Διαβάζοντας… «Το παραμύθι της πεταλούδας»

Του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν

 

Ξεφυλλίζοντας κάποια παραμύθια της παιδικής σου ηλικίας, που τα έχεις φυλάξει από τότε… ταξιδεύεις με γρήγορους ρυθμούς στο παρελθόν και στο πόσο μαγικό σου φαινόταν τότε αυτό το παραμύθι… Και δεν είναι μόνο το περιεχόμενο του παραμυθιού… ακόμη και το εξώφυλλο είναι συνδεδεμένο με πολλά συναισθήματα νοσταλγίας. Οι εικόνες του παραμυθιού μπορούν να σε οδηγήσουν γρήγορα στο παρελθόν, τότε… που όλα ήταν τόσο διαφορετικά ή τουλάχιστον τα έβλεπες τόσο διαφορετικά…

Μια αρσενική πεταλούδα που ζούσε ολομόναχη έψαχνε να βρει μια αρραβωνιαστικιά ώστε να σταματήσει να βιώνει μοναξιά. Αποφάσισε να γίνει ταίρι με ένα από τα αγριολούλουδα του μεγάλου λιβαδιού. Δεν μπορούσε όμως να αποφασίσει γιατί τα λουλούδια στο λιβάδι ήταν πολλά και όμορφα… για αυτό ρώτησε την μαργαρίτα, την οποία αποκάλεσε κυρία- μαργαρίτα και αυτή του θύμωσε γιατί ήταν ακόμη ανύπαντρη. Έπειτα, η αρσενική πεταλούδα αποφάσισε να επιλέξει μόνη της ένα αγριολούλουδο, κι έτσι πήγε στις ανεμώνες, στις βιολέτες, στα λουλούδια της μηλιάς, αλλά σε κάθε λουλούδι έβρισκε και ένα λόγο να το απορρίψει…

Σε αυτή την αναζήτηση, η πεταλούδα δεν κατάλαβε πως πέρασε η άνοιξη και το καλοκαίρι και έφτασε το φθινόπωρο, με αποτέλεσμα τα αγριολούλουδα να έχουν μαραθεί και τα φρούτα να έχουν ωριμάσει. Πλέον, οι επιλογές είχαν λιγοστέψει και η αρσενική πεταλούδα άρχισε να ψάχνει ανάμεσα στα φθινοπωρινά αγριολούλουδα, αλλά δεν της άρεσε το άρωμα κανενός. Τότε θυμήθηκε πως υπάρχουν και φυτά χωρίς λουλούδια, που μυρίζουν όμορφα και έτσι επέλεξε την αγριομέντα.

Και το παραμύθι τελειώνει ως εξής:

«Τώρα πια, εμείς γεράσαμε, ξανάπε η αγριομέντα. Αν μου το ‘λεγες την άνοιξη θα μπορούσαμε να αρραβωνιαστούμε.

Η αρσενική πεταλούδα έφυγε καταλυπημένη.

Την είδαν δύο αδερφάκια, ένα κορίτσι και ένα αγοράκι, κι είπαν:

Α, τι όμορφη πεταλούδα και την καρφίτσωσαν με μια μεγάλη καρφίτσα, για να τη φυλάξουν μαζί με τα άλλα παιχνίδια τους».

Στο παραμύθι αυτό ο Άντερσεν προσωποποιεί τα λουλούδια και την πεταλούδα, η οποία αναζητά το ταίρι της. Πρόκειται για ένα αταίριαστο ζευγάρι, που δίνει έμφαση στη συντροφική παρέα, σε ένα μοίρασμα της ζωής.

Ο Άντερσεν κάνει αναφορά στη βίαιη συμπεριφορά των ανθρώπων απέναντι στα λουλούδια, καθώς οι εραστές μαδούν τα πέταλα της μαργαρίτας αναζητώντας μια απάντηση για την αγάπη που βιώνουν ή όχι. Ο χρόνος παίζει καθοριστικό ρόλο στην αναζήτηση του κατάλληλου συντρόφου και το πέρασμα της ηλικίας λειτουργεί αγχωτικά, γιατί τα γηρατειά είναι άμεσα συνδεδεμένα με τη μοναξιά και στο επίκεντρο αυτού του παραμυθιού είναι η προσπάθεια της πεταλούδας να απαλλαγεί από τη μοναξιά.

Ο Άντερσεν έχει γράψει ένα πλήθος παραμυθιών, στα οποία οι βασικοί του ήρωες είναι φτωχοί και αδικημένοι, με ασυνήθιστα ψυχικά χαρίσματα, με ευγένεια και μεγαλείο ψυχής. Από τα πιο γνωστά παραμύθια του είναι «Τα καινούργια ρούχα του αυτοκράτορα», «Το ασχημόπαπο», «Το κοριτσάκι με τα σπίρτα» και «Ο μολυβένιος στρατιώτης».

 

Πηγή:

Άντερσεν. Το παραμύθι της πεταλούδας.

 

Κουραβάνας Νικόλαος & Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγοι, MSc.