Γιοι «χαμένοι» στη μη αποδοχή του πατέρα τους

Πατέρας και γιος: μια σχέση απαραίτητη, που μπορεί να είναι βοηθητική για την εξέλιξη και των δύο ή μπορεί να λειτουργήσει ως εμπόδιο για μια ομαλή ανάπτυξη της μιας ή της άλλης πλευράς. Πόσο διαφορετικά μπορεί να είναι τα μήκη κύματος τα οποία εκπέμπει ο καθένας; Τι ανάγκες προσδοκά να καλύψει ο καθένας μέσα σε αυτή τη σχέση; Πόσο έτοιμος είναι ο πατέρας να συμπεριφερθεί ως ο ενήλικας αυτής της σχέσης και να προσφέρει την αίσθηση ασφάλειας, σταθερότητας και εμπιστοσύνης στον γιο; 

Τι λέει ο πατέρας στον γιο και τι ακούει ο γιος; Πώς μεταφράζει τα λόγια και τις συμπεριφορές του πατέρα ο γιος; Πώς αντιδρά ο πατέρας στην ανάπτυξη και εξέλιξη του γιου του και τι μνήμες ξυπνά από τη δική του παιδική και εφηβική ηλικία; Σε τι ελπίζει ο πατέρας και τι προσδοκίες έχει από αυτή τη σχέση ο γιος;

Για το αγόρι ο πατέρας αποτελεί το βασικό πρότυπο για τη διαμόρφωση της ταυτότητας, ακόμα και όταν ο γιος επαναστατεί και υποτίθεται ότι δεν έχει ανάγκη τον πατέρα του, τον χρειάζεται και προσδοκά να είναι εκεί, δίπλα του, κοντά του. Ο γιος πάντα έχει ανάγκη τη φιγούρα του πατέρα, αλλά και τη συναισθηματική του στήριξη, την αποδοχή και την αναγνώρισή του. Έχει ανάγκη να νιώθει ότι ο πατέρας βρίσκεται εκεί, δίπλα του, τον νοιάζεται αλλά και τον θαυμάζει, παρατηρεί κάθε στιγμή της ανάπτυξης.

Σε ορισμένες περιπτώσεις, η απουσία ή η ελλιπής παρουσία του πατέρα ή η απουσία-παρουσία του πατέρα μπορεί να οδηγήσει σε μη δόμηση ή ελλιπής δόμηση της ταυτότητας του γιου. Πατέρας και γιος: ποτέ δεν κατάφεραν να συναντηθούν, να επικοινωνήσουν, ο γιος ποτέ δεν έλαβε την επιβεβαίωση, ασφάλεια και αναγνώριση που είχε ανάγκη. 

Ο γιος νιώθει χαμένος απέναντι στη συμπεριφορά του πατέρα, δεν ξέρει πώς να συμπεριφερθεί, πώς να αντιδράσει, πώς να κινηθεί… ίσως νιώθει και να πνίγεται ή ο ίδιος να καταπίνεται από τον θυμό που εκδηλώνει ο πατέρας του, που δεν μπορεί να τον αιτιολογήσει ή να τον δικαιολογήσει, καθώς νιώθει τόσο μόνος και αδύναμος, μια μη δομημένη ύπαρξη χωρίς ταυτότητα και χωρίς σκοπό…

Μια διαρκής σύγχυση και μια απροσδιόριστη ταυτότητα που αναζητά την ολοκλήρωση ή έστω μια απάντηση. 

Κι έτσι καταλήγουμε σε θυμωμένους ή σε απογοητευμένους πατεράδες που ποτέ δεν κατόρθωσαν να δομήσουν μια σταθερή και στερεή, δυναμικά εξελισσόμενη σχέση με τον γιο τους και σε γιους που ποτέ δεν κατάφεραν να δομήσουν τη δική τους ταυτότητα, με αποτέλεσμα χαμένοι να περιπλανιούνται αναζητώντας λίγη επιβεβαίωση, αναγνώριση και αποδοχή από αυτή την ανώτερη φιγούρα που πάντα τον έχουν και τον είχαν ανάγκη…