Κοντά ή μακριά από τους ανθρώπους;

Τι είναι καλύτερο τελικά; Να παραιτηθείς από τους ανθρώπους και τις σχέσεις και να πείσεις τον εαυτό σου ότι δεν τους έχεις ανάγκη ή να τρέχεις όλο αγωνία κοντά τους και να κάνεις τα πάντα για να μην τους χάσεις; 

Παραίτηση… είναι ένας βολικός τρόπος, γιατί δεν χρειάζεται να εμπλέκεσαι συναισθηματικά, δεν χρειάζεται να εκφράζεις τα συναισθήματά σου, δεν χρειάζεται να δίνεις, και δεν περιμένεις και να πάρεις κάτι… Ζεις μακριά από όλους κι από όλα, με ηρεμία; Με ανακούφιση; Ή με πόνο ψυχής;

Μα που πήγαν όλοι; Γιατί κανείς δεν μένει στη ζωή μου; Γιατί όλοι φεύγουν χωρίς να μπορώ να καταλάβω το γιατί και το πώς; Και τότε αναπτύσσεται μια επιτακτική ανάγκη αναζήτησης ανθρώπων… γεννάται μια έντονη αγωνία και λαχτάρα για επαφή και επικοινωνία… Θέλω να δώσω και θέλω να μου δώσουν… συναισθήματα… Είναι τόσο ωραία τα συναισθήματα… κι αυτή η ανάγκη για ανταλλαγή συναισθημάτων, με οδηγεί σε μια παρόρμηση και τελικά τι δίνω; Και εσείς τι καταλαβαίνετε;

Σας έχω ανάγκη, σας θέλω δίπλα μου, αλλά εσείς δεν μπορείτε να το καταλάβετε, δεν μπορείτε να ακούσετε την ανάγκη μου, δεν με υπολογίζετε… δεν, δεν, δεν… 

Φταίτε; Σας κατηγορώ για αυτό αλλά δεν ξέρω ποιος μου φταίει και γιατί;

Μου φταίνε οι άλλοι ή φταίω εγώ; Μου φταίει ο λάθος τρόπος που βλέπω τα πράγματα ή μου φταίνε όσα έζησα και τι έμαθα μέχρι σήμερα να περιμένω από τους ανθρώπους;

Και άντε και βρω μια απάντηση στο ποιος φταίει, μετά τι μπορώ να κάνω;

Τι να κάνω με τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου; Τι να κάνω με όλα αυτά που γυρίζουν διαρκώς μέσα στο κεφάλι μου;

Φταίω… φταις… φταίτε… Και ίσως όλα αυτά με προκαλούν πολύ θυμό, αλλά δεν ξέρω να θυμώνω ή τουλάχιστον δεν ξέρω πώς να εκφράσω αυτό τον θυμό… Πάντα άγαρμπα το έκανα… και μετά;

Ας τον κρύψω καλύτερα τον θυμό μου για να μην το δει κανείς… γιατί δεν θέλω να σας χάσω…

Ας μη δείξω τον θυμό μου, γιατί τι θα σκεφθούν οι άλλοι για μένα; Τι θα γίνει μετά; Και αν όλοι φύγουν θα μείνω πάλι μέσα στη μοναξιά;

Όχι, δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι αυτό… να ξαναβρεθώ στη μοναξιά.. Δεν θα αντέξω τη μοναξιά… οπότε η λύση είναι μία: να δίνω… να δίνω… να δίνω… και κάποια στιγμή ίσως με λυπηθούν και μου δώσουν, ίσως, καταφέρω να πάρω… και εγώ λίγο συναίσθημα… όμως, θέλω;

Δεν είναι λίγο ζητιανιά να ζητάς συναίσθημα; Όχι, καλύτερα να μη δείξω ποτέ σε κανέναν ότι έχω ανάγκη από συναισθήματα. Σιγά μην ζητήσω να με αγαπούν, σιγά να μην δείξω ότι έχω ανάγκη την αγάπη των άλλων. Αν θέλουν ας το κάνουν… από μόνοι τους. Εξάλλου, τους δείχνω την αγωνία μου ότι δεν θέλω να τους χάσω από κοντά μου. 

Φοβάμαι να μην σας χάσω μ’ ακούτε; Και θα κάνω τα πάντα να μείνετε εδώ αλλά εσείς φεύγετε… ναι, όλοι φεύγετε… και ο φόβος μου επιβεβαιώνεται… και μένω μέσα στο φόβο και στη μοναξιά. Ένας διάχυτος φόβος που απλώνεται μέσα μου και γύρω μου, που φαίνεται σε κάθε έκφραση του προσώπου μου και σε κάθε κίνηση του σώματός μου.

Δεν θέλω να σε χάσω… θα κάνω τα πάντα… θα σου δώσω ότι θέλεις, αρκεί να μείνεις. Δεν πειράζει. Μη μου δίνεις… θα σου δώσω εγώ… θα δώσω εγώ και για τους δυο μας.

Και ίσως έτσι καταφέρω να μην φύγεις… γιατί δεν μπορώ να καταλάβω γιατί όλοι φεύγουν; Αφού δεν ζητάω, δεν διεκδικώ, δεν απαιτώ… αφού υποχωρώ, συμβιβάζομαι, κρύβομαι… είμαι απέναντί σου όπως θέλεις εσύ, όπως προσδοκάς και όπως επιθυμείς…

Κοντά ή μακριά από τους ανθρώπους τελικά καταλήγεις στο ίδιο συναίσθημα: στο φόβο. Αφήνεις το φόβο να σε κατακλύζει και σταματάς να ζεις, γιατί φοβάσαι ακόμη και να νιώσεις, ακόμη και να δείξεις τα συναισθήματά σου… για να μην χάσεις τους άλλους, που τελικά τους χάνεις, γιατί δεν τους δείχνεις τίποτα για σένα… Μόνο ο φόβος απομένει… μόνο ο φόβος μπορεί να σου κρατήσει παρέα… και μόνο όταν θα απαλλαγείς από αυτό το φόβο θα καταφέρεις να δείξεις το αληθινό σου πρόσωπο στους άλλους, κι ας μείνουν για αυτό που είσαι…