Ο
θάνατος είναι η πιο έντονη απώλεια… δεν είναι απλά ένας χωρισμός, είναι ένας
παντοτινός αποχαιρετισμός, ξέρεις ότι αυτό το άτομο δεν πρόκειται να το
ξαναδείς…
Και
στον χωρισμό ξέρεις ότι το άλλο άτομο μπορεί να μην το ξανασυναντήσεις στη ζωή
σου, όμως για να κάνεις τα πράγματα πιο εύκολα ελπίζεις, πιστεύεις ότι μπορεί
να ξανασυναντηθούν οι δρόμοι σας, έστω τυχαία, έστω να πείτε ένα τυπικό γεια…
έστω να συναντηθούν τα βλέμματά σας… έστω για λίγο, για πολύ λίγο… αλλά πάντα
ελπίζεις ότι ναι, μπορεί…
Τα
πράγματα είναι διαφορετικά με το θάνατο… εδώ ο αποχωρισμός είναι βέβαιος… ναι,
δεν θα τον ξαναδείς ποτέ, δεν θα την ξαναδείς ποτέ.. δεν θα σου ξαναμιλήσει… θα
σου λείπει, αλλά δεν θα μπορείς να του το πεις, όχι, όλα τελειώνουν οριστικά…
Πάντα
αυτό το οριστικά είναι που σε έκανε να πονάς πολύ… που σε έκανε να νιώθεις
απόγνωση… το σκεφτόσουν και για τους χωρισμούς που είχες στη ζωή σου και ναι,
δεν το άντεχες… όμως τώρα πρέπει να το αντιμετωπίσεις…
Για
πρώτη φορά, σκέφτεσαι ότι απλά πρέπει να το αποδεχτείς… πρέπει να αποδεχτείς
ότι το άτομο έχει φύγει από τη ζωή, δεν θα του μιλήσεις ξανά, δεν θα
αντικρίσεις ξανά το βλέμμα του. Ξέρεις ότι θα σου λείψει πολύ όλο αυτό, δεν
μπορεί να το χωρέσει το μυαλό σου, το αρνείται η λογική σου… όμως αυτή είναι η
αλήθεια… και το μόνο που σου απομένει είναι ο συμβιβασμός…
Τελικά,
μέχρι τώρα αυτό ήταν το βασικό σου πρόβλημα… ο συμβιβασμός…
Όμως
σε κάθε περίπτωση, όσο κι αν σου λείπουν κάποια πρόσωπα που θεώρησες σημαντικά
για σένα και για τη ζωή σου, αλλά αυτά αποφάσισαν να μην είναι μαζί σου, θα
πρέπει να συμβιβαστείς…
Σκέψεις…
σκέψεις… σκέψεις…
Στον
χωρισμό όπως και στον αποχωρισμό για άλλη μια φορά το μυαλό σου πολιορκείται
από χιλιάδες γιατί…. Γιατί έγιναν έτσι τα πράγματα; Γιατί χαθήκατε; Γιατί το
αποφάσισε αυτό; Γιατί πήγες και τον ερωτεύτηκες; Γιατί? Γιατί? Γιατί? Πάντα
είναι ατέλειωτα τα γιατί… και ποτέ δεν υπάρχει κανείς να σου δώσει μια
απάντηση…
Τελικά,
νιώθεις μόνη… άδεια εσωτερικά και άδειος ο χώρος γύρω σου… κι απλά μένεις
σιωπηλή… και αναρωτιέσαι σιωπηλά, κλαις σιωπηλά, στεναχωριέσαι σιωπηλά… και δεν
υπάρχει κανείς να σου δώσει μια απάντηση, να σου πει κάτι… κάτι θετικό, κάτι
αρνητικό, οτιδήποτε… μια μιλιά, μια φωνή, μια παρηγοριά…
Εσύ
φταις… το ξέρεις; Εσύ πάντα ήθελες και θέλεις να δίνεις στους άλλους την
εντύπωση της σκληρής, της αναίσθητης, της άτρωτης… ναι, δεν πονάς ποτέ, δεν
πληγώνεσαι ποτέ, δεν κλαις ποτέ, δεν νιώθεις μόνη ποτέ… ποτέ, ποτέ, ποτέ…
Ποτέ
ή πάντα… δεν απέχουν πολύ αυτά τα δύο… ποτέ για την εντύπωση που θες να δίνεις
στους άλλους, πάντα για αυτό που ξέρεις και νιώθεις εσύ…
Ψάχνεις
ακόμη απαντήσεις… ψάχνεις ακόμη λύσεις… και οι απορίες μεγαλώνουν κι εσύ απλά
προσπαθείς να μην ξεχάσεις το παρελθόν και συνεχίζεις να σιωπάς…
Ίσως
είναι καλύτερα έτσι… καλύτερα, γιατί δεν είχε και πολύ σημασία να μιλάς στους
λάθους ανθρώπους… καλύτερα έτσι… νιώθεις μόνη αλλά και είσαι μόνη, το ξέρεις,
το βιώνεις, το ζεις… δεν έχεις τουλάχιστον ψευδαισθήσεις… πάντα όμως ήσουν
μόνη…
Πάντα
ήσουν μόνη, πάντα θα είσαι μόνη…. Έτσι γεννήθηκες, έτσι μεγάλωσες, έτσι θα
συνεχίσεις να ζεις…
Και
τώρα πλέον ξέρεις ότι με την απώλεια απλά θα πρέπει να συμβιβαστείς… Ναι, απλά,
αν και ποτέ τα πράγματα δεν γίνονται τόσο απλά, όχι τουλάχιστον για σένα…
Δεν
είναι απλό να συμβιβαστείς, δεν είναι απλό να δεχτείς την απώλεια, δεν είναι
απλό να προχωρήσεις… όμως πρέπει… ναι, πρέπει… δεν υπάρχουν πάντα επιλογές, τα
πράγματα δεν είναι πάντα όπως τα θέλεις…
Μισητές
λέξεις… ποτέ, πάντα… πρέπει, δεν πρέπει… συμβιβασμός, σιωπή… και όλα είναι τόσο
απλά… και η ζωή προχωράει με ή χωρίς εσένα…
Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγος-
Κοινωνιολόγος, MSc.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου