"Ο άνθρωπος που αποδέχεται με αισιοδοξία τον εαυτό του και όλα όσα συμβαίνουν γύρω του δεν καταθέτει καμία μεγαλειώδη ανακάλυψη, δεν προτείνει καμιά μαγική ερμηνεία, δεν αποκαλύπτει καμία υπερφυσική δύναμη. Απλώς, δείχνει ότι η σκέψη του στην αναζήτηση της αλήθειας αρχίζει τη στιγμή που μπορεί να πάρει τις αποστάσεις από τα πράγματα, την ώρα που η στάση του απέναντι στον κόσμο και στον εαυτό του αποκτά μια συνέπεια και μια τονωτική χροιά, μαζί με την εσωτερική δύναμη να δέχεται τον εαυτό του όπως είναι" (σελ. 77).
"Η αποδοχή του εαυτού μας συμβολίζει το όραμα, την ελπίδα, την ωριμότητα. Συμβολίζει την άνοιξη, το φως, το παιχνίδισμα, την εμπιστοσύνη, την αυτοπεποίθηση, τη χαρά, την αγάπη, την ενσυναίσθηση των άλλων, το μυστήριο, την ικανοποίηση, τη βεβαιότητα, την ηρεμία και τη διαύγεια.
Το άτομο που αποδέχεται με αισιοδοξία τον εαυτό του μοιάζει φωτισμένο, πράο, ανεκτικό, ευγνώμον, ήρεμο, σταθερό, συγκροτημένο, ευχάριστο, αξιόπιστο, τρυφερό, ειρηνικό, χαρούμενο, αστραφτερό, εκστατικό και γοητευτικό.
Η αποδοχή του εαυτού μας, ακόμα και με τις αρνητικές του ιδιότητες, δεν ωφελεί μόνο εμάς, αλλά και αυτούς που μας περιβάλλουν, και αυτό αποτελεί μια φυσική διαδικασία της αναζήτησης της ευτυχίας" (σελ. 81).
Ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Γ. Δημόπουλου "Αισιοδοξία. Ευχαριστώ, θα πάρω!", σελ. 75-84, Αθήνα: Το Βήμα, Μίνωας 2013.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου