Καταπιεσμένος θυμός...

Νιώθεις τόσο πολύ θυμό, αλλά δεν μπορείς ή δεν τολμάς να το ομολογήσεις ούτε στον εαυτό σου… θυμός… έντονος θυμός, αλλά χαμένος κάπου μέσα σου, χωρίς να μπορείς να τον εντοπίσεις, χωρίς να του επιτρέπεις να βγει στην επιφάνεια… Θυμός, ανομολόγητος, καταπιεσμένος, θαμμένος… Θυμός… χαμένος μέσα σου, γιατί φοβάσαι ή δεν ξέρεις πώς να βγει, δεν ξέρεις πώς να εκφράσεις αυτά που νιώθεις… και πιστεύεις πως καλύτερα να μείνει έτσι, καλύτερα να του απαγορεύεις να εκδηλωθεί ή ίσως ακόμη καλύτερα να πείσεις τον εαυτό σου ότι δεν υπάρχει καθόλου αυτός ο θυμός… Μήπως να τον ξεχάσεις ή μήπως να τον διαγράψεις; Και να συνεχίσεις χωρίς αυτόν;

Θυμός, υπάρχει όμως… και είναι τόσο έντονος κι ας είναι καταπιεσμένος και βαθιά θαμμένος μέσα σου… Αυτό σου έμαθαν κι αυτό υιοθέτησες κι εσύ, επιβάλλοντας αυστηρά στον εαυτό σου να μείνει μακριά από το θυμό… Όχι, δεν υπάρχει θυμός… Όχι, απαγορεύεται να θυμώνουμε… Δεν πρέπει, δεν είναι σωστό… και τι θα πουν οι άλλοι; Και τι θα γίνει αν μας απορρίψουν λόγω του θυμού που νιώθουμε… Και γιατί να νιώθουμε θυμό; Είναι μια πιο ασφαλής κατάσταση να κρύβουμε το θυμό που νιώθουμε, γιατί ο θυμός είναι επικίνδυνο να εκδηλώνεται… είναι σαν ένα ηφαίστειο που ανοίξεις τον κρατήρα δεν ξέρεις προς τα πού θα κατευθυνθεί η λάβα…

Καταπιεσμένος θυμός που απεγνωσμένα αναζητά μια διέξοδο, που δεν βρίσκει, όμως, ποτέ την έξοδο κινδύνου, γιατί εσύ ο ίδιος την κλείνεις γιατί σκέφτεσαι ότι δεν πρέπει… Καλύτερα να μένει εκεί μέσα και να περιπλανιέται άσκοπα μέχρι να βαρεθεί να υπάρχει… Θα βαρεθεί όμως ποτέ; Θα σταματήσει να υπάρχει; Σκέψου λίγο τα χρόνια που τον κρατάς εκεί κλεισμένο; Τι ακριβώς έχεις καταφέρει και πόσο μπόρεσες να τον κάνεις να καταλαγιάσει ή να εξαφανιστεί; Γιατί, ας μην κοροϊδευόμαστε, άλλο είναι να τον καταπιέζεις και να παριστάνεις ότι δεν υπάρχει και άλλο να μην υπάρχει πραγματικά… Κι εσύ τόσα χρόνια κάνεις το πρώτο… σε τόσο έντονο βαθμό που έχεις πείσει ακόμη και τον εαυτό σου, ότι ίσως και να μην υπάρχει αυτός ο θυμός, ίσως εξαϋλωθεί κάποια στιγμή… ίσως μειωθεί, ίσως εξαφανιστεί… ή μήπως έχει εξαφανιστεί ήδη… γιατί θα πρέπει να μιλάμε για θυμό μετά από τόσα χρόνια; 

Αν όντως υπάρχει ο θυμός θα πρέπει να τον αναγνωρίσουμε, να δούμε τι νιώθουμε, γιατί νιώθουμε έτσι, τι σκεφτόμαστε σχετικά με αυτό τον θυμό και πώς μπορούμε να διαχειριστούμε την κατάσταση. Θα πρέπει να δούμε και πώς όλα αυτά τα χρόνια προσπαθούσαμε να εκφράσουμε –με πιο αποδεκτούς τρόπους- αυτό τον θυμό. Πόσες φορές εκφράζαμε απογοήτευση, άγχος, επιθετικότητα, απομάκρυνση, παραίτηση, κακή διάθεση, προβληματισμούς και ανησυχίες, σε μια προσπάθεια να δείξουμε στους άλλους με μεταμφιεσμένο τρόπο αυτό το θυμό που δεν έπρεπε να εκφράσουμε;

Κι όλος αυτός ο καταπιεσμένος θυμός σου προκαλεί μια κόπωση, είναι τόσο ψυχοφθόρα διαδικασία να προσπαθείς να κρύψεις αυτό που νιώθεις και προσπαθεί να εκδηλωθεί… που νιώθεις μια ψυχική εξάντληση, μια βαθιά θλίψη, μια απογοήτευση… και διαρκώς προσπαθείς να απασχολείς τον εαυτό σου για να μην έχει χρόνο για συναισθήματα, να μην έχει χρόνο να νιώσει αλλά ούτε και να σκεφθεί τι νιώθει… 

Για να μπορέσουμε να διαχειριστούμε αυτό τον καταπιεσμένο θυμό θα πρέπει αρχικά να αποδεχθούμε ότι ο θυμός είναι ένα συναίσθημα που όλοι νιώθουν… που είναι φυσιολογικό να έχουμε νιώσει για κάποιους ανθρώπους ή για κάποιες καταστάσεις, που μπορεί να μην βρήκαμε εκείνη τη στιγμή τρόπο να τον εκφράσουμε και μπορεί να μας ταλαιπωρεί ακόμη και τώρα… που μπορεί να έχει συσσωρευτεί μέσα μας και να περιμένει να κάνουμε κάτι, για να μπορέσουμε να απαλλαγούμε… 

Ας φέρουμε αυτό το θυμό στην επιφάνεια, ας δούμε από πού προέρχεται και πώς μπορούμε να τον αντιμετωπίσουμε τη δεδομένη στιγμή με τις δυνάμεις και την ωριμότητα που διαθέτουμε και ίσως δεν είχαμε τότε που τα ζούσαμε όλα αυτά… ας αξιολογήσουμε τα υπέρ και τα κατά του να κρατάμε μέσα μας όλο αυτό τον θυμό, ας σκεφτούμε πόσο κακό έχουμε ήδη προκαλέσει στον εαυτό μας και ας βρούμε τρόπους να απαλλαγούμε από αυτόν…