Αχαριστία…

Σημείο των καιρών ή απλά ένα χαρακτηριστικό των ανθρώπων που πάντα υπήρχε;

Αρρώστια της ψυχής ή αρρώστια της κοινωνίας στην οποία ζούμε;

Παρατηρούμε γύρω μας όλο και πιο συχνά την αγνωμοσύνη και αναρωτιόμαστε πόσο αχάριστος μπορεί να είναι κάποιος… γιατί ενώ τείνουμε να έχουμε όλο και πιο πολλά, αναγνωρίζουμε όλο και λιγότερα αυτά που μας προσφέρονται…; Και γιατί ενώ απλόχερα δίνεις σε κάποιους ανθρώπους σε προσωπικό, κοινωνικό ή επαγγελματικό επίπεδο, επειδή είσαι άνθρωπος, επειδή νιώθεις άνθρωπος, αυτοί το μόνο που κάνουν είναι να σε αδειάζουν… και δε σ’ απασχολεί ότι δεν αναγνωρίζουν όσα τους έδωσες, αλλά σε θυμώνει ή βαθιά μέσα σου σε πληγώνει ότι ακούς και λόγια που δεν έπρεπε ή δέχεσαι και συμβουλές που δεν χρειαζόταν να ακουστούν; 

Την αχαριστία μπορούμε να τη συναντήσουμε με πολλές μορφές, μπορεί να την καταλάβουμε από την αρχή, μπορεί και όχι, μπορεί να μας αφήνει απλά μια πικρή γεύση… και μια σκέψη: «μα, αφού έκανα τόσα πράγματα, γιατί μου είπε όλα αυτά;» και τότε νιώθουμε ότι ένα σύννεφο έπαρσης, αλαζονείας ή κακίας έχει παρασύρει κάθε καλοπροαίρετη και θετική δική μας πρόθεση… και σκεφτόμαστε… πώς θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε αυτό; Καμία αναγνώριση; Καμία ικανοποίηση; Καμία ευγνωμοσύνη; Έστω μείνε σιωπηλός και μη καταστρέφεις και όλα όσα σου δίνει ο άλλος, που σίγουρα δεν περιμένει το ευχαριστώ αλλά δεν είναι και ότι καλύτερο να του ισοπεδώνεις κάθε θετική διάθεση που έχει δείξει και κάθε θετική συμπεριφορά που έχει εφαρμόσει. 

Και σε καμία περίπτωση δε μιλάμε για ανταπόδοση… Από κάποιους ανθρώπους δεν περιμένεις ποτέ ανταπόδοση, ούτε καν ανταπόκριση, απλά στοχεύεις στη στοιχειώδη ευγένεια που θα μπορούσε ένας άνθρωπος να έχει… Και μπορείς να βρεις πολλούς τρόπους για να δικαιολογήσεις αυτό που σου συμβαίνει ή αυτό που ακούς στα αυτιά σου και νιώθεις να λαβώνει το είναι σου, αλλά μετά σκέφτεσαι… «αρκετά πια…». Για πόσο ακόμα θα ανέχομαι την αχαριστία του καθενός; 

Άνθρωποι που δεν μπορούν να ακούσουν τον άλλο, να συναισθανθούν, να συμπάσχουν, να νιώσουν, να στηρίξουν… τον άλλο απέναντί τους. Άνθρωποι που δεν ευχαριστιούνται και δεν ικανοποιούνται ποτέ και με τίποτα. Άνθρωποι που διαγράφουν ή μειώνουν όσα οι άλλοι κάνουν… που γκρινιάζουν διαρκώς, που δεν νιώθουν πλήρεις, που έχουν απαιτήσεις από το περιβάλλον διαρκώς, που ζητούν με επιτακτικό και δεδομένο τρόπο.

Και ίσως μάθουμε να αναγνωρίζουμε την αχαριστία γύρω μας… όμως, είναι πολύ δύσκολο, επώδυνο και απαισιόδοξο να αναγνωρίσουμε την αχαριστία σε δικούς μας ανθρώπους. 

Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να έχουμε ευθύνη για τις πράξεις μας και να αποδεχτούμε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι για την αχαριστία των άλλων, όσο κι αν μας πληγώνει, όσο κι αν μας πονά… Το διαρκές δόσιμό μας σε αχάριστους ανθρώπους έχει ένα μόνο αποτέλεσμα: όσο πιο πολλά του δίνεις, τόσο πιο πολλά θέλει και ζητά…

 

Και μπορεί να είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε την αχαριστία και να μπορούμε να την εντοπίσουμε, όμως, το κύριο ερώτημα είναι πώς μπορούμε να αντιμετωπίσουμε έναν αχάριστο;

Ας δούμε ορισμένες συμπεριφορές και σκέψεις που θα μας βοηθήσουν…

Εκφράζουμε πώς νιώθουμε κάθε στιγμή.

Επισημαίνουμε ότι δεν μας άρεσε αυτή η συμπεριφορά του.

Τονίζουμε ή δείχνουμε ότι δεν είναι δεδομένο ότι θα είμαστε διαρκώς εκεί.

Δίνουμε ευκαιρίες και έπειτα απομακρυνόμαστε.

Απαιτούμε σεβασμό ή αν δεν υπάρχει αποχωρούμε.

Αγαπάμε περισσότερο τον εαυτό μας. Για τους αγαπημένους μας δε θέλουμε να τους κακομεταχειρίζονται για τον εαυτό μας γιατί το επιτρέπουμε;