Δευτέρα 14 Σεπτεμβρίου 2015

Ντρέπομαι για τους γονείς μου…



”Εμένα μου φαίνεται πως οι γονείς μου γέρασαν και το χουν χάσει”.
”Και μένα μου φαίνεται πως εσύ τους κοιτάς με διαφορετικά μάτια”. 
”Μα τι σημασία έχει αυτό; Αυτό που είναι, είναι όπως λες κι εσύ”.
Μπουκάι


Ντρέπομαι για τους γονείς μου… ή τα παιδιά μου ντρέπονται για μένα…

Ας το δούμε και από τις δύο πλευρές: πώς νιώθει ένα παιδί που ντρέπεται για τους γονείς του και πώς νιώθει ένας γονιός που καταλαβαίνει ότι το παιδί του ντρέπεται για αυτόν; 

«Υπήρχαν φορές που ντρεπόμουν για αυτή. Δεν ήταν όσο μορφωμένη μου άξιζε, όσο νέα έπρεπε, όσο όμορφη ήθελα. Δεν ξέρω εάν το καταλάβαινε».

«Η κόρη μου δεν μου προτείνει ποτέ να βγούμε μια βόλτα έξω. Πολλές φορές της το έχω ζητήσει και πάντα βρίσκει μια δικαιολογία. Πιστεύω ότι ντρέπεται για μένα».
«Δεν θέλω να εμφανίζομαι πουθενά με τους γονείς μου. Εντάξει, έχουν άλλη ηλικία, άλλες νοοτροπίες και απόψεις, δεν θέλω να με κάνουν ρεζίλι».

Στον κύκλο μας μπορεί να έτυχε να ακούσουμε τα παραπάνω λόγια σε κάποιες κρίσεις ειλικρίνειας ή σε στιγμές με εξομολογητική διάθεση. Και από τις δύο μεριές, η σκέψη αυτή σαν βίωμα ή σαν κατάσταση προκαλεί ενοχές. 

Μεγαλώνοντας, από την εφηβεία ή και πιο νωρίς αρχίζουμε να ασκούμε κριτική στους γονείς, να τους αμφισβητήσουμε και να θέλουμε να τους αλλάξουμε. Ως παιδιά, έχουμε ζηλέψει τους γονείς άλλων παιδιών ή έχουμε σκεφτεί «μακάρι, να είχα κι εγώ τέτοιους γονείς». Όμως, κι ως ενήλικες πλέον στο ρόλο του παιδιού μπορεί να νιώθουμε διάφορα αρνητικά συναισθήματα ντροπής και απαξίωσης για τους γονείς μας. Όσο ασχολούμαστε με το θέμα αυτό και το φέρνουμε στο μυαλό μας στόχος είναι να το επιλύσουμε και όχι να δημιουργηθούν τύψεις και ενοχές, που δεν θα μας βοηθήσουν σε κάτι. Απλά, είναι σημαντικό να καταφέρουμε να αποδεχθούμε τους γονείς μας, γιατί είναι σαν εν μέρει να μην αποδεχόμαστε τον ίδιο μας τον εαυτό. Και θα πρέπει να σκεφθούμε πώς η συμπεριφορά μας απέναντι στους γονείς μας θα πρέπει να είναι τέτοια, που δεν θα μας κάνει να μετανιώσουμε αργότερα… γιατί οι γονείς μας δεν θα είναι για πάντα στη ζωή μας και γενικότερα στη ζωή.

