Πόσο αρνήθηκες τη ζωή σου;

Όλα όσα αρνήθηκες…

Αρνήθηκες όλα αυτά που ένιωθες πως ποτέ δεν πρόκειται να κάνεις, όλα αυτά που θεωρούσες ανέφικτα, απραγματοποίητα.

Έπεισες τον εαυτό σου πως δεν τα θέλει. Πώς ποτέ δεν θα τα ποθήσει. Πως σου είναι αδιάφορα, ανούσια...

Καθόρισες τα σημαντικά ως λιγότερο σημαντικά κι έκανες σημαντικά κάποια τελείως ασήμαντα. Κι έτσι πορεύτηκες σε αυτή τη ζωή.

Μακριά από όσα ένιωθες ότι δεν μπορείς να αγγίξεις, να καταφέρεις, ούτε καν να ονειρευτείς. Σταμάτησες να κάνεις όνειρα για όσα σου φαινόταν τόσο μακρινά.

Κι έμεινες να ζεις εδώ δίχως αληθινά όνειρα, με μπερδεμένες επιθυμίες και θέλω, με 

μπασταρδεμένες ανάγκες και με μόνη διέξοδο την ονειροπόληση όχι για όσα θα πραγματοποιηθούν στο μέλλον από σένα για σένα, απλά για όσα θα σε κάνουν να νιώσεις λιγάκι καλά στη σκέψη.

Κι όλα αυτά που αρνήθηκες κατέληξαν σε έναν διαρκή, εσωτερικό θυμό.

Θυμώνεις με σένα. Μόνο με σένα. Ποτέ δεν κατάφερες αυτό… ποτέ δεν μπόρεσες να έχεις την κυριαρχία του εαυτού σου. Πάντα έτσι και πάντα θυμωμένος.

Καμιά προσπάθεια για αλλαγή και ανώφελοι κύκλοι στα ίδια πράγματα. Απέτυχες. Όχι με τους άλλους. Με σένα. Έγινες ή μάλλον ποτέ δεν έγινες αυτό που ήθελες να είσαι, όπως ήθελες να είσαι. 

Θυμός… ένας ατελείωτος θυμός που δεν οδηγεί πουθενά. Μόνο στρέφεται προς εσένα, προς τον εαυτό.