Χρειάζομαι την επιδοκιμασία των άλλων…;

Να μην εξαρτάσαι από την επιδοκιμασία των άλλων.
Να μην κυνηγάς το χειροκρότημα, αλλά την δική σου
ικανοποίηση από το γεγονός...
Χόρχε Μπουκάι ''Γράμμα στην κόρη μου''

Ζούμε όλη μας τη ζωή περιμένοντας την αποδοχή και την επιδοκιμασία των άλλων. Φθείρουμε τον εαυτό μας, τον κρύβουμε, προσπαθούμε να τον κάνουμε όπως οι άλλοι θέλουν… και κάποια στιγμή συνειδητοποιούμε ότι έχουμε χάσει τον εαυτό μας και τη ζωή μας στην ανάγκη να μας επιδοκιμάσουν, να μας αναγνωρίσουν και να μας αποδεχθούν.

Σίγουρα δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς ανθρώπους, χωρίς την αγάπη και την αποδοχή κάποιων σημαντικών γύρω μας ανθρώπων, αλλά δεν μπορούμε να ζήσουμε και με μια διαρκή ανάγκη αναζήτησης επιδοκιμασίας και αποδοχής. Το πιο σημαντικό είναι να αποδεχθούμε πρώτα εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας και να μπορούμε να είμαστε καλά με ή χωρίς την αποδοχή των άλλων. Η επιδοκιμασία από τους άλλους δεν θα πρέπει να λειτουργεί ως ο μοναδικός σκοπός στη ζωή μας. 

Το χειροκρότημα είναι μια εξωτερική πηγή ικανοποίησης, που είναι παροδική. Δεν μπορούμε διαρκώς να έχουμε κάποιον να μας χειροκροτά για να μπορούμε να νιώσουμε λίγο καλύτερα. Δεν αρκεί το χειροκρότημα των άλλων, θα πρέπει πρώτα εμείς να μάθουμε να χειροκροτούμε τον εαυτό μας, να αναγνωρίζουμε όσα έχουμε, όσα κάνουμε και για όσα αξίζουμε. 

Γιατί τις περισσότερες φορές μας είναι τόσο δύσκολο να επιβραβεύσουμε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας; Γιατί θα πρέπει να μας επιδοκιμάσουν οι άλλοι, μήπως και εμείς πειστούμε τελικά να δούμε αυτά που έχουμε καταφέρει; Έτσι μάθαμε, έτσι είμαστε ή έτσι μας έμαθαν; Ας σκεφτούμε πώς μεγαλώνουμε και πόση έμφαση μαθαίνουμε να δίνουμε από μικρή ηλικία στο τι θα πουν οι άλλοι. Μαθαίνουμε να θεωρούμε τους άλλους πιο σημαντικούς από τον ίδιο μας τον εαυτό. Δεν μετράει τι νιώθουμε, τι πιστεύουμε, τι κάνουμε και πώς είμαστε. Το πιο σημαντικό είναι τι θα πουν οι άλλοι, τι θα  σχολιάσουν και πόσο θα μας αποδεχθούν. Κι αν δεν υπάρχει η επιδοκιμασία και το χειροκρότημα των άλλων νιώθουμε τιποτένιοι και χαμένοι, χωρίς καμία αξία. 

Ας μην ξεχνάμε πως όσο παραμένουμε απασχολημένοι στο να μας αποδεχθούν, να μας επιδοκιμάσουν και να μας χειροκροτήσουν οι άλλοι, χάνουμε στιγμές αλλά και κομμάτια του εαυτού μας. Μπορούμε να ξεκινήσουμε από εμάς, να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε με εμάς και μετά να πάμε στους άλλους. Δομούμε πρώτα τον εαυτό μας και την εικόνα που έχουμε για εμάς και μετά δομούμε τις σχέσεις μας με τους άλλους. Δεν μπορούμε να ζούμε εξαρτημένοι από τους άλλους… Η μόνη πραγματικότητα που έχουμε είναι οι δικές μας σκέψεις και απόψεις, τα βιώματα και οι εμπειρίες μας. Όλα όσα μας αφορούν μπορούμε να τα διαμορφώσουμε και να τα επεξεργαστούμε όπως εμείς θέλουμε…