Μαμά… δεν ήσουν εδώ για μένα…

Πόσα παιδιά έχουν νιώσει αυτό για τον γονιό τους, αλλά ποτέ δεν το είπαν; Ή ακόμη χειρότερα το είπαν, αλλά ποτέ δεν εισακούστηκαν;

Ποτέ δεν ήσουν εδώ για μένα… Και δεν αναφέρομαι στη φυσική σου παρουσία. Δεν ήσουν εδώ συναισθηματικά, να αφουγκραστείς τις ανάγκες μου, να ακούσεις τα αιτήματά μου, να αναλύσεις τα συναισθήματά μου, να με καθησυχάσεις στους φόβους και τις ανησυχίες μου, να μου μιλήσεις, να μου χαμογελάσεις, να με στηρίξεις, να μου δώσει συναίσθημα, να με νοιαστείς…

Κι αν το σκεφτείς, σου φαίνονται τόσο αυτονόητα όλα αυτά… όμως, όχι, ποτέ δεν ήσουν εδώ…

Δεν ήσουν εδώ για μένα και το μόνο που μπορούσα να νιώσω ήταν μοναξιά, θλίψη, απογοήτευση και απόγνωση.

Δεν ήσουν εδώ και εγώ, ως μικρό παιδί, αναρωτιόμουν: τι μπορώ να κάνω;

Απλά να περιμένω, να προσδοκώ, να ελπίζω… 

Έψαχνα κάπου να πιαστώ, αναζητούσα λίγη ασφάλεια, λίγη σταθερότητα, γιατί εσύ δεν ήσουν εδώ για μένα… και κατέληξα σε όλη μου τη ζωή να περιπλανιέμαι αναζητώντας λίγο συναίσθημα, λίγο νοιάξιμο και λίγο ενδιαφέρον… 

Κι αυτό δεν είναι ένα κατηγορώ, είναι απλά μια αναγνώριση της κατάστασης, μια συνειδητοποίηση ζωής, της δικής μου χαμένης ζωής…

Δεν ήσουν εδώ για μένα και δεν κατάφερα ούτε εγώ να είμαι εδώ για μένα… να είμαι εδώ σταθερά, συμπονετικά, παρηγορητικά, υποστηρικτικά…