Παιδιά που ντρέπονται για τους γονείς τους είναι συνήθως παιδιά που έχουν μια αρκετά επικριτική στάση απέναντι στους γονείς τους, στις επιλογές των παιδιών τους, θεωρώντας ότι αυτοί ευθύνονται για τις συνθήκες της ζωής τους. Σε κάποιες περιπτώσεις, τα παιδιά που ντρέπονται για τους γονείς τους κατά βάθος φοβούνται να μην γίνουν σαν αυτούς, ή θεωρούν ότι οι γονείς είναι δική τους αντανάκλαση. Θα πρέπει να διαχωρίσουμε στο μυαλό μας τη δική μας υπόσταση και ύπαρξη από εκείνη των γονιών μας, ενώ ταυτόχρονα θα πρέπει να αναγνωρίσουμε το σημαντικό ρόλο αυτής της σχέσης. Για να το κάνουμε αυτό δεν χρειάζεται να κόψουμε τους συναισθηματικούς δεσμούς, αλλά να μην συνδέουμε τις δικές μας συμπεριφορές και τη δική μας ταυτότητα με τις συμπεριφορές και την ταυτότητα των γονιών μας. 


Επίσης, θα πρέπει να σκεφτούμε ότι ο κάθε άνθρωπος συμπεριφέρεται, μιλά και παρουσιάζει τον εαυτό του, ζει και σκέφτεται με διαφορετικό τρόπο. Όλοι είμαστε διαφορετικοί, οπότε είναι λογικό και αναμενόμενο και οι γονείς μας να είναι διαφορετικοί από εμάς, να μην ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις και τις προσδοκίες μας και να μην πληρούν τις προϋποθέσεις που εμείς βάζουμε. Όμως, χρειάζεται να σεβαστούμε αυτή τη διαφορά, να τους δεχτούμε όπως είναι και να τους αποδεχτούμε. Όσο εστιάζουμε στα αρνητικά και είμαστε σε μια διαρκή κατάσταση κριτικής προς τους γονείς μας, τόσο δεν μπορούμε να δούμε κανένα από τα θετικά που έχουν και από τα οφέλη που μας έχουν προσφέρει. Ας σκεφτούμε πως μπορεί η νοοτροπία και ο τρόπος ζωής τους, οι απόψεις και ο τρόπος σκέψης τους να απέχουν πολύ από το δικό μας, όμως, γίναμε αυτό που είμαστε σήμερα μέσα από αυτούς και χάρη σε αυτούς. 

Θα πρέπει να προβληματιστούμε λίγο για το πώς μπορεί να νιώθει ο γονιός μας όταν τον απορρίπτουμε, όταν καταλαβαίνει ότι ντρεπόμαστε για αυτόν και δεν θέλουμε να βγούμε μαζί του ούτε για μια βόλτα, όταν δεν του αφιερώνουμε χρόνο, όταν δεν τον ακούμε και δεν του δίνουμε σημασία. Μπορεί να είναι δύσκολο να καταλάβουμε τους γονείς μας, αλλά θα πρέπει να αναζητήσουμε τα αίτια των προβλημάτων τους, καθώς μόνο μέσα από την κατανόηση αυτών θα μπορέσουμε να τους δούμε με μια πιο συμπονετική ματιά, που θα βοηθήσει τη μεταξύ μας σχέση, αλλά και το πώς νιώθουμε εμείς οι ίδιοι.



Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγος- Κοινωνιολόγος, MSc.

7 σχόλια:

