Ένας διάλογος καρδιάς και λογικής...

 

 

-Θέλω… 

 

-Όχι, την τελευταία φορά πληγώθηκες. Για σκέψου λίγο λογικά. Τι πας να κάνεις πάλι;

 

-Μα… θέλω, θέλω να αγαπήσω και να αγαπηθώ. Θέλω να χτυπήσω δυνατά και να κάνω μια άλλη καρδιά να χτυπήσει δυνατά για μένα. Θέλω… θέλω να νιώσω έντονα συναισθήματα. Θέλω να νιώθω ζωντανή. Θέλω να νιώσω όμορφα συναισθήματα που και στο παρελθόν ένιωσα…

 

-Και τι κατάλαβες που στο παρελθόν τα ένιωσες; Ή… τουλάχιστον έτσι πίστευες. Δεν βλέπεις την κατάντια σου; Πώς μπορείς και ξεχνάς τον πόνο, τη θλίψη, την απογοήτευση; Πώς ξεχνάς ότι μου υποσχέθηκες ότι δεν θα ξανακάνεις τίποτα χωρίς να με ρωτήσεις;

 

-Σε ρωτάω… πάντα σε ρωτάω, αλλά με τίποτα δεν είσαι ευχαριστημένος… σε όλες τις επιλογές μου βρίσκεις ένα σωρό προβλήματα. Αν συνεχίσω να σ’ ακούω θα καταλήξω να ζω μέσα στη μοναξιά.

 

-Πάντα ανυπόμονη και παρορμητική ήσουν, επιλέγοντας τα πιο ακατάλληλα άτομα για να αγαπήσεις, ελπίζοντας ότι θα σ’ αγαπήσουν κι αυτά… Αλλά για σκέψου πόση αγάπη έχεις λάβει μέχρι σήμερα; Άξιζε τόσος κόπος, τόση αναμονή, τόση ένταση, τόσος πόνος, τόση απογοήτευση… Το αποτέλεσμα πάντα με δικαιώνει…

 

-Δεν ζω για το αποτέλεσμα, ζω για την πορεία, για την έξαψη, για το συναίσθημα που με κάνει να ονειρεύομαι, να ελπίζω, να γελώ χωρίς λόγο και αιτία. Ζω για το τώρα, για την αγάπη, για το όνειρο… Ακολούθησέ με, κατάλαβέ με, δικαιολόγησέ με… συμβούλεψέ με, αλλά αφού πρώτα μ’ ακούσεις. 

 

-Τα κάνω όλα αυτά που μου ζητάς, όμως, όταν εσύ αρχίζεις και χτυπάς πιο δυνατά δεν ακούς τίποτα… Η φωνή μου χάνεται μέσα στους χτύπους σου, δεν φτάνει καν σε σένα… Κι εγώ μένω εδώ περιμένοντας τη στιγμή της συντριβής για να σε συνεφέρω… για να επαναφέρω στους προηγούμενους ρυθμούς σου. Όμως, ξέρεις ότι τίποτα πλέον δεν είναι όπως πριν… τίποτα… δεν επανέρχεται ποτέ η προηγούμενη ηρεμία, είναι μια νέα ηρεμία… λιγότερο ήσυχη, λιγότερο αθώα, λιγότερο ικανοποιητική… Κι εσύ παριστάνεις την ήρεμη αλλά δεν είσαι.

 

-Δηλαδή θεωρείς δεδομένη τη συντριβή μου; Και πιστεύεις ότι ποτέ πια δεν γίνομαι όπως πριν; Και τι προτείνεις;

 

-Αχ! Είσαι καταδικασμένη να αγαπάς και να πληγώνεσαι και πάλι τα ίδια να κάνεις… Διάλεξε ότι θέλεις κι εγώ θα είμαι εδώ για να σε στηρίξω…