Διαβάζοντας το βιβλίο: «Εγώ κι εσύ… και οι άλλοι»

11 Έλληνες ψυχοθεραπευτές ξετυλίγουν το κουβάρι των οικογενειακών σχέσεων

 

«Στο βιβλίο αυτό περιέχονται 11 συζητήσεις με ψυχολόγους, ψυχιάτρους και ψυχοθεραπευτές πάνω σε ζητήματα που αφορούν στο ζευγάρι και την οικογένεια.

Έρχονται στιγμές που όλοι διερωτόμαστε, κάποτε μάλιστα με αγωνία, τι σκοπό έχει τελικά η οικογένεια σήμερα; Γιατί διάλεξα αυτόν τον άνθρωπο; Πώς μπορεί να διαρκέσει η σχέση μας; Οι απαντήσεις που δίνουμε, στην πράξη, καθορίζουν την ποιότητα των σχέσεων και την ισορροπία μέσα στην οικογένειά μας. Παρόμοια ζητήματα όπως, αν ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα, πόσο κρίσιμα είναι τα πρώτα χρόνια της ζωής μας, ή τι σημαίνει να είμαι μητέρα ή πατέρας, είναι ζωτικής σημασίας για το μέλλον των παιδιών μας και για την ψυχική τους συγκρότηση.

Για να απαντηθούν παρόμοια ερωτήματα, έρχεται αρωγός το βιβλίο αυτό. Μιλάνε ειδικοί χωρίς να χρησιμοποιούν ειδική ορολογία, αναπτύσσοντας τις απόψεις τους με τρόπο σαφή και κατανοητό. Αυτό που το διαφοροποιεί από την πληθώρα ανάλογων βιβλίων που κυκλοφορούν είναι ότι: Περιέχει συμπυκνωμένα τα νεώτερα επιστημονικά δεδομένα της ψυχολογίας και της ψυχιατρικής για την οικογένεια, δοσμένα με γλαφυρό τρόπο μέσα από την κλινική εμπειρία κάποιων από τους πλέον γνωστούς και καταξιωμένους ψυχοθεραπευτές στην Ελλάδα σήμερα» (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου).

«Βασικός κανόνας στην επικοινωνία είναι η δυνατότητα να μάθει κανείς να ακούει. Οι άνθρωποι σήμερα θέλουν να μιλούν, αλλά δεν θέλουν να ακούν. Δυσκολεύονται να ακούσουν. Εκείνος που ακούει, να το πούμε πιο σωστά, εκείνος που αφουγκράζεται, ενεργοποιεί μια διαδικασία που επιτρέπει στον άλλον να τον επηρεάσει. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχει άποψη.

Ένας άνθρωπος χωρίς άποψη δεν μπορεί να επικοινωνεί και να ακούει τον άλλον! Να έχει άποψη, αλλά να επιτρέπει η άποψή του να διευρύνεται. […]

Σημαντικό στοιχείο της επικοινωνίας αποτελεί και ο τρόπος έκφρασης των αρνητικών συναισθημάτων. Οι άνθρωποι νομίζουν ότι, αν θα μπορέσουν να εκφράσουν τα αρνητικά συναισθήματα που έχουν νιώσει, φεύγει ένα βάρος και όλα τελειώνουν εκεί. Αυτό είναι μεγάλη παγίδα, με την έξης έννοια: Αν κάποιος εκφράσει αρνητικά συναισθήματα, πρέπει να είναι διατεθειμένος να ακούσει πως νιώθει και ο άλλος. Πρέπει να είναι ανοιχτός και να ακούσει και να επεξεργαστεί την διαφορετική του άποψη. Αξίζει επίσης να αναρωτηθεί μήπως και ο ίδιος συνέβαλε στη δύσκολη κατάσταση. Η λειτουργική επικοινωνία επιτρέπει την εποικοδομητική διαφωνία με δυνατότητες επεξεργασίας και ανοίγματος. Όταν εκφράζω το δύσκολο, είμαι και διατεθειμένος να σε ακούσω στο δύσκολο και αντέχουμε να προχωρήσουμε περαιτέρω…» (σελ. 110-111).

«Είναι τόσο ωραίο σε ένα ζευγάρι, καθώς περνούν τα χρόνια, να έχει τρόπους που να προστατεύει το λεπτό λουλούδι της σχέσης! Είναι πολύ σημαντικό ενώ επιτρέπεται ο θυμός, να μην καταργείται η τρυφερότητα. Ενώ εκφράζεται η δυσκολία, να μην προσβάλλεται η αγάπη. Αξίζει να το θυμόμαστε στις ματαιώσεις που πολλές φορές νιώθουμε, στην έκφραση της ερωτικής επιθυμίας που ενδέχεται και να μην ικανοποιηθεί, στις παρεξηγήσεις, για να μην έρθει η κούραση, η φθορά, η απογοήτευση, για να κρατιέται ζωντανή η επιθυμία. Πώς θα μάθει το ζευγάρι μέσα στην πορεία των χρόνων, καθώς ο ένας γνωρίζει τον άλλον, να διατηρεί την προσωπική του γοητεία και να προστατεύει την αγάπη; Νομίζω ότι είναι μεγάλη υπόθεση» (σελ. 112).  

 

Πηγή:

Ο Κίσσας συνομιλεί με τους Ανδρουτσοπούλου, κ.α. (2011). Εγώ κι εσύ… και οι άλλοι. Εκδόσεις Αρμός.

 

Κουραβάνας Νικόλαος & Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγοι, MSc.