  1. Γεια σας,
    Βρηκα το αρθρο σας πολυ ενδιαφερον συγχαρητηρια..
    Θα ηθελα ομως να βαλω μια παρενθεση, σαν μανα ενος γιου, και
    μεσης ηλικιας. Νομιζω οτι κι εμεις σαν γονεις πρεπει να προσπαθουμε
    να βελτιωνομαστε και να παρακολουθουμε τις αλλαγες της εποχης.Να
    φροντιζουμε οσο γινεται την εμφανιση μας, μα κυριως το μυαλο μας.
    Ζηταμε παντα απ τα παιδια να καταλαβουν, να μας καταλαβουν, δεν
    ειναι ομως ευκολο γιατι απ τα παιδια λειπουν τα χρονια που εχουμε
    διαφορα, αυτα που εχουν δωσει σε μας εμπειρια και που λειπει απ αυτα.
    Ειναι πιο ευκολο να κατεβουμε εμεις στην ηλικια τους, γιατι περασαμε απ
    αυτην, να θυμηθουμε πως ηταν και με αυτο τον τροπο να τους δειξουμε
    οτι εχουμε κοινα σημεια, οτι μπορουν να περασουν ομορφα και με τους
    γονεις τους.
    Ειναι προσωπικη η εμπειρια μου, γινομαι παιδι απ οταν ηταν μικρος ο
    γιος μου και σημερα πια μπορω να σας πω οτι ευχομαι σε καθε μανα να
    να εχει μια τετοια σχεση με το παιδι της.!
    Ευχαριστω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεια σας. Σας ευχαριστώ! Είναι πολύ σημαντικά αυτά που αναφέρετε και μακάρι να γινόταν από όλους τους γονείς. Πρόκειται για μια αμφίδρομη σχέση που χρειάζεται προσπάθεια και από τις δύο πλευρές, ώστε να εξελίσσεται και να γίνεται όλο και πιο βαθιά. Πιστεύω πως αν όλοι οι γονείς σκέφτονταν με αυτό τον τρόπο θα ήταν πολύ πιο όμορφες οι σχέσεις αυτές. Αυτό που αναφέρετε "γίνομαι παιδί από όταν ήταν μικρός ο γιος μου" είναι η προσπάθεια να μπούμε στη θέση του άλλου και όσο γίνεται να δούμε με τα δικά του μάτια, το οποίο είναι απαραίτητο στοιχείο σε όλες τις σχέσεις μας.
      Σας ευχαριστώ για την όμορφη και χρήσιμη απάντησή σας.

      Διαγραφή
  2. Copy-paste για κάθε ενδεχόμενο και απλά ένα μεγάλο σχόλιο:

    Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά ορισμένων εγκληματικών ανθρώπων που θέλουν να λέγονται ''γονείς'' και οι οποίοι με την παρανοϊκή ''φυσιολογική και δεδομένη'' γι'αυτούς συμπεριφορά τους, με το που μπαίνουν σε ένα σπίτι, πάνε στα κουτουρού χωρίς κανένα ίχνος επίγνωσης και ωθούν τα παιδιά στην τρέλα ή και στην αυτοκτονία...

    Και δε χρειάζεται να έχεις ένα ψυχολογικό πρόβλημα για να χτυπήσεις τους γονείς σου... Όταν υπάρχει άδικο, πραγματικό άδικο, δεν μπορείς να βρεις το δίκιο σου και φτάνεις στα όρια σου, κοιτάς πρώτα τον εαυτό σου και πρέπει να δέρνεις ακόμα και την ίδια σου τη μάνα!! Πολύ φτιάχνομαι να βλέπω άτομα να σαπίζουν τέτοια γεροντο-εκτρώματα στο ξύλο και το γουστάρω πολύ!! Σιγά τη σεβάσμια ''μανούλα'' στο ελλαδιστάν!! Σας έχει καβαλήσει όλους σας η μαμάκα σας?? Σας έχει κάνει κι εσάς μαμόθρευτα η μαμάκα σας και κρέμεσαι ακόμα από το pampers της?? Τόσο άχρηστοι γίνατε?? Ρητορικά όλα τα ερωτήματα!! Αλλά έλα πείτε το κι εσείς, δεν είναι ντροπή να το γράφετε... Η ντροπή και το γέλιο θα έρθει μετά και αφού το γράψετε!! ;-)

    Μπορεί ένας που είχε περάσει αρκετά βιώματα πιο πριν, να του μείνανε όλα απωθημένα και να τα βγάλει όλα μαζεμένα, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα!! Να ξέρετε ότι οι κλειστοί και ανεκδήλωτοι είναι και οι πιο επικίνδυνοι, γιατί τα κρατάνε όλα μέσα τους, κάνουν πάντα πέρα και έρχεται δυστυχώς για κάποιους ''γονείς'' αυτή η ''κακή'' ώρα που κλάνουν μέντες!! Ακούμε συνήθως για ξύλο γονιών σε παιδιά, ενώ δεν ακούμε σχεδόν καθόλου για ξύλο παιδιών σε προκλητικούς, προσβλητικούς, ηλίθιους και εγκεφαλικά ανάπηρους γονείς!!

    Όταν ένας γονιός προκαλεί το παιδί, θα πρέπει να υποστεί τις συνέπειες από αυτό, αναλόγως την ηλικία, είτε με φωνές, βρισιές, και, όσο και να σας πονάει, αν είναι σε θέση, είτε ακόμα και με ξύλο στους γονείς... Τα παιδιά δε θέλουν συμβουλές, αλλά παραδείγματα!! Όλοι οι γονείς στο ελλαδιστάν άλλα λένε και άλλα κάνουν... Ο κάθε ανάπηρος γονιός θέλει το ''καλό'' του παιδιού και το κάνει τελικά ανάπηρο... Βλέπετε, στο σάπιο κεφάλι του ο καθένας μπορεί να θεωρεί μόνο τα δικά του σίγουρα πολλά και διάφορα ως ''καλά'', αλλά τελικά να είναι μάπα το καρπούζι... Λογικό είναι λοιπόν το παιδί με αυτή την πλύση εγκεφάλου να βρίσκεται σε αδιέξοδο και να αντιδρά ακόμα και βίαια... Οι γονείς δεν ξέρουν ποτέ τα πάντα... Σε καμία χώρα... Και πόσο μάλλον στο μπουρδελλαδιστάν, όπου ενώ γενικά αυτά τα εκτρώματα δεν ξέρουν σε τίποτα πού τους πάνε τα τέσσερα, λένε μαζί με τις διάφορες ασυναρτησίες τους ότι τα κάνουν αυτά γιατί θέλουν λέει το ''καλό'' και την ''ευτυχία'' τους!! Σκαμπίλια θέλουν!! Κλωτσομουνίδια!! Το ''καλό'' και η ''ευτυχία'' δυστυχώς είναι μόνο το ''καλό και η ''ευτυχία'' για αυτά τα ανάπηρα κόπρανα!! Πλύση εγκεφάλου και στα παιδιά!! Σε αυτή την παράνοια, θέλει πολύ ο άλλος να πάρει ανάποδες?? Επιβάλλεται να πάρει και να τους σαπίσει στο ξύλο...

    Τέτοιοι γονείς θα πρέπει να θεωρούνται και αντίπαλοι και εχθροί!! Άμα δε θεωρηθούν τίποτα από αυτά και δεν απεξαρτηθούν εντελώς τα παιδιά από αυτό το παρανοϊκό κωλοχανείο, είναι καταδικασμένα να αποτύχουν και να καταστραφούν στα πάντα... Δεν υπάρχει καμία παιδεία... Ποτέ δεν υπήρχε... Αναγκαστικά τα παιδιά, έτσι όπως ζουν, θα καταφύγουν στη βία... Και αυτό συμβαίνει παντού... Είναι αναγκαιότητα να κλωτσάς και να χτυπάς τους γονείς σου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Όλος ο ανθρώπινος πληθυσμός της γης γεννήθηκε από 2 ανθρώπους από τους οποίους εξαρτάται στα πρώτα χρόνια της ζωής του, αυτό όμως δε σημαίνει ότι θα είναι το πειραματόζωο, η πλαστελίνη, το πιόνι και το ζωάκι της παρέας, ο καθρέφτης, το παπαγαλάκι και το κουταβάκι, χωρίς αντιρρήσεις... Το γνωστό πια γενικευμένο κλισέ ότι προστατεύουν το παιδί από τις άγνωστες γι'αυτό κακοτοπιές & τους κινδύνους, λόγω εμπειρίας ζωής, είναι λίγο κλασικό & επιφανειακό έως μεγάλη & επικίνδυνη παγίδα... Μεσολαβούν πολλά!!! Πολλοί από δαύτους μπορεί να φαντάζονται και να πλάθουν μέσα στο κεφάλι τους πολλά και διάφορα ως ''καλά'', ως ''ευτυχία, ως ''κακά'' και ως ''κινδύνους'' π.χ. Να χώνονται και να αγκυλώνονται στη ζωή δυο νέων & ευτυχισμένων ανθρώπων χωρίς λόγο, να προσπαθούν να πείσουν έναν ενήλικο άνθρωπο (και σε πολλές περιπτώσεις πολύ παραπάνω των 18 χρονών μέχρι μεσήλικες που κοντεύουν πάνω κάτω 60 και η γρια 85) να μη φύγει ποτέ από το σπίτι, να λένε σε ένα ανήλικο παιδί να μην πάει ούτε μία φορά εκδρομή στο εξωτερικό ή 3ήμερη με το σχολείο μήπως πάθει τίποτα... Και για να πείσουν το παιδί, του πετάνε το γνωστό ετοιματζίδικο κλισέ περί εμπειρίας όταν στριμώχνουν τα πράγματα για αυτούς και δεν έχουν τι να πούνε λόγω βλακείας, αγραμματοσύνης (για όλα) και ηθελημένης ή όχι άγνοιας (π.χ. είμαι μεγαλύτερος, κάτι ξέρω), ακόμα και με ψυχολογικό πόλεμο (π.χ άμα πας/φύγεις/κάνεις/δείξεις εγώ θα πεθάνω) και ο άλλος είναι έτοιμος να τα σπάσει όλα εκεί μέσα... Η εμπειρία είναι κάτι το προσωπικό και το σχετικό... Όχι το απόλυτο... Άλλο εμπειρία, άλλο εξυπνάδα, άλλο ευφυΐα, άλλο αληθινή φιλοσοφία ζωής... Τίποτα από όλα αυτά δεν είναι ίσο μεταξύ τους...

    Όταν ένας δέχεται βία, ό,τι βία και να είναι αυτή, απαντά ΜΟΝΟ με βία...

    Μπορεί κυρίως μόνο στο ελλαδιστάν να έχει θεοποιηθεί αυτό το σχιζοφρενικό καρκίνωμα που διαλύει τα παιδιά, αλλά η οικογένεια δεν είναι ούτε ιερή, ούτε οι γονείς είναι ''οι καλοί που το θέλουν το καλό των παιδιών''...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ειλικρινα στεναχωρηθηκα διαβαζοντας τα
      σχολια σου, οχι γι αυτα που γραφεις, αλλα
      γιατι δεν μπορω να πω οτι εχεις αδικο.
      Ναι..υπαρχουν κι αυτοι γονεις και συμφωνω
      μαζι σου οτι η ιδιοτητα του γονεα δεν
      δικαιολογει τις πραξεις και τις συμπεριφορες
      του.
      Δυστυχως πολλοι -αν οχι οι περισσοτεροι- κανουν
      παιδια ειτε για επιβεβαιωση,ειτε σαν "επενδυση"
      για τα γεραματα,ειτε για να σωσουν εναν
      αποτυχημενο γαμο,ειτε και για πολλα ακομη "ειτε".
      Το παιδι οταν γεννιεται ειναι ενα αγραφο βιβλιο
      με μια ξεχωριστη ομως και μοναδικη προσωπικοτητα.
      Οτι γραψει ο γονιος πανω σ αυτο το βιβλιο,αν
      δεν λαβει υπ οψιν του την μοναδικοτητα του,αυτο
      θα διαβασει.
      Πρεπει ακομη να καταλαβουμε οτι τα παιδια δεν
      ειναι κτηματα των γονιων τους,αλλα ελευθερες
      και ανεξαρτητες προσωπικοτητες, οπως και οτι
      οι γονεις δεν ειναι αλαθητοι,ουτε οι εμπειριες
      τους τους κανουν παντογνωστες.Εκτιμω πως τοτε
      οποιος αποφασιζει να κανει παιδια θα τα
      μεγαλωνει με εναν υγιη τροπο.

      Διαγραφή