οι ερωτευμένοι μιλούν τη γλώσσα της μοιραίας αφοσίωσης και τη γλώσσα της ελεύθερης διάθεσης του εαυτού τους. Οι ερωτικές σχέσεις βιώνονται σαν μια ευκαιρία αλλά και σαν ένας μηχανισμός που καταπνίγει την ατομικότητά μας. Η σύγχρονη κοινωνία απαιτεί πλήρη έκθεση και πλήρη αυτοσυντήρηση. Διαρκώς βρισκόμαστε ανάμεσα σε δύο αντίθετα άκρα, ανάμεσα στην απόλαυση και τη δυσπιστία. 

Το άτομο έρχεται αντιμέτωπο με το δίλημμα: αν θα προτιμούσε να βρίσκεται σε αρμονία με το θεμέλιο του εαυτού του ή αν θα πρέπει εναγωνίως να αναζητεί την έγκριση του περίγυρου; 

Το σύγχρονο όνειρο είναι να χαιρόμαστε τη συμβίωση χωρίς να χάνουμε τον έλεγχο της ατομικής μας ζωής. 

«Ο έρωτας παραμένει ένα μαγικό χωριό από όπου διώκονται οι γέροι, οι άσχημοι, οι παραμορφωμένοι, οι άποροι. Εξάλλου, η κρίση της ανδρικής ταυτότητας ελάχιστα έθιξε την εξουσία του ‘’πρώτου φύλου’’, ενώ η τυραννία της εμφάνισης και της νιότης είναι ισχυρότερη από ποτέ» (σελ. 47).

«Το να αγαπάμε σημαίνει, είτε το θέλουμε είτε όχι, να βυθιζόμαστε σε έδαφος αρχαίο και μαγικό, σε φόβους παιδιάστικους, σε άμετρες ελπίδες, σε δουλικότητα και σκληρότητα μαζί» (σελ. 48).

Οι μοντέρνοι βρίσκονται σε μια σύγχυση, καθώς «ο έρωτας δεν είναι πάντα αξιαγάπητος και δε συμπίπτει με τη δικαιοσύνη και την ισότητα- είναι ένα πάθος φεουδαρχικό, αντιδημοκρατικό! Παραχωρώντας του την αυτονομία του, ελευθερώσαμε το τζίνι από το μπουκάλι, αλλά το ποτό είναι ταυτόχρονα αρωματικό και πικρό. Τι κερδίσαμε τελικά από αυτή την απελευθέρωση; Το δικαίωμα να είμαστε μαζί» (σελ. 49).

Μιλάμε πολύ για το πώς θα έπρεπε να είναι ο έρωτας και λίγο για το πώς είναι… (σελ. 51).

«Υπάρχει χάσμα ανάμεσα στην πρακτική μας και στη θεωρία μας, ανάμεσα στην υποχρέωση της ευδαιμονίας που διακηρύσσουμε και στη διαπίστωση του τραύματος που βιώνουμε. Το κυρίαρχο στερεότυπο δηλώνει επιτυχία αλλά η πληθώρα των βιβλίων και των 

συνταγών για τη γαμήλια ευτυχία δείχνει ότι δεν είναι ευκολότερη από παλιότερα» (σελ. 51). 

 «Πριν από οποιαδήποτε συγκεκριμένη απογοήτευση, το ερωτευμένο υποκείμενο νιώθει αόρατο. Σ’ έναν κόσμο ελευθερίας πληθαίνουν τα εμπόδια στην επιθυμία, εφόσον αυτή υπόκειται σε αυστηρότατη υποκειμενικότητα» (σελ. 59-60).

    

Μπρύκνερ Πασκάλ. (2018). Το παράδοξο του έρωτα. Αθήνα: Πατάκη.