Σαν νεράκι που κύλησε πέρασε ο καιρός...

Πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός! Πότε ήσουν μικρό παιδί που έπαιζε κι έτρεχε ακούραστο σχεδόν όλη μέρα; Πλέον μεγάλωσες και αυτό που συνειδητοποιείς είναι ότι έχεις κουραστεί. Έχεις κουραστεί από τους ανθρώπους, από τα λόγια τους, τις συμπεριφορές τους, την αέναη επανάληψη της κακίας τους. Τόσο ίδιοι οι άνθρωποι και τόσο μονότονοι. Θες να τους προσπεράσεις κι εν μέρει τα καταφέρνεις να τους αγνοείς κάπως. Μα όσο κι αν τους αγνοείς, συνειδητοποιείς ότι εσύ άλλαξες, μεγάλωσες, ωρίμασες, μα αυτοί παρέμειναν ίδιοι κι απαράλλαχτοι. Επιφανειακοί, δήθεν, υποκριτές, φαύλοι, άρπαγες, οπορτουνιστές, αμοραλιστές και διπρόσωποι. Κι αν κάπου κάπου συναντήσεις στο διάβα σου και κανέναν σωστό, εκπλήσσεσαι τόσο που δυσπιστείς. Λες μέσα σου, δεν μπορεί, κι αυτός σαν τους άλλους θα είναι και κρατιέσαι σε απόσταση…

Θες να συνεχίσεις τον αγώνα σου και ξέρεις πως δε θα τα καταφέρεις να παραμείνεις απερίσπαστος. Το παλεύεις όμως και η αδικία σε έχει σκληρύνει, σε έχει μεταμορφώσει σε τέτοιο βαθμό που για κάποιους που σε ξέρουνε χρόνια, είσαι πια αγνώριστος. Η ελπίδα είναι η μόνη δύναμη που σε ωθεί προς τα μπρος. Θες να πορεύεσαι προς τα εμπρός, γιατί όσες φορές έστρεψες το βλέμμα σου πίσω, δεν μπόρεσες να αλλάξεις τίποτα από όσα αδυσώπητα έχουν συμβεί. Δυστυχώς δεν μπόρεσες και να δεις με διαφορετική ματιά και τίποτα από όλα εκείνα που σε πλήγωσαν, που σε έκαναν να απορείς για τον βαθμό εκμετάλλευσης του ανθρώπου προς άνθρωπο. 

Απ’ ότι φαίνεται ο κόσμος είναι ρευστός, αλλά κάποιοι άνθρωποι απαράλλαχτοι. Ίσως, η μόνη αλλαγή σε αυτούς τους ανθρώπους να είναι κάποιες ρυτίδες και κάποιες τούφες από λευκές τρίχες που μαρτυρούν ότι τα χρόνια πέρασαν …

Μην πτοείσαι και μην το βάζεις κάτω. Δεν ζεις γι’ αυτούς. Ζεις για εσένα και για εκείνους που μπορούν να σε αφουγκραστούν, να σε νιώσουν, να σε καταλάβουν. Μη δίνεις σημασία στα πικρόχολα λόγια τους που στάζουν δηλητήριο και τοξικότητα. Προσπέρασέ τους κι άφησέ τους να «γαβγίζουν» όπως κάνουν τα σκυλιά που δειλιάζουν.   

Ο ψυχίατρος Άντλερ στο βιβλίο του με τίτλο: «Η γνώση της ζωής», αναφέρει τα εξής παρακάτω:

«Καθημερινά συναντάμε ανθρώπους που δηλώνουν: “Εγώ αυτό θα το έκανα έτσι”, “Εγώ θα την δεχόμουν αυτή τη δουλειά”, “Θα του έδειχνα εγώ αυτουνού… αλλά…!” Όλες αυτές οι δηλώσεις του τύπου “Ναι… αλλά…” είναι σημάδια που μαρτυρούν ένα ισχυρό αίσθημα κατωτερότητας· αν ξέρουμε να ερμηνέψουμε αυτά τα σημάδια με παρόμοιο τρόπο, θα δούμε ορισμένες καταστάσεις, όπως, ας πούμε, την αμφιβολία, με άλλο μάτι. Γιατί τότε θα καταλάβουμε ότι ένας άνθρωπος, που βασανίζεται από αμφιβολίες, συνήθως κολλάει στις αμφιβολίες και δεν πετυχαίνει τίποτα. “ Όταν αντίθετα, ένας άνθρωπος δηλώνει: “Δεν θέλω”, τότε με κάποια σιγουριά θα ενεργήσει και ανάλογα».

Λοιπόν, εσύ; Επιτρέπεις στους άλλους να σε φορτώνουν με αμφιβολίες και δεύτερες σκέψεις για όλα εκείνα που ποθεί η καρδιά σου; Οι άλλοι είναι άλλοι, κι εσύ είσαι εσύ. Θυμήσου: δεν ζεις για τους άλλους, ζεις για εσένα και η ζωή σου είναι μοναδική κι ανεπανάληπτη.

 

Πηγή:

Α. Άντλερ, 2023, Η γνώση της ζωής, Εκδόσεις: Νίκας, Αθήνα.

 

Κουραβάνας Νικόλαος & Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγοι, MSc.