Άντρες ζηλότυποι ή μήπως γκέι;

«Και αν πίσω από τη ζήλια υπάρχει μια λανθάνουσα, ανομολόγητη ομοφυλοφιλία; Αυτή είναι η κύρια φροϋδική υπόθεση. Άλλωστε, ακόμη και ο Λα Ροσφουκό έλεγε ότι ‘η ζήλια δεν είναι έρωτας’: ίσως είναι η έλξη προς τον άλλο άντρα που υπεισέρχεται στην ιδιαίτερη σχέση ενός ζεύγους» (σελ. 85).

«Στην πλειονότητά τους αυτές οι ομοφυλοφιλικές παρορμήσεις είναι υποσυνείδητες και, σύμφωνα με τον Φρόυντ, προβάλλονται στον άλλο, υποκινώντας την παράνοια.

Και ακριβώς επειδή αυτές οι ασαφείς ομοφυλόφιλες έλξεις γενικά δεν εξωτερικεύονται, μου έκανε εντύπωση το τελευταίο διήγημα του Ισραηλινού συγγραφέα Νταβίντ Γκρόσμαν. 

Πρωταγωνιστής είναι ο Σαούλ, ένας άντρας όχι πια στην πρώτη του νεότητα, που εξιστορεί αναστατωμένος την απιστία της συζύγου Ελισεβά. Ο Σαούλ είναι ζηλότυπος, αλλά και μαγεμένος από τους δυο τους: από τη γυναίκα του και από τον αντίζηλο… Αν αφαιρέσεις από τον Σαούλ τη ζήλια τι απομένει; Τίποτα. Είναι ένας στεγνός, ανιαρός άνθρωπος. Η ζήλια δίνει τόνο στη ζωή του, τη φλόγα που του ζεσταίνει την ψυχή». (σελ. 86).

Αφήγηση από το βιβλίο του Βίλλυ Παζίνι "Ζήλια. Η άλλη όψη του έρωτα", 2005. Αθήνα: Πατάκης, σελ. 85-87.