Πολλοί γονείς έρχονται αντιμέτωποι με τα κλάματα και τις φωνές του παιδιού τους που απεγνωσμένα τους ζητά να μην το στείλουν στο σχολείο. Αυτή η κατάσταση αναστατώνει και το παιδί, αλλά και τους γονείς οι οποίοι συνήθως δεν γνωρίζουν πώς να χειριστούν το θέμα.
Σαν πρώτο βήμα: «πάρτε το παιδί σας στα σοβαρά»! Η Jane Healy, συγγραφέας του βιβλίου: (Διαφορετικοί μαθητές: προσδιορισμός, πρόληψη και θεραπεία των μαθησιακών προβλημάτων του παιδιού σας) «Different Learners: Identifying, Preventing, and Treating Your Child's Learning Problems», επιμένει στο να δίνουν σημασία οι γονείς σε τέτοιου είδους παράπονα, ειδικά όταν το παιδί εκφράζει επανειλημμένα την απαίτηση να μην το στείλουν στο σχολείο. Η απροθυμία του παιδιού να πάει στο σχολείο ίσως να κρύβει κάποιο κοινωνικό, ακαδημαϊκό ή συναισθηματικό πρόβλημα. Είναι σημαντικό ο γονιός να δείξει ότι θέλει να καταλάβει, και να βοηθήσει το παιδί του, κι επίσης να εξηγήσει στο παιδί ότι η φοίτηση στο σχολείο είναι αδιαπραγμάτευτη κι ως εκ τούτου, το παιδί θα πρέπει να είναι ξεκάθαρο ως προς το τι φταίει για να βρεθεί μια πραγματική λύση, καθώς δεν είναι λύση η απουσία ή η διακοπή του σχολείου.
Ενώ ο διάλογος βοηθά να καταλάβετε τι συμβαίνει, έχετε υπόψη ότι τα παιδιά δεν εκφράζουν πάντα τι σκέφτονται, ίσως και γιατί φοβούνται τις συνέπειες. Επομένως, είναι σημαντικό να προσέχετε το πότε και το γιατί το παιδί σας απογοητεύεται. Ο τόνος της φωνής θα πρέπει να είναι ήπιος και να διαφαίνεται ότι υπάρχει ενσυναίσθηση, δηλαδή ικανότητα να μπει ο γονιός στη θέση του παιδιού. Ένα παράδειγμα για το πώς θα μπορούσε να ξεκινήσει η συζήτηση είναι το εξής: «Ξέρω ότι υπάρχουν πολλά που σου αρέσουν στο σχολείο. Υπάρχει ωστόσο κάτι συγκεκριμένο που σε κάνει τόσο δυστυχισμένο τελευταία και θέλεις να μείνεις στο σπίτι;»
Μια άλλη συγγραφέας, η Jane Bluestein, στο βιβλίο της με τίτλο: (όλοι κερδισμένοι στην τάξη) «The Win-Win Classroom», αναφέρει ότι αν το παιδί μέχρι πρότινος αγαπούσε το σχολείο και ξαφνικά δε θέλει να πάει, τότε αυτό θα ήταν ένα σημάδι ότι κάτι σοβαρό συμβαίνει είτε ακαδημαϊκής, είτε κοινωνικής φύσεως. Αν το παιδί θεωρεί ότι ο λόγος είναι ότι απλώς έχει αρχίσει να βαριέται, τότε προφανώς αυτό είναι λιγότερο σοβαρό από το να μην θέλει το παιδί να πάει στο σχολείο, επειδή οι συμμαθητές του το ξυλοκοπούν κάθε μέρα. Συνεπώς, είναι σημαντικό αρχικά να διερευνήσετε τι ακριβώς συμβαίνει κι έπειτα να μάθετε τι πρέπει να κάνετε εάν πιστεύετε ότι το παιδί σας δέχεται εκφοβισμό. Βοηθήστε το παιδί σας να αναπτύξει επίσης δεξιότητες υπεράσπισης του εαυτού του, όχι φυσικά με ανταπόδοση της βίας, αλλά με το να εκφράζει πάντα τι συμβαίνει σε εσάς ή στους δασκάλους του. Αποτελεί βασική δεξιότητα τα παιδιά να μάθουν και να μπορούν να μιλούν για τον εαυτό τους, ειδικά αν παλεύουν με κάποιο πρόβλημα.
Επομένως, μια συζήτηση με το παιδί σας για το εν λόγω ζήτημα είναι περισσότερο σημαντική απ’ όσο μπορείτε να φανταστείτε. Προσπαθήστε, λοιπόν, να ακούσετε τι έχει να σας πει κι αφουγκραστείτε τις ανησυχίες του. Το να κλαίει το παιδί σας σπαραχτικά και να επιμένει στο να μην το στείλετε στο σχολείο, είναι μια «κραυγή» για να το βοηθήσετε, καθώς το ίδιο το παιδί τις περισσότερες φορές, ειδικά όταν είναι πολύ μικρό δεν έχει την απαιτούμενη ωριμότητα για να εκφράσει τις σκέψεις του και τις αγωνίες του, ούτε ξέρει πώς να κάνει διάλογο για την επίλυση όσων το απασχολούν. Το βάρος της ευθύνης, λοιπόν, βαραίνει εξ ολοκλήρου τους γονείς, οι οποίοι οφείλουν να ακούσουν το παιδί τους και να αναγνωρίσουν πώς νιώθει πραγματικά.
Καλό είναι να μην ενδώσετε στις απαιτήσεις του παιδιού σας, δικαιολογώντας το ή λέγοντας ψέματα στο σχολείο ότι δήθεν είναι άρρωστο. Αν σκέφτεστε να του κάνετε τη χάρη, φροντίστε να μην το επαναλαμβάνετε πάνω από δύο ή τρεις φορές το χρόνο. Θα μπορούσατε να χαρακτηρίσετε αυτές τις απουσίες ως «προσωπικές μέρες», όπου θα είναι ένα μυστικό ανάμεσα σε εσάς και το παιδί σας. Θα μπορείτε να του δίνετε την επιλογή για το ποια μέρα θα ήθελε να χρησιμοποιήσει ως «προσωπική μέρα». Η Sara Bennett, συγγραφέας του βιβλίου: (η περίπτωση της εναντίωσης στην μελέτη στο σπίτι) «The Case Against Homework», δοκίμασε την συγκεκριμένη στρατηγική στην ίδια της την κόρη και διαπίστωσε ότι όταν πήγαινε στο γυμνάσιο και ξυπνούσε κουρασμένη και χωρίς διάθεση για να πάει στο σχολείο, συνήθως σκεφτόταν δυνατά τι θα έχανε αν δεν πήγαινε στο σχολείο και τελικά κατέληγε να αποφασίζει να πηγαίνει αντί να απουσιάζει.
Βάλτε ξεκάθαρα όρια στο παιδί σας.
Κάποιες φορές, ο λόγος που ένα παιδί δε θέλει να πάει στο σχολείο δεν είναι σοβαρός, αλλά απλά βαριέται και τεμπελιάζει. Σίγουρα δε θέλετε να του ενισχύσετε αυτή τη νωθρότητα, οπότε ύστερα από συζήτηση κι αφού έχετε καταλάβει ότι περί αυτού πρόκειται, δηλαδή περί τεμπελιάς, προσπαθήστε να του εξηγήσετε ότι κι εσείς θα θέλατε να καθίσετε στο σπίτι, αλλά είστε υποχρεωμένοι να πάτε στη δουλειά. Αν κάποιος από τους γονείς δεν εργάζεται, τότε αυτό το επιχείρημα δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί όπως είναι ευνόητο, οπότε προσπαθήστε να του εξηγήσετε για την αξία της γνώσης και της μόρφωσης. Επιμείνετε ότι οι απουσίες χωρίς σοβαρό λόγο δεν είναι επιλογή.
Τέλος, πριν σκεφτείτε ότι το παιδί σας είναι ανεύθυνο, να έχετε υπόψη ότι για ορισμένα παιδιά, η παρακολούθηση του σχολικού προγράμματος με τις ολοένα και πιο αυξανόμενες σχολικές απαιτήσεις, καθώς και η διαχείριση του χρόνου είναι πραγματικά δύσκολη για τα ίδια, δίχως να έχει αποτέλεσμα το πόσο σκληρά προσπαθούν. Και αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, δηλαδή, παρά τις προσπάθειές τους δεν καταφέρνουν να έχουν υψηλές επιδόσεις, τότε μπορεί να ντρέπονται γι' αυτό ή να αισθάνονται αποτυχημένα ή να νιώθουν ποικίλα άλλα αρνητικά συναισθήματα όπως ότι δεν αξίζουν ή ότι δεν είναι τόσο έξυπνα κοκ. Το σχολείο, λοιπόν, μπορεί να είναι εξαντλητικό, ειδικά όταν κάποια παιδιά αντιμετωπίζουν ειδικές μαθησιακές δυσκολίες ή ΔΕΠΥ (Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας ) ή αν είναι στο φάσμα του Αυτισμού κτλ. Ειδικά γι’ αυτά τα παιδιά, απαιτείται πολλή ενέργεια για να καταφέρουν να συμβαδίσουν με τα υπόλοιπα, ενώ δεν λείπουν οι περιπτώσεις που κάποια παιδιά προσπαθούν να κρύψουν τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν νιώθοντας αυξημένο άγχος και στρες. Έχετε υπόψη ότι η σχολική άρνηση συνδέεται συχνά με το άγχος. Οπότε, φροντίστε να μάθετε περισσότερα για το πώς να βοηθήσετε τα παιδιά να διαχειριστούν το σχολικό άγχος. Μια καλή αρχή είναι να συζητήσετε με τη δασκάλα/ο του παιδιού ή με τον σχολικό ψυχολόγο αν υπάρχει.
Πηγές:
https://www.greatschools.org/gk/articles/5-things-to-do-when-your-child-doesnt-want-to-go-to-school/
Κουραβάνας Νικόλαος- Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου