Μεγαλώνοντας… περνώντας δυσκολίες, ματαιώσεις και απογοητεύσεις… καταλαβαίνουμε ότι δεν έχουμε ανάγκη μόνο να προχωρήσουμε και να βελτιώσουμε τον εαυτό μας, αλλά και να βρούμε κάποια στοιχεία του χαρακτήρα, που τα έχουμε χάσει πλέον, κάποιες αξίες και κάποια ιδανικά μας.
Ο ενθουσιασμός που είχαμε στο παρελθόν και η αθωότητα με την οποία βλέπαμε τα πράγματα… τα όνειρα που με ευκολία κάναμε… η αφοσίωση που δείχναμε σε ότι κάναμε… είναι κάποια από τα στοιχεία που μπορούν να μας βοηθήσουν σε στιγμές που νιώθουμε ότι έχουμε χάσει το νόημα για τη ζωή. Μέσα από τον χαμένο μας εαυτό μπορούμε να βρούμε και πάλι όλα εκείνα που στο παρελθόν μας έδιναν κίνητρα και μας έκαναν να πιστεύουμε ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε, μας έδιναν ελπίδα και κουράγιο για να προσπαθούμε, για να προχωράμε, για να ρισκάρουμε…
Μήπως το τέλμα που τώρα έχουμε φτάσει οφείλεται στο ότι χάσαμε την πίστη στον ίδιο μας τον εαυτό… στο ότι χάσαμε τον ζήλο και το πάθος που τότε είχαμε; Πόσο σημαντικό είναι να επιλέγουμε να κάνουμε πράγματα που αγαπάμε, που θεωρούμε σημαντικά, από τα οποία αντλούμε νόημα και ενδιαφέρον…
Πόση ανάγκη έχουμε κάποιες φορές εκείνο τον παλιό μας εαυτό… που ήταν τόσο δυναμικός και επιμένων… τόσο αισιόδοξος και δυνατός… πόση ανάγκη έχουμε να μην ξεχνάμε με τι όνειρα ξεκινήσαμε τη ζωή μας, με πόσο ρομαντισμό βλέπαμε τα ενδιαφέροντά μας… πόση επιμονή είχαμε απέναντι στις δυσκολίες της ζωής και πόσο αγώνα κάναμε για να κατακτήσουμε ότι θεωρούσαμε σημαντικό.
Αυτός ο εαυτός μας δεν θα πρέπει να χαθεί… δεν θα πρέπει να αλλοτριωθεί μέσα στην αμφισβήτηση και την περιθωριοποίηση που μπορεί να δεχόμαστε… μέσα στην κριτική και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε, δεν θα πρέπει να χαθεί… γιατί αυτός ο εαυτός μας είναι χρήσιμος, σχεδόν αναγκαίος, αυτή η πτυχή του εαυτού μας θα πρέπει να παραμείνει για πάντα παρούσα…
Κουραβάνας Νικόλαος- Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγοι, MSc.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου