Έρωτας χωρίς ανταπόκριση

«Ο Έρωτας αυτό το παλιόπαιδο που είναι και θεός, έκανε κάποτε, από εκδίκηση, μια ζαβολιά, από αυτές που συνηθίζει: Χτύπησε με το βέλος του τον Απόλλωνα κι έκανε την καρδιά του να χτυπάει από έρωτα. Έπειτα, χτύπησε τη Δάφνη και την έκανε να αποφεύγει τον έρωτα. Όπως ήταν φυσικό, όταν ο Απόλλωνας, θεός της μουσικής και της ποίησης, πλησίασε την όμορφη νύμφη Δάφνη, εκείνη κίνησε να φύγει γρήγορα από κοντά του. Ο Απόλλωνας την ακολούθησε, την παρακάλεσε, την καλόπιασε, της έταξε τον κόσμο ολόκληρο στα πόδια της. Εκείνη έτρεξε ακόμη πιο γρήγορα να φύγει μακριά του. Ο Απόλλωνας συνέχισε να την κυνηγάει, κι όταν η Δάφνη κατάλαβε πως όπου να ‘ναι θα την έπιανε, ευχήθηκε αυτό το σώμα της που τόσο τον είχε γοητεύσει, να μεταμορφωθεί και να χαθεί για πάντα. Η ευχή της έπιασε: Τα πόδια της έβγαλαν ρίζες, τα μπράτσα της μεταμορφώθηκαν σε κλαδιά, τα μαλλιά της έγιναν φύλλα, τα στήθη της σκεπάστηκαν με λεπτό και τρυφερό φλοιό. Κι ακριβώς τη στιγμή που η Δάφνη μεταμορφωνόταν σε φυτό, ο Απόλλωνας την πρόφτασε. Την αγκάλιασε με ασίγαστη ερωτική λαχτάρα, νιώθοντας πάνω στο στήθος του τον χτύπο της καρδιά της που έσβηνε, σιγά- σιγά, κάτω από τον φλοιό του φυτού. 

Όλοι όσοι πέρασαν κάποτε μια ερωτική απογοήτευση, ξέρουν τον πόνο που προκαλεί ο Έρωτας χωρίς ανταπόκριση. Ο πόνος είναι αναπόσπαστο κομμάτι του έρωτα, ακόμα και του έρωτα που ονομάζουμε υγιή. Κι από ένστικτο έχουμε την τάση να ταυτιζόμαστε με τον ηττημένο του έρωτα, να συμμεριζόμαστε περισσότερο αυτόν που τον απέρριψαν παρά εκείνον που απορρίπτει. (…).


Οι περισσότεροι ταυτιζόμαστε και συμμεριζόμαστε τον πόνο που προξενεί ο Έρωτας χωρίς ανταπόκριση, δηλαδή η τάση να ερωτευόμαστε ή να μας ελκύουν συναισθηματικά άνθρωποι που είναι απρόσιτοι για μας. Απορίας άξιο είναι, επίσης, γιατί κάποιος που επανειλημμένα ερωτεύεται απρόσιτα άτομα, είναι κι αυτός επανειλημμένα απρόσιτος για όσους ενδιαφέρονται για τον ίδιο. Είναι πολλοί οι πελάτες μου που ‘κλαίγαν για τη μοίρα τους να τους ελκύουν άνθρωποι που δεν μπορούσαν να ανταποδώσουν τα συναισθήματά τους, ενώ, την ίδια στιγμή δεν μπορούσαν κι αυτοί να ανταποδώσουν τα συναισθήματα όσων ενδιαφέρονταν για αυτούς» (σελ. 127-130).


Είναι σημαντικό όταν βρισκόμαστε σε μια σχέση να μπορούμε να ξεκαθαρίσουμε τι ακριβώς θέλουμε από τη σχέση και από τον σύντροφό μας- τι μετράει περισσότερο για εμάς; Τι είναι πιο σημαντικό; Τι πραγματικά θέλουμε;

Για να έχουμε μια σχέση και για να προχωράει αυτή η σχέση θα πρέπει να αποδεχθούμε ότι θα πρέπει και το άλλο άτομο απέναντί μας να είναι διαθέσιμο. Και από τους διαθέσιμους ανθρώπους θα πρέπει να αφαιρέσουμε όσους μέχρι τώρα λειτουργούσαν ως καθρέφτης και μας έδειχναν ενδιαφέρον μόνο και μόνο επειδή εμείς δεν ήμασταν διαθέσιμοι. 


«Ενώ οι περισσότεροι πιστεύουμε ότι θα μπορέσουμε να δεσμευτούμε μόνιμα, μόνο όταν συναντήσουμε τον ‘κατάλληλο άνθρωπο’, δηλαδή κάποιον που δε δημιουργεί μέσα μας αμφιθυμία, η αλήθεια είναι ότι μπορούμε να ξεπεράσουμε την αμφιθυμία μας, μόνο αφού δεσμευτούμε. Αυτό συμβαίνει, γιατί όσο νομίζουμε ότι υπάρχει δυνατότητα να φύγουμε από τη σχέση, δεν έχουμε κίνητρο για να πολεμήσουμε την αμφιθυμία μας» (σελ. 139).

Alon Gratch. (2005). Αν η αγάπη μπορούσε να σκεφτεί. Αθήνα: Θυμάρι.