Σύμφωνα με το οπισθόφυλλο του βιβλίου: «Αιμοδιψής δολοφόνος ή αφελές ‘θύμα’, επαναστάτης ή νοητικά καθυστερημένος ταλαντούχος ή αξιολύπητος, ο κινηματογραφικός τρελός διαμορφώνει τις κατεξοχήν στερεοτυπικές δομές στη συλλογική συνείδηση των δυτικών, κυρίως κοινωνιών. Το αποτέλεσμα; Σύγχυση, στιγματισμός, διακρίσεις, επιδείνωση της νόσου. Εν τούτοις, όταν η φιλμική αποτύπωση της ψυχικής διαταραχής γίνεται σε αισθητική φόρμα μέτρου και σεβασμού, τότε ο κινηματογράφος αποστιγματίζει, διαφωτίζει και ‘θεραπεύει’, ρίχνει φως στον κόσμο της ψυχής και της ψυχιατρικής.
Στο βιβλίο, επιχειρείται να προσεγγιστεί το ζήτημα της αναπαράστασης της ψυχοπαθολογίας και του ψυχιατρικού κόσμου στον μυθοπλαστικό κινηματογράφο. Ερευνώνται οι αρνητικές συνέπειες που τα σχετικά στερεότυπα, μύθοι και λανθασμένες αντιλήψεις του κινηματογράφου επιφέρουν. Παρουσιάζονται, ακόμα, τα εποικοδομητικά αποτελέσματα των ρεαλιστικών και ευμενών κινηματογραφικών αναπαραστάσεων της ψυχικής ζωής στον χώρο της ψυχικής υγείας».
Μέσα από τις ταινίες, τα άτομα μπορούν να ψυχαγωγηθούν, αλλά και να αξιολογήσουν τα συναισθήματά τους, συνδέοντας σκέψεις, συναισθήματα και συμπεριφορές. Η παρακολούθηση ταινιών στις οποίες βλέπουμε ότι οι άλλοι αντιμετωπίζουν προβλήματα μας βοηθάει να εξετάσουμε και τις δικές μας αντιλήψεις. «Οι ταινίες εγείρουν συναισθήματα που μπορεί να οδηγήσουν σε νέες, γόνιμες ιδέες και στη βελτίωση των δύστοκων τρόπων σκέψης, διότι ο θεατής έχει τη δυνατότητα να προβεί σε κρίσεις και αξιολογήσεις βασισμένος στις αποφάσεις και τις δράσεις των προβαλλόμενων χαρακτήρων, για τους οποίους λυπάται, αγωνιά, ενθουσιάζεται» (σελ. 91).
Στον κινηματογράφο συχνά αναπαρίσταται η ψυχική ασθένεια με ρεαλιστικό τρόπο και προσεγγίζεται με ενσυναίσθηση ο ψυχικά πάσχοντας. «Τα άτομα με σχιζοφρένεια μπορεί να είναι πιο βίαια από τον γενικό πληθυσμό, ενώ το μεγαλύτερος μέρος αυτής της βίας εμφανίστηκε να αποδίδεται σε μια μικρή υποομάδα ασθενών που σχετίζονται με τη χρήση ουσιών και το ιστορικό βίας. Στην πραγματικότητα, οι άνθρωποι με σοβαρές ψυχικές παθήσεις είναι πιο πιθανό να γίνουν θύματα βίαιων πράξεων παρά να είναι οι δράστες. Η βίαιη συμπεριφορά των ατόμων με ψυχική διαταραχή οφείλεται στη μη λήψη των φαρμάκων, που αφήνει ανεξέλεγκτες τις παραληρηματικές ιδέες των σοβαρών ψυχικών νόσων, και στην έλλειψη περιβαλλοντικής στήριξης και αποδοχής» (σελ. 29).
Νέλλη Διαμαντοπούλου. 2016. Η ψυχική διαταραχή στον κινηματογράφο. Αιγόκερως.
Κουραβάνας Νικόλαος & Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγοι, MSc.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου