Παραμένοντας μέσα μου παιδί…

Θέλω να παραμείνω, μέσα μου, παιδί, γιατί φοβάμαι να μεγαλώσω σε έναν κόσμο που πληγώνει, αδιαφορεί, περιφρονεί, σε έναν χωρίς σεβασμό και ευγένεια, χωρίς συναισθήματα και ενδιαφέρον… Όμως, αν παραμείνω παιδί από τι θέλω να γλιτώσω; 

Σίγουρα, έχουμε ανάγκη μέσα μας να διατηρήσουμε κάποια στοιχεία της παιδικής μας ηλικία, λίγη ξεγνοιασιά, λίγη αφέλεια στον τρόπο αντιμετώπισης ανώδυνων προσώπων και καταστάσεων, λίγο ρομαντισμό και λίγη ονειροπόληση. Όλα αυτά ήταν πλούσια στην παιδική μας ηλικία και σταδιακά μεγαλώνοντας είδαμε πως μας εγκαταλείπουν και τότε… αποφασίσαμε ότι δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτά. 

Αν σκεφτούμε: πόσο εύκολο ήταν να χαθούμε μέσα στη φαντασία μας, να φτιάξουμε όμορφα σενάρια ζωής, να χαρούμε από μικροπράγματα και να ονειρευτούμε…  όταν ήμασταν παιδιά… Πόσο εύκολο ήταν να είμαστε χαρούμενοι και μη προβληματισμένοι, με μια γλυκιά άγνοια κινδύνου και μια αισιοδοξία, που κάλυπτε κάθε πονεμένη κατάσταση… όταν ήμασταν παιδιά… Πόσο εύκολα και εφικτά μας φαίνονταν όλα και πόσα όνειρα είχαμε για το μέλλον, ενώ βιαζόμασταν να μεγαλώσουμε…

Και όλα αυτά τα έχουμε ανάγκη και τώρα, όμως, όλοι γύρω μας αντιμετωπίζουν διαφορετικά, μας υπενθυμίζουν πως έχουμε μεγαλώσει, μας γεμίζουν με ενοχές και ευθύνες, με υποχρεώσεις και καθήκοντα… κι εμείς νιώθουμε πίεση και άγχος και προσπαθούμε να τα αγνοήσουμε και να συνεχίσουμε να παριστάνουμε τα παιδιά. Οι συγκρούσεις, όμως, εσωτερικά και εξωτερικά είναι πολλαπλές και αφορούν διαφορετικά επίπεδα. Έτσι, μέσα από τις διαρκείς πάλες, καταλήγουμε να μεγαλώσουμε ή να κρύβουμε ότι είμαστε ακόμη παιδιά.

Παραμένοντας παιδιά… από τι θέλουμε να γλιτώσουμε και πόσο εφικτό είναι να παραμείνουμε παιδιά;

Το να παραμείνουμε παιδιά σημαίνει ότι δεν θέλουμε να μεγαλώσουμε και να ωριμάσουμε (αν και αυτά τα δύο δεν συμβαδίζουν απαραίτητα), δεν θέλουμε να πάρουμε ευθύνες και να έχουμε υποχρεώσεις, δεν επιθυμούμε να είμαστε κύριοι του εαυτού μας… Ταυτόχρονα κερδίζουμε το να είμαστε αθώοι, ξέγνοιαστοι και χαρούμενοι, ενώ έχουμε ανθρώπους να νοιάζονται για εμάς, να μας φροντίζουν, να μας περιποιούνται, να παίρνουν αποφάσεις για εμάς, να μας προστατεύουν, καθώς εμείς δεν μπορούμε να είμαστε υπεύθυνοι για τον εαυτό μας.

Μπορούμε να παραμείνουμε μέσα μας παιδιά, αρκεί να συμβαδίζουμε με την ηλικία μας, τις υποχρεώσεις και τις ευθύνες που έχουμε, τους στόχους και τα όνειρά μας. Τα στοιχεία που εμείς έχουμε κρατήσει από την παιδική μας ηλικία και τα χαρακτηριστικά εκείνης της ηλικίας μπορούν να αποτελέσουν το καταφύγιο μας, όταν συναντάμε δυσκολίες, όταν απογοητευόμαστε και θέλουμε να τα παρατήσουμε όλα, όταν πληγωνόμαστε από ανθρώπους και νιώθουμε ότι ποτέ ξανά δεν πρόκειται να εμπιστευτούμε… Σε όλες τις δύσκολες στιγμές μπορούμε να σκεφτούμε τι θα έκανε το ξέγνοιαστο και αισιόδοξο παιδί που κρύβουμε μέσα μας και επιμελώς φροντίζουμε να μην χάσουμε όλα αυτά τα χρόνια της ζωής μας.

Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγος- Κοινωνιολόγος, MSc.