Διαβάζοντας το βιβλίο… «…και μετά τα πενήντα τι;»

Μαρτυρίες γυναικών για τη μέση ηλικία

 

«Στα 50 είδα το σώμα μου να καταρρέει και έπαθα σοκ…

Πολύ λίγο με απασχολεί η ηλικία. Αλλά καταλαβαίνω ότι αλλάζουν πράγματα μέσα μου…

Νιώθω πιο ανάλαφρη τώρα από ότι στα 35. Μου βγαίνει μια ζωντάνια που ποτέ μου δεν είχα…

Νιώθω μεσήλικη από τότε που έφυγαν τα παιδιά μου από το σπίτι…

Είναι από τα καλύτερα χρόνια, γιατί συνδυάζεις νιάτα και ωριμότητα. Το υλικό σώμα αδυνατεί κάπως, ενισχύεται το πνεύμα…

Η λογική λέει ότι ανήκω στη μέση ηλικία, αλλά δεν το νιώθω, νιώθω πολύ νέα… όμως ποτέ δεν θα φλέρταρα…

Βιώνω την ωραιότερη περίοδο της ζωής μου…

(από τις μαρτυρίες των γυναικών, από το οπισθόφυλλο)

Το βιβλίο αυτό έχει ως στόχο να περιγράψει με τη φωνή των ίδιων των γυναικών τα βιώματά τους και τον τρόπο που αντιλαμβάνονται την ηλικία τους. Στοχεύει να αφουγκραστούμε διαφορετικές μαρτυρίες που απεικονίζουν το πολυεπίπεδο πρόσωπο της σύγχρονης γυναίκας στην Ελλάδα, μέσα σε ένα συγκεκριμένο ιστορικό και κοινωνικό πλαίσιο. Τα βιώματα δεν είναι κοινά, όμως στα λόγια κάθε γυναίκας καθρεφτίζονται και πτυχές της ζωής των υπόλοιπων γυναικών.

Όσο προχωράμε σε ηλικία ερχόμαστε αντιμέτωποι με νέους φόβους και κινδύνους. «Ο φόβος της αρρώστιας και της μοναξιάς στη Μέση Ηλικία αρχίζει να μας χτυπάει την πόρτα».

«Φοβάμαι μη τυχόν πάψω να είμαι επιθυμητή σαν γυναίκα. Μην αρρωστήσω και χάσω την αυτονομία μου.

Μήπως γεράσω μόνη και μιζερέψω.

Φοβάμαι μήπως συμβιβαστώ με κάτι που δεν θέλω. Όπως το να παντρευτώ κάποιον για να μην είμαι μόνη. Να περιορίσω αυτά που θέλω να κάνω λόγω ηλικίας.

Ο κυριότερος φόβος μου είναι να μην μπορώ να κάνω πράγματα που θα με κρατούν ενεργή.

Δε μ’ αρέσει η σωματική αδυναμία. Έχασε η ζωή μου τη γρηγοράδα της, την ενέργειά της. Το ίδιο ισχύει και για το μυαλό μου: μπορεί να έχει γίνει σοφότερο, αλλά έχει βαρύνει. Αυτό με φοβίζει πως θα συνεχίζει στο μέλλον, κι είναι κάτι που δεν ταιριάζει καθόλου στον ψυχισμό μου» (σελ. 33-34).

«Πόσο όμως καταφέρνουμε στο διάστημα της νεότητάς μας να πραγματοποιήσουμε όλα ή τα περισσότερα από όσα σχεδιάζουμε και ονειρευόμαστε;

Όχι δεν έκανα όσα είχα στο νου μου. Ήθελα οικογένεια, παιδιά, καριέρα, να είμαι κοινωνικό άτομο. Δεν έκανα παιδιά… αυτό δεν έγινε. Θα ήθελα να είχα τολμήσει περισσότερα πράγματα.

Μόνο τώρα αισθάνομαι ότι ορίζω τη ζωή μου. Αυτά που σχεδίασα ήταν σημαντικά, αλλά κυριάρχησε το τι ήθελαν οι άλλοι. Για το παρελθόν νιώθω πίκρα, θυμό, οργή. Σαν να χάρισα τη ζωή μου.

Περίμενα ότι θα ‘χω κάνει παιδιά. Δεν έκανα. Περίμενα ότι θα είχα καταφέρει να κάνω μια ουσιαστικότερη δουλειά, κι αυτό δεν το έκανα. Σε επίπεδο αρχών και φιλοσοφίας εκείνα που ήθελα τα πέτυχα. Έζησα έντονα και έντιμα. Αγάπησα και αγαπήθηκα. Μίσησα και μισήθηκα. Έκανα πράξη αυτά που πίστευα» (σελ. 34-35).

 

Πηγή: …και μετά τα πενήντα τι; Μαρτυρίες γυναικών για τη μέση ηλικία. (2011). Εκδόσεις Αλεξάνδρεια.

 

Κουραβάνας Νικόλαος & Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγοι, MSc.