Η μαθημένη αβοηθησία στον ερωτικό δεσμό

«Ο έρωτας μοιάζει με την αναπνοή. Δεν μπορείς μόνο να εκπνέεις, χωρίς και να εισπνέεις. Αν σταματήσει η εισπνοή, αν δεν γίνει ανταπόδοση του αισθήματος, χάνεται η αναπνοή, χάνεται ο έρωτας…» (Μπαλζάκ).

Πόσοι άνθρωποι άραγε βρίσκονται σε μια ερωτική σχέση όπου έχουν μάθει να δίνουν, δίχως να παίρνουν τίποτα; Κι όταν λέμε «δίνουν» δεν εννοούμε μονάχα δώρα ή προσωπικό χρόνο, αλλά πολύ σημαντικότερα πράγματα, όπως αγάπη, στοργή, πάθος, ενδιαφέρον, ενσυναίσθηση, ειλικρίνεια, καλοσύνη, τρυφερότητα, κ.ο.κ. Τόσα συναισθήματα! Κι αντ’ αυτού δεν παίρνουν πίσω τίποτα! Ή μάλλον θα μπορούσε κανείς χαριτολογώντας να πει πως και το τίποτα είναι κι αυτό κάτι. Κι η αδιαφορία, η παραμέληση, η εγκατάλειψη, ο εγωισμός, ακόμη και ο ξυλοδαρμός είναι όλα αυτά κάτι. 

Δεν περίμενες ποτέ ότι θα τα εισέπραττες, όμως, το βίωσες κι αυτό και προσδοκάς ότι ο σύντροφος σου κάποια μέρα θα εκτιμήσει όλα όσα απλόχερα του προσφέρεις. Ξεχνάς, όμως, ότι οι άνθρωποι δύσκολα αλλάζουν, ξεχνάς ότι οι άλλοι δεν γίνεται να είναι όπως ακριβώς είσαι εσύ. Ακόμη και οι προσδοκίες σου ότι ο σύντροφός σου θα αλλάξει κάποια μέρα έχουν αρχίσει να μοιάζουν ενοχικές, αφού έχεις πείσει τον εαυτό σου ότι στον έρωτα δεν είναι σωστό να ζητάς παρά μονάχα να δίνεις. Ναι, αυτό ίσως είναι αλήθεια. Αλλά αν είναι αλήθεια, το να δίνεις μονάχα εσύ, μήπως πρέπει να σε βάλει σε σκέψεις ότι ο αληθινά ερωτευμένος σίγουρα δεν είναι ο άλλος; Διότι αν η αμέριστη δοτικότητα δίχως προσδοκίες και απαιτήσεις αποτελεί το υπ’ αριθμόν ένα κριτήριο για τους αληθινά ερωτευμένους, τότε αυτός που δεν δίνει σίγουρα δεν είναι ερωτευμένος, αλλά κάποιος που σε εκμεταλλεύεται, κάποιος που παίζει με τα πιο αγνά σου αισθήματα, κάποιος που παίζει με την καρδιά σου. 

Ίσως δεν είναι η πρώτη φορά που παίζουν με την καρδιά σου κι αυτό αντί να σε προβληματίσει, απλά σου έγινε μια συνήθεια. Έχεις μάθει να είσαι πάντα το θύμα. Όμως, τι κατάλαβες μέσα από αυτό; Τι νομίζεις πως θα καταφέρεις; Για πόσο ακόμη θα υπομένεις τόση αδικία; Για πόσο ακόμη θα είσαι το κορόιδο;

 

Ίσως κάποιοι που σε αγαπούν να σου έχουν ήδη πει ότι είναι καιρός να σταματήσεις όλη αυτή την αδικία σε βάρος σου. Να σπάσεις τις αλυσίδες και να απελευθερωθείς από αυτόν που σε τυραννά. Σου είναι, όμως, τόσο δύσκολο, γιατί ήδη έχεις γονατίσει, έχεις σκύψει το κεφάλι και δεν μπορείς να σηκωθείς. Κι ο τύραννος που σε έχει δαμάσει και σε γονάτισε ξέρει καλά πώς να σε κρατήσει εκεί για πάντα. Μην αυταπατάσαι, δε σε λυπάται, δεν έχει ίχνος συμπόνιας για εσένα. Δεν σε νοιάζεται, σε χρησιμοποιεί προκειμένου να επωφεληθεί από εσένα. Ξέρει ότι θα είσαι εκεί πάντα για αυτόν, για να σε απομυζεί υλικά, συναισθηματικά, σεξουαλικά και όπως αλλιώς μπορεί. Όσο θα σκύβεις το κεφάλι, τόσο πιο σφιχτά θα δένει τη θηλιά στον λαιμό σου και όσο θα πνίγεσαι… η φωνή δε θα φτάνει ως τα χείλη σου.

Πλέον, ακόμη κι αυτούς που μπορούν να σε βοηθήσουν να σπάσεις τις αλυσίδες σου, δεν τους αφήνεις να σε βοηθήσουν. Δε θες να πιστέψεις ότι έκανες λάθος επιλογή. Σε κανέναν δεν αρέσει να κάνει λάθη και ειδικά αυτό το σφάλμα σου δε θες ούτε στον ίδιο σου τον εαυτό να το παραδεχθείς. Κι έτσι, προσποιείσαι ότι τα δεσμά που σου πέρασε, σου αξίζουν. Ότι απλά εσύ βάζεις ψηλά τον πήχη. Παραμυθιάζεσαι ότι όλα θα πάνε καλά κι έτσι μέσα στη μαθημένη αβοηθησία σου δε σταματάς να αρνείσαι…  να αρνείσαι ότι προδόθηκες, ότι τα φτερά αυτού του έρωτα αντί να σε απογειώσουν σε έκλεισαν σε ένα χρυσό κλουβί που ονομάζεις ερωτική σχέση. Όμως, αυτό που βιώνεις δεν είναι ερωτική σχέση, αλλά μια κακοποιητική σχέση, στην οποία έχεις τον ρόλο του θύματος. Κι αυτό δεν αλλάζει έτσι απλά. Πρέπει πρώτα να πάψεις να αρνείσαι ότι έκανες λάθος επιλογή, έπειτα να παραδεχθείς ότι ακόμα και τώρα δεν είναι αργά να σπάσεις τα δεσμά πριν αυτά σε πνίξουν. 

Μη ξεχνάς ότι ακόμα και τώρα μπορείς να διορθώσεις αυτή τη λανθασμένη σου επιλογή. Σπάσε τα δεσμά και χώρισε… Φύγε από αυτή την κακοποιητική σχέση και ζήσε έναν αληθινό έρωτα, όπου αυτά που θα δίνεις θα σου επιστρέφονται.