Φόβος γονέων για ομοφυλοφιλία παιδιού

«Είναι γεγονός ότι πολλές φορές στην παιδική ηλικία και τα αγόρια και τα κορίτσια εκδηλώνουν συμπεριφορές που εκφράζουν δυσφορία για το φύλο του με άλλα λόγια, ένα αγόρι μπορεί να εκδηλώνει επίμονη και επαναλαμβανόμενη δυσφορία και να νιώθει αρνητικά με την ανατομική εικόνα του φύλου του, δηλαδή με αυτό το χαρακτηριστικό στοιχείο που δείχνει ότι είναι αγόρι, καθώς επίσης και για τον τρόπο με τον οποίο ντύνεται, και να ζητάει επίμονα να ντύνεται με ρούχα του αντίθετου φύλου. Σ’ αυτή την περίπτωση βρισκόμαστε ενώπιον μιας διαταραχής που έχει να κάνει με την ταυτότητα του φύλου και που ξεκινάει από την παιδική ηλικία και μπορεί να οργανωθεί περισσότερο στην εφηβική ηλικία ή στην ενήλικη περίοδο της ζωής του» (σελ. 69-70).

«Το καλύτερο είναι να παραδεχτεί και να αποδεχτεί αυτή τη διαταραχή του παιδιού, με άλλα λόγια να σταθεί δίπλα στο παιδί σαν φίλος και σύμμαχος να καταλάβει το πρόβλημα, και είτε να βοηθήσει ώστε το παιδί του μεγαλώνοντας να ακολουθήσει μια ψυχοθεραπευτική διαδικασία, για να μπορέσει να κατανοήσει βαθύτερα τι του συμβαίνει, είτε να ενισχύσει αυτή την αναγκαία ιατρική, φαρμακευτική ή χειρουργική παρέμβαση της διαφοροποίησης» (σελ. 75).

«Οι γονείς πρέπει να γνωρίζουν την αξία που έχουν ως πρότυπα πάνω στη ζωή του παιδιού τους, καταλαβαίνοντας τις σημαντικές πληροφορίες που ο καθένας από τη δική του σκοπιά δίνει, με θετική ενίσχυση ο ένας προς τον άλλο, βοηθώντας το αγόρι να περάσει ομαλά τα στάδια της ψυχοσεξουαλικής του ανάπτυξης και να ταυτιστεί τελικά με το πρότυπο που καθορίζει το φύλο του» (σελ. 77-780).  

Αποσπάσματα από το βιβλίο του Θάνου Ασκητή, "Γονείς και παιδί. Απαντήσεις σε κρίσιμα ερωτήματα", Αθήνα: Λιβάνη, 2006, σελ.67-75.